De TV staat aan en in het langslopen vang ik al eens een glimp op van iets wat me niet interesseert, maar dat toch blijft hangen. Zo zag ik dat de ballenjongens op Roland Garros tijdens de regenpauzes met een grote paraplu de spelers beschermen tegen het nat, én dat die jongens daar blijven staan, met ongeveer gestrekte arm, de andere arm op de rug, zoals lakeien en dat waarschijnlijk voor zolang de bui duurt.
De Franse Revolutie heeft Garros overgeslagen, denk ik. De liberté en de fraternité zijn er misschien, maar de égalité nog niet. En vanmorgen zat er een hartverwarmend filmpje in de mailbox. Tennisfans kennen het waarschijnlijk al lang want sinds 2014 werd het 13 miljoen keer bekeken.
Zijn daarachter mijn bewondering en mogelijke afgunst te zoeken? Stel ik mij domweg aan alsof ik niet de vader en hij niet de zoon is, maar ik veeleer een sanguinistisch aanhangsel van hem met mijn zoon in de juistere rol van paternalisme?
Begrijp dus mijn gemengde gevoelens van krenterige vreugde en onderdrukte prikkelbaarheid, toen hij met de grootste onderscheidingen zijn titels in Gent en Boston behaalde en het vrij vlug bracht tot Europees verantwoordelijke van een belangrijke Amerikaanse verzekeringsmaatschappij, een goed, blijkbaar gelukkig (!?) huwelijk sloot, een kast van een villa betrok in Keerbergen en die liet renoveren.
Francis legde de lat steeds hoger, startte ook een eigen zaak op: dienstverlening à la carte, dus hoofdzakelijk beheer van zwart kmo-geld, overname van kleine accountantbureau’s, beursspeculaties, adviseur van vastgoedyups.
Naar buiten uit -zijn bedrijvigheden in het vage even terzijde gelaten- een heer van stand, een klasbak hors série die zijn moneybijbel aan zijn kniebuigende omgeving dicteerde alsof het reële sprookjes waren. Moest er al eens aan de noodbel getrokken, de netwerkvrienden hielpen met de glimlach. That's what friends are for!
Zie mij dan, beste lezer, de afstandelijke toeschouwer-vader, in-tevreden en fier ondanks alles, tegenover de onkreukbare uitstraling van zijn zoon.
Doch vader was inmiddels evenmin bij de pakken blijven zitten. Vader had ondertussen "De Klapper" geschapen, het populairste weekblad van de groep ooit. Samen met de krant vetmester van de uitgeverij.
Toen de oplageteller na anderhalf jaar boven de 70.000 sprong, liet ik alle nevenactiviteiten vallen en volgden de royalties conform de stilzwijgende normen binnen de groep.
Er was absoluut geen reden om mij een loser te voelen. Leuk villaatje, firmawagen en de eigen gedroomde bordeauxkleurige Rover, plus een kei van een zoon. Voor de buitenwereld was ik echt een geluksvogel met beslist goed gespekte bankrekeningen. Maar mijn huwelijksleven, van binnen uit gezien?
Ma douceur de vivre werd eerst uitsluitend gecelebreerd aan mijn werktafel. In een achterkamertje, waar ik de eerste jaren mijn stationsromannetjes uittikte en er telkens opnieuw mijn hongerige hartenkreet in uitschreeuwde naar een eigen beleefde, passionele en hechte liefdesrelatie. Grote afschuw en schaamte van mijn eega voor dit soort werk! Wel haar goedkeurend knikje bij het nakijken van onze bankrekening.
Dit wil ik eerst en vooral onderstrepen: mijn huwelijk met Gerda was in feite voor mij een schijnhuwelijk en voor haar een noodoplossing, een soort noodliefde. Een sacrale tussenfase, de tussenfase waarin zij wachtte op haar god. Eens getrouwd en al vlug vader, wou ik weer van haar af. En zij van mij. "Liefde" tussen ons was als een surrogaat van gewoonte en onverschilligheid. Wederzijds gedogen met geforceerde glimlachjes van welzijn voor de naaste omgeving. Op hoog- en feestdagen gekruid met de voor haar verplichte vier minuten plafond-kijken.
Gerda had absoluut geen behoefte aan seks, laat staan aan eigen genot, ondanks mijn schuchtere pogingen ooit in een periode die wittebroodsweken heet. Op zich geen extreem geval. Er lopen beslist, nu nog, massa's jonge vrouwen rond die onder andere niet eens weet hebben van de weldoende waarde van hun clitoris. Gerda was er zo eentje ontdekte ik te laat. Verdomme! Komt daarbij dat ze op jonge leeftijd haar devoot zieltje aan de goddelijke beschermheer had verpand. wordt morgen vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=140
De huisarts heeft aan mijn reacties niet veel informatie. - Doet dit pijn? - Eh, kweeni dokter. - En dit? - Het voelt wel vervelend, dokter, maar of het pijn is weet ik niet.
