pausverkiezing 2013, kronkels

- Hoe zeggen ze dat nu weer, als er een nieuwe paus is?
- Eh, er is een nieuwe paus, deed ik bereidwillig.
- Nee, die woorden in het Italiaans, hoe gaat dat nu weer?
- Habemus papam. ’t Is Latijn.
- Ja, dat is het, habemus papa.
  Wil dat niet 'papa' zeggen?
- In ’t Latijn?
- Nee, in ’t Italiaans.
- Dan is het papà, klemtoon op de tweede lettergreep.

Hij keek eens van hoe-weet-gij-dat-zo-snel
en ik vertelde over een leraar die van zichzelf vond dat hij Italiaans sprak
en tijdens een Rome-reis op elk terras verklaarde dat hij
il pápa was ipv il papà. 

Telkens we ergens neerstreken en er moest betaald worden
zei hij iets als 'de papa betaalt'. Belachelijk gewoon. ’t Was een ‘olijkerd’, wou persé joviaal doen.
Alleen sprak hij het niet uit als il papà, de papa. Hij zei il pápa, de paus. 
Telkens wanneer hij het reisgeld bovenhaalde zei hij tegen de garçon :
Io, il pápa, pago. Ik, de paus, betaal.
Iemand deed dan teken naar die knappe Italiaan : niet op letten, van lotje getikt.

- En dat hebt gellie zo de hele tijd … ge hebt die mens laten verder doen met zijn vergissing?
- Ja. De hele Rome-reis. Hij had nog iets tegoed van ons.

LM zweeg een beetje.
Hij moest efkes verwerken dat een boeket giechelmeiden op een zonnig terras wreed kan zijn,
collectief, solidair wreed én stilzwijgend. Omertà.

- Het is 'papam', zei ik, habemus papam, met een m.
- Pápa, papà, papam. Pampam! wat een rimram. Onthou zoiets maar eens.

’s Avonds, zo rond half acht, kwam hij triomfantelijk de keuken binnen :
- Habemus Pippa!

En ik had het onmiddellijk begrepen :
in Rome was er witte rook, daar hadden ze de zaak opgelost
en de kwestie van de uitspraak had LM voor zichzelf opgelost.

Pippa droeg toch ook een wit kleed toen ze wereldberoemd werd hé? Awel dan … 
m - EZW- 03/2013, ook al weer vijf jaar geleden