Truus heeft een zere duim ~ 11/11
Truus is een Amsterdamse, 81 jaar

We zijn er geen getuige van geweest wat Truus Johan allemaal toegevoegd heeft toen
haar eigen auto niet voor haar eigen deur stond.
We veronderstellen dat het ongeveer zo gegaan moet zijn:
"Zeg, lillijkerd, vertel es waar mijn auto nou wel staat? Want voor de deur staat hij mooi niet!"
"Nou, bij mij voor de deur staat ie dus wel! Heppik je toch gezegd?"
"Ja, wat denkie nou, wel mijn auto rijje en dan met een smoesje niet terug brenge!
Komt ie vandaag nog of mot ik de pliesie belle?"
"Kom hem maar hale, Truus, ik hoef nie meer in dat stinkding te rije!"
"As je er niet in had wille rije had je hem moete late staan. Niet voor je eige deur perkere!"

Zo zal het nog wel even doorgegaan zijn, maar als puntje bij paaltje komt zal het er toch van komen
dat Johan zuchtend en steunend weer in het vehikel van Truus plaatsneemt,
alwaar het luchtje nu een ander karakter gekregen heeft. Meer zo van vlees dat te lang heeft gelegen.
Johan zet alle raampjes open en probeert tegelijk te sturen en zijn neus dicht te knijpen,
maar Truus heeft nog een ouwerwetse schakelauto,
dus bij elke bocht moet hij zijn neus weer loslaten om tegelijk te schakelen en te sturen.

Als hij bij Truus voor de deur uitstapt is Truus haar overbuurvrouw net haar hondje aan het uitlaten.
Zonder op zijn bazin te letten springt hij dwars over de weg en meteen de deur van de auto in
en begint verwoed onder het dashboard te spitten,
deze werkzaamheden periodiek onderbrekend met opgewonden geblaf.
De overbuurvrouw staat er wat hulpeloos naar te kijken, ongewild midden op de rijweg,
waar langzamerhand van beide kanten een file ontstaat van toeterende automobilisten
met jengelende kinderen achterin, want de ene school was net aan het uitgaan
terwijl van de andere kant kinderen van zwemles komen.
Niet alle kindjes blijven braaf achterin zitten, want sommige jongetjes hebben de hondenriem gezien
waarmee Tekko aan de overbuurvrouw vast zit,
en misschien ook een ijverig kwispelend achtereind en twee schrap gezette pootjes.

Daar willen ze meer van weten, en er ontstaat een oploopje van nieuwsgierige jongetjes,
omringd door moeders die hun kroost weer in de voiture proberen te krijgen.
Een enkele vader probeert op te treden, maar vindt geen aandachtig gehoor.
Daarom besloot hij overbuur te helpen met trekken aan de riem van Tekko,
en daar zijn die schrapgezette pootjes niet tegen opgewassen.
Het joekeltje wordt hevig tegenspartelend uit de auto van Truus gesleurd met in zijn bek
het stoffelijk overschot van een overleden knaagdier
dat onder de ijverig op de pedalen trappelende schoenen van Johan de reis naar het ziekenhuis niet overleefd heeft.
Intussen is ook Truus naar buiten gekomen en eist haar autosleutels op.

"Ja, je laat me nou al voor de tweede keer vandaag hiernaartoe komme,
nou mag je me ook wel eens thuisbrenge!" vindt Johan.

Het lijkt erop dat de oorzaak van de kwalijke luchtjes mooi opgeruimd is,
al zal overbuur misschien nog wat moeite hebben om Tekko zijn vangst afbekkig te maken,
dus nou wil hij weer wel in die auto. Truus geeft hem zijn zin maar.
Ze is allang vergeten wat de dokter gezegd zou hebben over autorijden,
en die duim... die heeft al de hele dag geen zeer meer gedaan.

- HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur