Nadenken, dat gaat zo : 

Tot 2008 stak ik een sigaret op, inhaleerde eens diep
en dan wist ik het meestal weer.
Dan ademde ik uit en typte verder.
De sigaret lag op te roken.

Wanneer ik wil nadenken dan loop ik liefst rond.
Nu zonder sigaret.
Eigenlijk moét ik rondlopen.
Het is niet iets waarover ik beslis.
Mijn hoofd dicteert mijn voeten : ‘stappen’
Ikzelf kom er eigenlijk niet aan te pas.

Mijn voeten doen hun werk en mijn hoofd wacht af.
Wat zich tussen hoofd en voeten bevindt
is efkes onbestaand of ballast,
helaas is het geen lucht.
Zo had ik eens aan het slot van een openstaande tussendeur
mijn linker voorarm geschramd en het bloed lekte er uit.
Niks gevoeld, 'k was 'bezig'.
Gelukkig is dat binnenshuis gebeurd. 'k Was aan het ijsberen.

In het terugkomen van de balkondeur vooraan zag ik
een lijn kleine ronde donkere plasjes liggen in de woonkamer.
Iets gemorst, dacht ik en 'k stapte erlangs.
"Seffes opkuisen. Straks, want ik  ben bezig".

Toen ik achteraan bij de terrasdeur keerde en
op mijn stappen terug kwam
zag ik in de slaapkamer óók van die ronde dingen liggen,
maar groter & duidelijker & blinkend rood. Bloed. 't Mijne.
En ik wist nergens van.

Al goed dat ik toen niet buiten het blokje rond aan het stappen was
of ik was zonder bloed weer thuisgekomen.

De ultieme luxe, qua nadenken, zou zijn dat ik in mijn eentje
40 dagen in de woestijn mocht rondsleffen.
In stilte.
Enkel het geschuifel van mijn sandalen zou te horen zijn.
En schorpioenen en slangen ook natuurlijk.
Ook schuifelgeluidjes.

Twee mensen hebben dat al eens gedaan.
Lang geleden.
En dat heeft toen geholpen.

Gelukkig kan ik niet tegen de zon,
dus moet ik dat niet proberen,
een woestijn met haar beesten.
Maar 't zou toch rustig zijn,
veertig dagen.
't Zou nog beter zijn dan een
oversteek op zee,
want stiller. Denk ik.

Maar 't hoeft niet telkens stappen te zijn.
Als men ergens niet aan uit kan
is het -naar ik las- soms voldoende dat men zich
enigszins verwijdert van het probleem.

Toen ik met andermans naaimachine
knoopsgaten aan het uittesten was
begon plots het ene na het andere te mislukken.

Om me enigszins te verwijderen van het probleem
had ik toen willen emigreren naar Canada.

Zonder de gebruiksaanwijzing en weg van de tafel
efkes op de sofa gaan zitten bleek voldoende.
Aan iets anders denken.
Na nóg een efkes wist ik wat ik verkeerd deed
en alles is in orde gekomen.
Zelfs de gezamelijke bloeddruk.

Het hoeft niet elke keer stappen of marcheren te zijn.
Zich verwijderen van het probleem kan vanalles zijn.
Efkes aan het raam gaan staan,
of eenvoudiger,
efkes van uit de stoel uit het raam kijken.
Bij gebrek aan raam is het plafond ook goed. Staren.

Efkes rechtstaan, of efkes gewoon de rug rechten.
Achteruit leunen, weg van het scherm.
Alles maar efkes.

Veelal volstaat dat,
maar niet elke keer.

Ooit, om het verschil neer te zetten tussen 'vastberaden' en 'vastbesloten'
heb ik toch tot aan de keukendeur moeten banjeren.
En dat was dan weer ver, voor een nuance.

m
EZW-10/2011 – HiH-10/2014