afl. 099/121 ~ smeulend vuur in oudere mannen

Voor het eerst hoorde ik een andere stem. Een afzijdige, zonderling ijzige stem. Als uit een grafkelder:

'Wegens de ziekte van vader, regelde mama al geruime tijd alle financiële zaken.
Bij de overname van de bierhandel zou zij de opbrengst beleggen. Vader had alle vertrouwen in haar.
Toen zij ons in steek liet, ontdekten wij dat ze het merendeel van de overname had geïnd.
Niks had ze belegd. Er bleef amper een half miljoen oude franken over. Vader was radeloos.
Hij had wettelijke bijstand nodig. De notaris bezocht ons enkele keren thuis of liet ons ophalen.
Een oudere dorpsnotaris. Hij wist alles van onze problemen af.
Na mijn studies stelde hij me voor om in zijn kantoor aan de slag te gaan.
Elke bron van inkomen was meer dan welgekomen.
Vader wou het huis verkopen. Ik wilde dit niet. Dus moest ik geld verdienen.

De echtscheiding heeft daarenboven heel lang aangesleept.
Eerst wou vader niet. Moeder bleek overal en nergens te wonen.
De notaris ontfermde zich echt over ons.
Op kantoor speciaal over mij. Hij begeleidde me wanneer hij kon.
Wou absoluut dat ik na een tweetal jaren verder zou studeren. Hij zou me helpen. Zelfs een lening toestaan.
Zou er met vader over spreken. Eens een degelijke job kon alles geregulariseerd worden.
Ik hoefde me echt geen zorgen te maken. Ik was amper twintig, Max, zo onervaren als wat.

De notaris was meer dan een steun voor vader. Ik zat de godganse dag in dat muffig kantoor.
Samen met twee ongehuwde zussen. Oude vrijsters, in de ware zin van het woord.
Ik was de vreemde eend in de bijt. Ze dulden me niet. Pestten me op alle mogelijke manieren.
Lieten me met archiefdozen sleuren van de zolder naar de kelder en omgekeerd.
Ik moest zwijgen. Ik had dat karig maandloon meer dan nodig.'

'Toen … begon je een relatie met hem, nietwaar?' merkte ik droogjes op.

Marianne keek me dof aan. Traanden haar ogen opeens?
Haar stem klonk onvaster, als ondergedompeld in pijn:

'Onderbreek me niet en luister. Een relatie! Hij sprong financieel bij. Ik wou een voorschot op mijn maandloon.
Vader lag in Melsbroek. Een korte lening, zonder intrest. Later volgden enkele milde giften.
Maar ik compenseerde die met overuren, hoor. Veel overuren. Te veel eigenlijk.
Op zo'n avond, toen hij me naar huis voerde, liet hij me verstaan,
dat ik makkelijk meer en véél van hem kon krijgen. Zonder overuren.
Zelfs met een halve dag betaald verlof per week. Ik moest me van de twee ouwe taarten niets aantrekken.
Hij zou hen wel onder handen nemen. Geen gesleur meer voor mij.
Alleen typewerk in zijn werkkamer en telefoon beantwoorden. Een beetje bereidwilligheid dat wenste hij.
Gewoon het saaie leven van een ouder wordende man af en toe opvrolijken.
Het smeulend vuur in hem oplaaien. Meer niet.'

Marianne zweeg even. Een korte pauze vol pijnvragen voor mij.
Haalde daarop diep adem en vervolgde fluisteren, vol schaamte:

'Ja, ik werd zijn lief, Max. Uit noodzaak. Jij kan dat niet begrijpen.
Heb jij ooit moeten tellen en hertellen om de maand rond te krijgen.
Nee, hé. Ik wel. Jij huwde Gerda omwille van haar vermogen.
Ik neukte die geilaard om vader de beste zorgen te geven.
Geen excuus, hoor. Maar de waarheid.'

'… je ging met hem bij Céline, ja?'

'Ze was klant bij hem. Bovendien een schat van een vrouw.
Terwijl hij lag te snurken, kleedde ik me aan, ging bij haar koffie drinken en wat praten.
Mijn hart uitstorten. Je kent haar toch. Ze heeft me geweldig opgevangen, telkens weer.
Door haar discrete tussenkomst kwam ik bij Darcy terecht.'

'Wat liep er dan mis met die ouwe?'

'Ik werd misselijk van hem. Hij was zo impotent als wat. Hij wou verhaaltjes horen. Stel je voor!
Sneeuwwitje die alle kabouters voortdurend over zich heen liet gaan.
Of Hansje en Grietje die peperkoek vraten en mekaar bepotelden.
Nadien was hij een baby, die moest gezoogd worden.
Of ik was de baby en zijn onooglijk ding mijn fopspeen. Gewoonlijk viel hij dan in slaap.
Bracht me nadien stijfdeftig thuis, maar kwam vader eerst begroeten. De hypocriet!

Je kent de spreuk van Alana Trump: 'Don't get mad, get everything'. Ik wou all of it en werd veeleisend.
De ploert zwom immers in het geld. Als ik dan toch het hoertje moest spelen, oké, haal er dan alles uit, meid, dacht ik.
Ik werd wraakzuchtig. Geneerde me voor niets of niemand.
Blafte tegen hem op kantoor zodat de twee zussen het allemaal hoorden en hij zou dokken.
Ik dreigde zijn vrouw alles te vertellen. Een dwaas, hebzuchtig, maar vooral een radeloos en wanhopig kind was ik.
Toen kreeg ik de job bij Darcy en dumpte hem.

Vader kon ditmaal niets aanmerken, want ik verdiende officieel stukken meer
met betere kansen, interessanter werk. Je hebt er geen weet van hoe hoog vader opliep met die ouwe knar.
In het begin heeft hij enorm veel gedaan.
Via zijn connecties bezorgde hij ons in een mum van tijd fondsen en faciliteiten, waarop je
normaliter drie jaar of meer moet wachten. Dus eiste ik een miljoen oude franken.
En zou pas nadien mijn ontslag indienen. Wat deed dan die brave, rechtgeaarde, zo schijnheilige burgervader?
De politie erbij halen met het risico dat ik zijn vuil wasgoed zou buitenhangen? Nee, hoor.
Meneerke ging een biechtvader opzoeken in een naburig dorp.
Pastoor Serge, nota bene! Weet je hoe die kwal reageerde? Hij beloofde de notaris met mij te komen praten.
Vader lag toen voor de zoveelste keer in Melsbroek. De schoft wist dus dat ik 's avonds alleen was.
Pastoors brengen altijd mensen tot rede, zei hij. Eerst was hij beleefd, onderdanig op het kruiperige af.
Dan dreigde en siste hij dat hij me zou breken.'

wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=60