En dan zie ik dat ze aan mijn antwoord geen boodschap heeft. ‘k Heb me al afgevraagd of ik voor haar gemoedsrust eens niet wat 'ja' en 'aw' zou moeten antwoorden. Pijn noem ik wanneer ik niet meer uit mijn ogen kan kijken en moet gaan liggen. Dat is pijn.
Menstruatieweeën, dát was pijn. Vooral toen ik nog piepjong was. Maar daar had ik iets op gevonden : bergop fietsen. Daar was ik achter gekomen toen ik eens van de bakker terug kwam.
Bergop fietsen doet de buikspieren werken en die versnellen het hele proces. Dit is waarschijnlijk een ongevraagde detail, maar ik vertel het toch maar efkes, voor wie een (klein)dochter met heeft die tegen pijnstillers is. Hometrainer op weerstand 3 zetten is ook goed. (stand Mont Ventoux, noemt MML het) Later was dat fietsen niet meer nodig, maar dat is een ander verhaal.
In elk geval was ik toen blij dat ik van dit soort pijn vanaf ben. Niks dat nog een week uit de maand hapte. Of toch niet op dié manier. Een vrijere wereld.
Beste lezer, ik zou u de rest van dit verhaal kunnen presenteren als een journalistiek verslag. Zakelijk-koel. Beknopt. Met een paar sensationele titels. Zoiets gaat er altijd als koekenbrood in. Of als thriller, een pakkende thriller, gekruid met onvermoede medische en juridische toestanden, bewogen verbale duels tussen ondervragers en verdachten. en mengeling van Silent Witness, een diepmenselijke Frost in het bourgondisch vel van een Witse of een vaderlijke Baantjer met de accuratesse van Poirot. Kan niet. I haven’t got the latters little grey cells, om niet te spreken van de overkill aan thrillers op de markt.
Geloof me, u zou er ten slotte veel bij verliezen. Ik wens dat u de hele zonderlinge geschiedenis kent zoals ik ze heb ondergaan. Zonder franjes, met alle onthutsende, pijnlijke en pikant-erotische details. Ik wil, beste lezer, dat u er van het begin tot het eind live bij bent. Om juist te kunnen oordelen. Of te veroordelen.
Nu ik me, als de donkerste schaduw van mezelf, voor een spiegel het vel afstroop, stel ik vast dat het allemaal een zelfgezochte hel werd en dat ik er kermend in opbranden moest, met geen enkele kans om er nog uit te raken en me een wijzer, gelouterd man te weten. Gedane zaken nemen nimmer een keer. Alleen dwazen dragen een boetekleed vóór de zonde.
Mijn enige zoon, Francis, economist en financieel expert, op het mierenneukerige af (soms tot het frauduleuze toe), heeft één devies: 'The painting is on the canvas, not behind it'. Waarmee hij bedoelt dat een kunstwerk (of het leven, dat toch het allerbeste kunstwerk aller tijden is) eigenlijk iets is om verstandelijk-emotioneel te ondergaan, niet om er heel diep over na te denken en er een soort van schaakspel van te maken.
Ik heb mijn zoon altijd bewonderd. Of was die jubelende trots, die glunderend-vaderlijke waardering, meer onderdrukte jaloersheid omdat hij het verder had geschopt dan ik?
Die jongen van mij had echt schitterende studies gedaan. De kroon op het werk: een mastership aan een Amerikaanse universiteit. Ik echter was gestopt na de eerste kandidatuur rechten, nadien slechts een jaartje journalistenschool. Francis was precies, hardnekkig, een volbloed doorzetter.
Ik niet. Ik wou meteen scoren. Poen scheppen. Zelfs door een koel berekend huwelijk? Waarom niet?
Als tiener keek ik uit naar mijn American Dream. Als zestienjarige kon ik, tot mijn grote verbazing en trots van mijn ouders, mijn avonturenverhaaltjes en speurdersstories geplaatst krijgen. Natuurlijk bracht het niet veel op, meer zakgeld eigenlijk. Verleidelijke smaakmakertjes waren het echter, die me, na mijn vervelende studies, geleidelijk aan in de richting van de journalistiek dreven.
Eerst enkele feuilletons, zoals dat toen heette (o, dankbare, kitcherige dorpsromantiek) en daarna meer de sensatietoer op, succesvol reportagewerk, onderzoeksjournalistiek toen en nu eldorado voor de populaire pers. Kortom mijn springplank naar een vaste zit op een krantenredactie.
Door Gerda te trouwen zat ik pas echt op rozen. Althans zo dacht ik, en, op de keper beschouwd, heeft die hang naar geld me inderdaad geen windeieren gelegd. Francis echter is altijd van een ander kaliber geweest, al moet ik toegeven dat hij met de jaren een financieel aardje naar zijn vaartje kreeg. Eén groot verschil: ik was door mijn job ietwat bohémien, liet graag geld rollen; hij, financieel expert, pietje-precies, harde doorduwer en zonder scrupules. If need be, schaamteloos hypocriet.
Tijdens de nacht was graffiti gespoten op de speelplaats van de lagere school. Twee grote jonge agenten kwamen constateren. Een van hen stond te noteren. Hij vertelt :
Een kleintje van ongeveer zes, zo een beeldig rozig kind met strikken in heur haar en kanten biesjes aan haar sokken, bekeek traag en geïnteresseerd mijn uniform van onder tot boven. En terug. Ze zei bedachtzaam:
- Gij zijt een polies hé. - Ja Juffrouwke, wij zijn allebei politieagenten, zei ik en ik noteerde verder de schade. - Mijn Mama zegt dat azzik moet hulp hebben, azzik het aan een polies moet vragen. - Zo is dat, Juffrouwke, uw Mama zegt dat heel goed. De polies is uw vriend. De polies is er om u te helpen.
Ze schoof een voetje vooruit en vroeg met een ernstig snuiteke :
Max vloekte binnensmonds en ging weg, mokkend om haar bevel, vergat zelfs de afscheidskus. Hij ergerde zich aan zichzelf. Was korzelig, humeurig om dat telefoontje.
Onderweg dacht hij dat het hem eerlijk gezegd geen barst kon schelen wat er met die hysterische kwezel was voorgevallen. Waarom had ze Francis of zijn Trien niet laten oproepen, zelfs Serge of een van haar paternosterzusters. Natuurlijk niet! Ze wist immers met wie hij 's woensdagsnamiddags was. Mevrouw wou gewoon zijn leven verzuren. Ze was er weer in geslaagd, vooral na dat goddelijk wellustig vrijen. En dat voor hem zo belangrijk gesprek. Een volledig jaar hunkeren naar die ene bepaalde dag om eindelijk zijn leven een andere wending te geven. Lap! Magistraal! Weer stoken en stokken in de wielen. Nu met een ongeval. Proficiat, jij bitch.
Toen Max zijn villa naderde, wist hij meteen dat er iets meer dan ongewoons was gebeurd. Op de oprit een politiecombi, de Porsche van Francis, een voor hem vreemde wagen en ook een lichte vrachtwagen. Een vrij jonge man wachtte aan de deur. Aan de overkant een vijftal toeschouwers. Een eigenaardig gevoel van verbazing, kille nieuwsgierigheid en vooral vrees maakten zich van hem meester. Hij stapte weifelend uit. Zijn ogen zochten zijn zoon. Hij zag hem nergens. De jonge man kwam hem tegemoet.
'Meneer Cijnens?'
Hij herkende de stem van de man die hem had opgebeld.
'Ja! Wat is hier aan de hand? Wat is er met Gerda? Waar is ze?'
De jonge man nam hem bij de arm en leidde hem met zachte dwang in het salon. In een flits zag hij achteraan in de hal, onderaan de marmeren trap, drie personen in hurkzit. Tussen hen een grijze voet en een deel van een been. Een grijs been! Gerda droeg uitsluitend grijze nylons. Zij ligt daar! Gerda ligt daar! Max draaide zich meteen om. Wou zich overtuigen. Wou Gerda zien. De jonge man met koelbeheerste stem sloot even koelbeheerst de salondeur en stelde zich voor:
'Gert Van Haverbeke, politie Wemmel, ik sta in voor …'
Max hoorde vaag iets over hulp aan nabestaanden, slachtofferbejegenaar. Hulp aan nabestaanden?! Al die mensen. De drukte buiten. Zijn vragen kristalliseerden zich tot een concreet beeld:
'Ze is dood. Gerda is overleden, nietwaar, zeg het toch! Wat gebeurt hier? En mijn zoon? Waar is mijn zoon? Is er iets met mijn zoon?'
'Uw zoon is in de keuken, meneer Cijnens, samen met een collega. Gaat u nu rustig zitten, meneer. Er is een ernstig ongeval gebeurd hier in huis. Mevrouw Cijnens, uw echtgenote, is inderdaad … overleden en de omstandigheden zijn …'
'Al dat volk hier, de politie! Neen, geen ongeval! Dit is geen ongeval. Ze is overvallen. Ze hebben haar …'
Hij schreeuwde de woorden uit alsof ze zurig braaksel waren en herhaalde verslagen:
Het wordt weer tijd om het vliegenraam in de terrasdeur te plaatsen. Ze wou het efkes doen, maar hij vond dat een mannen-job. En ze liet het aan hem over.
