Wij senioren zijn ongeveer van de verplichting ontheven om te stressen over schrijffouten.
Dat is een van de voorrechten van de anciënniteit op deze aardbol.
En we hebben al genoeg spellingswijzigingen meegemaakt, waarvan sommige lachwekkend.
Er heeft zo lang al vanalles gemoeten, het is goed geweest … on à déjà donné. Ziezo.

Nu iets uit de schooljaren: spellingsdictatuur

Van de lerares fysica moesten we zonder fouten schrijven,
zij trok punten af als er een taalfout in ons werk stond.
Of ze zette daar rode strepen en bemerking bij, of een trits uitroeptekens!
Zo kon het gebeuren dat een werk dat er min of meer mee door kon qua redenering en berekening,
dat er zelfs prima uitzag door de zorgvuldige tekening, toch ontsierd werd door haar rode kribbels.
Enorm irriterend was dat. Vooral als ge dat thuis moest laten zien, zoveel rood.
En wij lieten ons ongenoegen horen, wij deden verongelijkt. In alle toonaarden.

Haar redenering heeft ze eens tegoei uitgelegd.

- Als we zo dadelijk het lokaal verlaten, en een leerling valt van de trap,
  en ze breekt een been … dan is dat de wet van de zwaartekracht. Ja?

Wij knikten.

- Dus de wetten van de zwaartekracht gelden ook buíten het fysicalokaal, ja?

Wij knikten. Wij knikten om ter ijverigst in de hoop
haar wat milder te stemmen ivm met al dat rood op ons werkblad.

- Wel, besloot ze, dan gelden de spellingsregels ook binnen de fysica. Ja?

Wij knikten plots wat minder, want wij kregen daar geen speld tussen.

m - HiH-03/2015 en die lerares heeft nog altijd gelijk, maar ik trek het mij niet meer aan , ze weet toch niet waar ik woon …