Hoe gevarieerder het straatbeeld hoe liever,
maar het baseballpetje is een verschijnsel waar ik niet aan wen.
'k  Blijf het potsierlijk vinden.

Het ding heeft een zonneklep en zal dus wel bedoeld zijn om de zon uit de ogen te houden.
En als de coach even instructies geeft draait het klein grut die klep opzij of naar achter,
anders moeten ze hun hoofdje in hun nek leggen om hem te kunnen zien.
Daarna draaien ze de klep terug naar vóór om de zon uit hun ogen te houden en spelen verder.

Op een dag was het petje overal te zien,
niet meer alleen op het sportveld of op weg daarnaartoe,
gewoon overal. En in grote delen van de wereld, geloof me.
Het is zelfs doorgedrongen tot achter in de tuin van WD
in een rustige straat even buiten het dorp. Het was zomer 2002.

Het petje was daar niet zomaar neergedwarreld, of vergeten door iemand van de buurtkinderen,
neenee, WD had er eentje op zijn hoofd en was zelf tamelijk tevreden met het resultaat.
Hij had het gekocht omdat hij vond dat hij als kersverse opa zijn imago moest verjongen.
Hij had er dus nog geld aan gegeven ook. WD kennende, wil dat wat zeggen.
En 'imago' sprak hij uit als loek.

We kwamen een paar uren helpen in de tuin:
LM had een hoedje op het hoofd, ik een sjaaltje en WD zijn nieuwe loek.
Het ding beschermt oren en nek niet tegen harde zonneschijn,
elke bouwvakker, dakwerker en fietser weet dat ondertussen.

"W, zoudt ge niet iets anders op uw hoofd zetten jongen, uw oren..."
WD wuifde dat weg. Op zijn hoofd geen oud hoedje of zigeunersjaaltje.
Hij had immers een jeugdige nieuwe loek.
Resultaat: na een paar uren waren zijn oorschelpen verbrand, vooral de randen bovenaan.
"Oekandana, zei WD 's avonds, verbeten wrijvend over zijn knalrode oorschelpen,
'k ad tog iet oep menne kop..." Tja.
Pijnlijke stekende jeuk, WD was die avond niet te genieten en aftersun
maakte het volgens hem alleen maar erger want dat 'plakte'dan nog ook.

Een paar maanden later hadden we de najaarsstormen, zoals de kalender die voorziet.
Grimmig weer: gietende regen en ijzige wind, veel bescherming bood het petje niet.
Even grimmig als het weer hield WD vast aan zijn nieuwe loek.
Jeugdig sleepte hij zich de herfst door, van verkoudheid naar verkoudheid.
En wij leefden mee natuurlijk, van onder onze beremutsen.

Toen kwam het winterweer, bijtende vrieskou.
Voor het buitenwerk droegen wij nu een wollen sjaal onder onze mutsen.
En WD? Hij droeg zijn petje.
Het petje houdt de schedel niet warm en aangezien WD kalend is,
zou stekende hoofdpijn hem wel snel naar een aangepast hoofddeksel doen grijpen.
Dachten wij.

Niets daarvan.
De stekende hoofdpijn kwam door teveel roken, te weinig slapen en kopzorgen op het werk.
Maar niét door de kou, dus niét door het petje.
De bontmuts die hij andere winters droeg bleef in de kleerkast liggen.
Midlifecrisis, besloot mijn man. (Híj wou die bontmuts wel.)

April 2003, WD aan de telefoon, ramp: petje weg. Weggewaaid, het water in.
Ziezo dachten wij, eindelijk is hij van die bevlieging af.
Diezelfde week had WD al twee nieuwe petjes gekocht.
Eentje in reserve. Voor 't geval het nog eens zo hard waait.

Zomer 2003: bijna elke dag hittegolf en UV-alarm in de weerberichten.
Niet echt weer om in de tuin te werken.
'k Ben op de markt rieten hoeden gaan kopen, met de breedste randen die ik kon vinden.
Drié hoeden. Voor WD ook een.
Ik  wou niet dat hij ineenzeeg door een zonneslag.
Loek of niet, hij zou een rieten hoed met brede randen opzetten.
En we gingen naar WD, ik tamelijk strijdvaardig.

Strijdvaardigheid en hoed waren niet meer nodig:
WD had één van zijn petjes aangepast aan buitenwerk!
Zijn dochter had er met velcro een ruime lap katoen aangezet.
Die lap beschermde oren, nek en schouders.

WD zag er uit als een legioensoldaat en droeg de lap met zwier.
En, ineens vond ik dat petje niet meer potsierlijk,
die lap veranderde alles. Dat stomme petje was nu een slimme bescherming.

Het enige wat hij er niet mee kon doen was zich koelte toewuiven.
(Met een rieten hoed kan dat wel, de derde hoed ligt in zijn tuinhuisje.)

Zijn andere petje was van de kapstok verhuisd naar de hoedenplank van zijn wagen.
Zo zien de buren en wij allemaal
dat hij nog wel degelijk een petje heeft hé.
En na de zoveelste koudeprik die winter
heeft WD zijn bontmuts wél uit de kast gehaald.

m
EZW-02/2004,2010 – HiH-10/2014