Hoe meer hij haar onderging, zich letterlijk door haar liet verpletteren en leegzuigen, hoe minder hij haar begreep en hoe meer hij op haar verslingerd raakte. Nu eens vleide ze, als verpersoonlijkte Marianne de eerlijkheid zelf: 'Jij bent de enige, de echte man voor mij. Jij hebt mij ontbolsterd. Mon amour, que je suis femme avec toi.'
Dan weer haar fijn spottend lachje, toen hij bij een tweede of dappere (bijna) derde vrijpartij in gebreke bleef: 'Je zit niet op de redactie hoor, je zit op mij. Volgende week, voor je vaderdag, vier dozen Viagra. Een glas water en drie pillen tegelijk binnen. Compris?'
Max glimlachte er beteuterd bij. Hij kon haar niets kwalijk nemen. Zij was een eigenaardige vrouw met een dubbele bodem. Brutaal. Radicaal. Eigenzinnig cool en toch zo hypergevoelig. Overdreven passioneel vooral. Het kwam hem voor dat hij in haar niet één vrouw beminde, maar velen, totaal verschillend van elkaar, maar allen even hypnotiserend.
Hij kon Marianne daarom niet zien als gehuwde vrouw. Zeker niet als Gerda, zijn masjochel. Verdomd niet! Een bolide vergelijk je niet met een tweepaardje! Gerda was … nee, niet aan denken nu. Zijn namiddagen met Marianne liever inlijsten en in verblindende spots zetten. Haar tot monument verheffen. Haar zijn wedergeboorte, zijn lichtjaren noemen. Dat moest hij.
Hij zei haar eens: 'Je bent bijzonder knap, intelligent, warmbloediger dan welke vrouw ook. Jij had met een vingerknip een rijke vent aan de haak kunnen slaan.'
'Trouwen! Moi! En die echtgenoot opzadelen met die sukkel van mijn vader. Nooit! Gelukkig gaat het momenteel goed met zijn gezondheid, ondanks de hartklachten van de voorbije maand.' Enkele weken later was haar vader er plotseling niet meer. Longoedeem.
En nu vandaag, dag op dag, een jaar geleden: haar belofte, zijn geduld. Zijn hoop. Hij had er bij het binnenkomen van de kamer willen over beginnen, doch ze had hem direct de mond gesnoerd met haar wulpse beten van kussen.
Nu misschien? Hij keek haar aan. Zo meteen zou ze ontwaken uit haar lichte slaap. Hij moest erover beginnen. Zij had het hem beloofd. En hij had haar verzekerd nog een vol jaar te wachten. Zelfs niet één keer was hij bij haar thuis langs gekomen. Nu, vandaag was die termijn om.
Max kreeg zin in een sigaret, een laatste neut cognac uit de vergeten glazen. Hij draaide zich naar haar toe. Rook het beste van henzelf op haar fijne huid. Beroerde omzichtig het dichte dons van haar venusberg en hoorde haar zachtjes kreunen. Alsof het onbewust gebeurde, zocht haar hand zijn hard wordende penis, maar duwde ze hem daarop bruusk van zich af en riep:
'Zo laat al! Kom, enough is enough. Kleren aan! Time to go!'
'Goed, ik ga douchen!'
Marianne rekte zich als een voldane poes. Ze geeuwde:
'Ik lekker niet. Ik wil je in mij blijven voelen. Jouw liefde uit mijn lichaam wassen, dat is pas zonde.'
Max wipte uit bed en verdween in de badkamer. Buiten floot, piepte, groende en lispelde nog de prille lente van de verlate zonnedag, een ode aan de serene avond.
'Max?'
'Ja!'
Hij keerde in de kamer terug, zijn hemd dichtknopend. Ze stond in zwart slipje en beha.
'Sachez que votre peau porte merveilleusement bien le noir, madame.'
'Gekkerd, even ernstig ja ? Wij moeten praten. Vandaag is het precies een jaar geleden, weet je nog…'
Ze nam zijn handen in de hare. Haar stem trilde:
'Max, na de begrafenis heb ik je gevraagd één jaar geduld te oefenen. Met ons. Met onze toekomst. Nu wil ik er opnieuw over beginnen. Nu, vandaag, kunnen we er open en eerlijk over spreken.'
'Ik wil je trouwen, Marianne.'
'Dat weet ik. Ik ben vrij. Maar jij, Max, jij bent …'
'We gaan scheiden'.
'We? Jij, ja, Maar zij? Nooit geeft zij je op. Nooit, hoor je? Dat kneuterige geloof van haar en financieel …'
'Daar draait het absoluut niet om. Dat weet je toch. Trouwens, Francis vindt het de juiste oplossing voor beide partijen.'
