|
duo-tekst
Het dorp
Kleine tekening
uit vervlogen tijden,
zo lang verwijderd
uit mijn geest
Hoor nu de bomen fluisteren
zie de toren wakend
zoals hij vroeger
immer heeft gewaakt
Mensen kwamen en gingen
jaar na jaar
volgden
seizoenen elkaar op
Het plaatje mijmert stilte
een dorp, een thuis
waar eenvoud en
vrede heerste
Elisa
16/02/2013
Zelf heb ik een gans andere ervaring met het dorpsleven.
Er was niks eenvoudig of echt vredig in die tijd.
Al vrij jong had ik het gevoel dat er onderhuids van alles broeide,
dat er twee werkelijkheden aan de gang waren, die van de kinderen en die van de grote mensen.
Plotse stiltes, veelbetekenende blikken, samengeknepen lippen, afgebroken gesprekken wanneer we te dichtbij kwamen,
uitdrukkingen en eigenaardige woorden die ik niet begreep en waarover ik geen uitleg kreeg wanneer ik er naar vroeg …
Al doende heb ik geleerd dat geen belangstelling tonen een bruikbare methode was
om iets over de tweede werkelijkheid te vernemen, over wat, waar, wie-met-wie en hoe dikwijls.
Dat was het platteland waarover Miel Cools in 1965 'ondeugend' deed.
Zo heetten de streken à la boer Bavo toen, 'ondeugend',
want het was de tijd dat jongemannen snaaks en jonge vrouwen guitig genoemd werden,
abortus levensgevaarlijk was en anticonceptie zo goed als onbestaande.
Condooms waren niet verkrijgbaar of men moest connecties hebben,
periodieke onthouding werd in het parochieblad niet uitgelegd en
'voor het zingen de kerk uit' kon al eens mislukken.
Op de koop toe heette onze parochie Sint Bavo.
Én de pastoor kon sommigen meisjes van de catechese niet met rust laten.
‘k Was 15 toen ik dat toevallig aan de weet kwam, het was 1967, het jaar dat mijn zus Tina in het wit zou lopen.
Hij werd overgeplaatst. Wat ik dan weer obscuur en broeierig vond. Ze hadden hem bij ons op de parochie kunnen laten,
wij wisten tenminste dat hij niet te betrouwen was. Wij wisten dat we hem in het oog moesten houden. Wat we ook deden.
De mensen in de nieuwe parochie wisten nergens van, moesten het nog ondervinden en daar
liet het kerkelijk gezag hem dus los als zielenherder. Laat de kinderen tot hem komen, en zo …
Als ik nu foto’s of prenten uit dat dorp bekijk dan mijmert er niks. Helemaal niks meer.
m - https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/76851/beelden
|