'Jouw zoon, die windhaan? Die zou zich absoluut niet verheugen in ons huwelijk. Zeker weten! Vandaag praat hij jou naar de mond en morgen staat hij vierkant achter zijn moeder. Als puntje bij paaltje komt, weet je wat die zoon van jou samen met zijn ijsranonkel zal doen? Aan hetzelfde zeel trekken, dat van Gerda, niet het jouwe.'
'Laat mijn zoon en zijn vrouw er buiten. Ik wil coûte que coûte van haar af en daarmee basta!'
De stem van Max was schor en basta was net één van die woorden, die op Marianne werkten als een rode lap op een stier.
'Wat ben jij toch een naïef klootje, Max. Zie je echt niet wat jou te wachten staat? Zal ik het jou op een blaadje geven? Jouw eega, opgejut door schoondochter en maatje Serre…'
'Serge', verbeterde Max.
'… dat stuk pastoor. Man toch! Gerda vertolkt de rol van haar leven. De madonna met de zeven weeën. Troosteloos, tierend om de overspelige echtgenoot, nadien zwaar depressief en maar pillen slikken …'
'Marianne, alsjeblief!'
'…verloren, ontredderd, machteloos lijdend en strijdend als oudere vrouw tegen een bloedmooie rivale, à propos zelfs jong genoeg om haar dochter te zijn. Shakespeare kan hier serieus een punt aan zuigen.'
'Marianne, genoeg. Ik kan je staaltje pathos best missen. Vanavond spreek ik met Gerda en ten laatste morgen met mijn zoon. Je zult zien, hij zal beslist…'
'… niet aan jouw zeeltje trekken. Mag ook niet, dat is alleen van mij!'
Haar klein-meisjesstemmetje deed wat het doen moest: Max laten smelten.
Op dat ogenblik zong zijn mobieltje de tonen van de Brabançonne en Marianne trompette mee. Hij viste het geluid uit zijn binnenzak. De display toonde het nummer van zijn vaste telefoon thuis. Merkwaardig. Gerda belde hem nooit. Wat krijgen we nu, vroeg Max zich af. Zijn stem klonk echt bitsig, stug:
'Ja, en! Ja, met Cijnens. Hoezo een ongeval? Is het ernstig? Waar ligt ze? Thuis! Als u erop staat … ja ik kom eraan!'
De verbinding werd verbroken. Max staarde perplex naar zijn mobieltje en toen naar Marianne, vol vragende nieuwsgierigheid in haar ogen. 'Wat is er met Gerda? Een ongeval?'
Hij haalde nonchalant de schouders op en kleedde zich verder aan. 'Blijkbaar. 't Was de politie van Wemmel. Ze willen dat ik onmiddellijk naar huis ga. Aangereden zeker. Ik kreeg geen verdere uitleg. Kan de politie het in drie woorden zeggen, dan gebruiken ze er geen vier. Ze hebben haar niet moeten afvoeren, ze ligt thuis. Erg kan het niet zijn!'
'Die mensen roepen niet iemand op als het niet ernstig is, Max.'
'Och, voor mijn part kan ze de pest krijgen. Dat ze hen naar haar zoon of schoondochter laat bellen, maar niet naar mij.'
'Verwittig je zoon. Bel hem onmiddellijk.' Marianne klonk meer dan beslist. Max zuchtte en deed wat ze vroeg.
'Tiens, hij is momenteel niet te bereiken. Wat krijgen we nu? Francis gaat zelfs met zijn gsm naar toilet! Trouwens, op dit uur zit hij normaal bij haar. Met een bakje slappe decaf te luisteren naar haar chagrijn. Hij kan natuurlijk in een file hangen, maar zijn mobieltje uitzetten, that’s unlike Francis.'
Marianne legde haar hand op zijn mond. Rustig, doch vrij bevelend zei ze: 'Je rijdt nu naar huis. Gerda is je echtgenote. Doe je plicht en vertrek. Nu meteen, Max!' wordt morgen vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=140
'k Zag laatst in 't wegelke een paar bloemekes bijeen en 'k dacht 'k zal er eentje plukken maar 'k plukte er niet een
want ik ontwaarde een heel schoon bieke dat al zoemend met zijn kopke in een wiegelend bloemenknopke aan 't rondneuzen was
en 'k dacht zo'n bieke moet ge nie ambeteren anders wordt zo'n bieke een bikke boos en 't zou zich tegen u keren en u steken met haar angelken broos.
Majumau 5 sept 2011
We hebben het stereotiep van de Bezige Bij, het Maja-syndroom. Maar er zijn ook langslapers onder de dames. En bij die langslapers zijn opportunistes. Plantrekkers, zeg maar. Terwijl haar collega’s zwoegen op de bloemen des velds, volbrengt zij met slaapoogjes en een grimas haar dagtaak volgens een gans eigen traject.
het grimas en de slaapoogjes van luie bij
Dit filmpje heeft geen ondertiteling nodig, want woordeloos. Toch maar klank aanzetten, omdat de geluiden zo knap de beelden onderlijnen. https://www.youtube.com/watch?v=MtagJ9ZH6Gg 05min45 om rustig te worden.
Ze heeft gelijk, hij was een rotzak, een jaloerse dwaas. Hij keek haar aan. Zijn hart kromp. Ze staarde verdoofd voor zich uit. Weg de glans in haar ogen. Weg de lichte blos op haar wangen. Weg de grappige lachkuiltjes rond haar mond. Uitgelopen mascara lieten zwarte sporen na op een lijkbleke teint. Neusvocht vermengd met speekselslierten langs de mondhoeken. Hij had zijn prachtige vrouw als het ware een dodenmasker aangemeten.
Bij Gerda zou hij daarom beslist meer dan één fles champagne gekraakt hebben. Zoals Marianne er nu uitzag, deed hem met beide handen op het stuur bonken. Wat jaloersheid aanrichten kan! Hij nam haar in zijn armen. Ze liet begaan als een slappe pop. Totaal versuft, weerloos. Hij kuste haar wangen, voorhoofd en kin. Slikte haar speekselresten in. Likte haar gezichtje letterlijk schoon.
'Mijn engel, mijn alles, verdomme wat doe ik je toch aan? Nooit meer, nooit meer, ik zweer het. Hoor je mij, zoetje? Toe, lieveke, zeg dat je het me vergeeft. Bieke, alsjeblief zeg toch iets. Gaat het?'
Ze knikte. Hij voelde het naschokken van haar tenger lichaam tegen zijn borst.
'Wil je naar huis, zoetje? Mag ik eerst je nog even in de armen houden?'
Marianne staarde hem aan. Verslagen. Met in-trieste blik.
'Dit nooit meer, Max. Nu wil ik rust, alleen rust.'
'Zou ik … kunnen mijn armen je die rust brengen in … ons nestje, ja ?'
Ze glimlachte flauwtjes. Door zijn jongensachtige, stuntelende verlegenheid kwamen haar lachkuiltjes beetje bij beetje terug. Hij kuste teder haar handpalm, startte de wagen en reed langzaam door.
Straks zou hij haar als een jonge bruid naar bed dragen. Zich tegen haar aanvlijen en de warmte van zijn liefde in haar lichaam laten overgaan. Zij de baby, hij de moederschoot. Hij zou haar zachtjes strelen. Zelfs een wiegeliedje zingen of een sprookje vertellen. Zijn klein meisje in slaap wiegen, dat zou hij. En dan, bewegingsloos en ademloos, dat prachtig mensenkind, dat goddelijk geschenk gemaakt voor hem alleen, dankbaar en teder bewonderen.
Vrijdag, en alle daaropvolgende woensdagen en misschien vrijdagen, zou hij haar nog meer verwennen, de allerkleinste wens in haar ogen lezen en vervullen. Meer nog dan het beste van zichzelf wou hij haar schenken. Als ze de liefde bedreven het laatste vocht uit zijn lichaam persen. Hij wilde zijn godin terug. Zijn Aphrodite kirrend bij hem in de wagen, wijn proevend in het restaurant, sensueel flanerend, dansend cheek to cheek.
Kunstjes wou hij voor haar maken, pirouettes, een draaiende derwisj, zelfs op stelten lopen als clown in de Nieuwstraat, op een zaterdagnamiddag nog wel. Hij wenste zijn laaiende amazone terug, vooral in bed. Zijn blauwe engel, von Kopf bis Fuss auf Liebe eingestellt. En hoe!
Zij kon zich dan, nog niet eens helemaal uitgekleed, soms met het onderdrukte gebrul van een uitgehongerde tijgerin op hem storten. Bijtend, klauwend, krabbend, likkend, strelend, flemend, woest en dan weer verrassend teder, moederlijk bijna, in een caleidoscoop van de meest tegenstrijdige gevoelens, die haar in een mum van tijd naar de diepste hoogtepunten voerden.
Dan jubelde ze, heftig naar adem snakkend : 'Ik ben op de Himalaya! Hoger, nog hoger!'
Hoe onvergetelijk, goddelijk zalig, inniger en almaar vernieuwender hun woensdagnamiddagen de volgende maanden ook waren, het gevoel van onbehagen, telkens hij 'Maison Magnolias' naderde, raakte Max maar niet kwijt. Zijn denkduiveltje bleef doordrammen, telkens weer: achteraan, Max, de parking is achteraan. Numero uno nu en nummer hoeveel op de schaal van vroeger? Kind aan huis is ze daar. Vraag het haar, durf toch, broekschijter!
'Zullen wij eens uitkijken naar een ander adres in de buurt, of een knus appartementje huren. Wat denk je?' Max vroeg het quasi nonchalant.
'Waarom? Ik zou echt niet weten waarom. Enfin, Max, ons nestje, ons plekje van de eerste keer! Trouwens, ik ben daar graag. Wij zijn er bij wijze van spreken thuis. Mevrouw Céline kent ons. Heel goed zelfs. Ik begrijp niet …'
'Bah! Kwestie van variatie. Verandering van spijs doet eten, nietwaar.'
Losjes rolden de woorden over zijn lippen. Losjes maar té cru en echt ongewild. Hij verwachtte weerwerk, kreeg echter vuurwerk:
'Zeg, wat heeft ze jou opgegeven vanmorgen? Amper drie weken geleden kreeg ik je prachtig gedicht over dit villaatje en wat het voor ons betekende. Nu komt de aap uit de mouw, zie. Meneer moet nodig verandering van spijs hebben. Besef je wel goed wat je … foert!'
Marianne kruiste de armen en bleef door het zijraampje naar de voorbijgangers kijken. Mokkende vrouwen zijn óf op de zere teen getrapt óf ze gaan menstrueren, wist zijn denkduiveltje.
'Liefje, komaan, forget it. Boos om zo’n futiliteit? Beetje kinderachtig toch?'
'Wablieft? Kinderachtig! Merci! Weet je wat? Stop, kom, stop maar. Ik zal vragen waar meneer kan neuken. Want meneer moet dringend variatie hebben. Jij … jij rotzak. Allemaal dezelfden, die mannen, allemaal.'
Bingo! Nu doorgaan, vriend, meteen gaat ze aan het snotteren, niet week worden, hé! Wagen parkeren en doordrammen. ’t Is nu of nooit, hoor je mij?
Max parkeerde kalm de wagen. De daverende vrachtwagens. De rijdende disco’s. Zijn denkduiveltje. Niets hoorde hij. Zintuigen verlammen wanneer de ogen van een vrouw, die liefheeft, zeggen dat ze vermoedt dat het voorbij is, alle hoop verloren heeft. Terwijl toch niets minder waar was. Hij zou verdorie zijn leven geven voor haar. Ze was er altijd en overal. Hij stond 's morgens met haar op en ging 's avonds met haar slapen. Ze wist dat hij zonder haar niet kon.
Had hij zijn liefde voor haar al niet honderdvoudig beschreven, bezongen, uitgeschreeuwd? Wat bezielde haar toch? Liefde stoelt ook op trouw, respect en eerlijkheid. Nooit leugens, recht voor de raap. Dat was de afspraak. Zij was een open boek voor hem. Maar enkele pagina's ontbraken en ook die wou hij lezen.
Hij had geen geheimen voor haar. Hij had zich nooit met andere vrouwen ingelaten. Mogelijkheden zat, maar te trots, te veel eigenwaarde. Wablieft, te veel eigenwaarde hoonde denkduiveltje. Gedegouteerd ja! Je vergeet zeker die keer jaren geleden in die goedkope pied-à-terre met dat telefonistje. Haar kut stonk als de pest. Daardoor gebeurde er niets, door de stank. Heeft Marianne hier ook weet van, jaloerse meester-masturbist? Wat bezielde hem? wordt morgen vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur -: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=160
Ach ja, springen, rollen, kruipen over de scène het zal wel iets zelfexpressie te maken hebben. Het is hard werken zeggen ze, maar welk dansen is dat niet?
Knap hé. ‘k Ben zot van tapdansen. Kijken bedoel ik, van tapdans kijken. Het is zo kwiek en kundig dat ik bij momenten vergeet te ademen. Heel vervelend.
Halfeen. Max wachtte op de parking van Darcy. De Megane niet te bespeuren. Natuurlijk zou ze komen. Trouwens, met mobieltjes had niemand nog een valabel excuus. Haar vader zal toch niet…? Hij had haar sedert woensdag niet meer gehoord. Wou wel bellen, maar dan was daar zijn verwittigend denkduiveltje: slow down, don't move too fast, old chap. Materiaal ophalen of afleveren bij klanten zat ook in haar takenpakket. Gebeurde meermaals per week, had zij hem verteld. Dus dat kon het zijn. Shit, het verkeer op dit uur zat al evenmin mee. Eindelijk, la voilà. Ze had zijn Audi herkend en wuifde hem vrolijk toe.
Zo meteen zou hij zich spiegelen in de groene pretlichtjes van haar ogen, haar discreet parfum ruiken en de prikkelende weldaad van haar aanwezigheid ten volle ondergaan. Wat een vrouw! Die wiegende stap. Dat prachtig blauwzwart haar, zwierig dansend rond haar fijngevormd gelaat en dat gave gebit in dat vranke mondje. Nee, Max, niet vergelijken met zuster Symforosa thuis. Thuis is de Sahara, nog twee meter en je wordt overspoeld door de Niagara, maande denkduiveltje.
'Hallo, here I am!' 'Dag Marianne, je ziet er schitterend uit. Je wagen … waar staat je Folieke?' 'Ik heb vanmorgen de trein genomen. Je brengt me toch wel naar het station?'
Ze legde haar roestbruine regenmantel en paraplu netjes op de achterbank. Het viel hem op dat ze opnieuw haar crèmekleurige Escada jasje droeg, geen jeans zoals woensdag, maar een halflange, hazelnootkleurige suède rok met split tot net boven de knie. Ze nestelde zich in de zetel. Zelfs het zwarte leder zuchtte van genot bij de aanraking van dit goddelijke lichaam, dacht Max.
'En nu … en route! Wil je de oude steenweg nemen?' Zij beval en Max gehoorzaamde, ook aan zijn denkduiveltje dat hem aanraadde niet naar dat lange, gebruinde been met fijngevormde enkel te kijken, noch naar de lichtroze gelakte teennagels en zeker niet naar die knie en die half ontblote aantrekkelijke dij met zijn hand vlakbij. Pook vasthouden, vriend, de hand aan de pook en het oog op de weg.
'Hier ergens moet het zijn, Max, beetje afremmen. Voilà, daar, de oprit met de hoge dennen. Oprijden en dan achteraan, Max. Daar is de parking.'
Een kleine villa met rieten dak, enkele vensterdeuren vooraan, maar geen ingang, denkelijk opzij. Een wagen op de parking, een Jaguar in de openstaande garage. Achteraan een zware eikenhouten deur met kijkkastje, afgesloten met traliewerk. Daaronder, heel discreet, een koperen plaatje met 'Maison Magnolias – Sonnez s.v.p./Bellen a.u.b.'
Nee, Marianne, dit toch niet meteen. Een vrouw zoals jij toch niet. Daareven nog de Niagara, nu de afgrond, zo leek het hem. Een diep donker gat, ijskoud met stalagmieten die zijn lichaam priemden. Hij volgde haar zonder een woord. Hij hoorde haar vaag cognac en koffie vragen. Ze bleef staan op de eerste traptrede, keek hem uitdagend aan. Liet een sleutel voor zijn neus bengelen en zong hees lispelend: "Happy birthday, mister editor, happy birthday to you".
Omstreeks tien uur kwam hij die avond thuis. Liet de Audi op de oprit staan en de malse lenteregen zijn huid koelen. Maakte enkele tapdanspasjes in de hal en zong luid:
"… what a glorious day, I am happy again. I’m singing and dancing in the rain Papiripidoe paah!" en hij klakte met de hielen.
'Awel, ben je maboel geworden, ketterszoon! Er was zeker weer iets te doen aan de overkant. ’t Zou me niet verwonderen, juist vandaag. Dat vermaledijde gazettenvolk!'
De krijsende kraaienstem van Gerda, dat afschuwelijk donkere haarnetje tot vlak boven de wenkbrauwen, die benige neus en daarop de hoornen bril. Als een wandelende tak in blauw flanel bovenaan de trapleuning. Max kon het niet aan. Nu zeker niet.
'Jij, jij, verderf van mijn leven, de wereld treurt en bidt. En jij ..., Heer vergeef hem, hij weet niet wat hij doet, jij zingt en jij danst, jij …' Zij volgde hem naar de keuken, briesend, stampvoetend.
'Ook zin in tapdansen?' spotlachte hij.
'Jij schoft, jij ketter, Heer waarom, waarom moet ik dit aanhoren?' Haar handen trilden en de houten bollen aan het touw van de paternoster, een familie- erfstuk, kletterden tegen elkaar.
'Olé, olé', antwoordde hij en wenkte een denkbeeldige stier met de keukenhanddoek.
'Onze Lieve Heer is vandaag gemarteld en gekruisigd, moest je het nog niet weten. Het is Goede Vrijdag, hoor je mij, Judas, Goede Vrijdag!'
'Veel meer dan dat, Gerda', schetterde zijn stem in triomf, 'het is de beste, de schitterendste, de meest waanzinnige vrijdag ooit, zeker voor mij. Hop, naar je kapel, jij, en ik naar bed.'
Het stormt hier en de wind komt uit het zuidwesten. Een echte zuidwestenstorm, een lentecadeautje, een verlaat aprilgrilletje. Hoe het nu op de Schelde is, weet ik niet. Hoe het op zee is, kan ik vermoeden. Hoe het hier is …
Binnen
De wind fluit door het kipraam van de keuken en alle ramen vooraan zijn versierd met regendruppels, wriggelende waterkralen. Ze zijn mooi, het zijn er heel veel en ze blinken.
Buiten
De bomen wervelen als zotte isadora’s. Elk in een eigen kleur en tint. Het gebladerte blijft stevig aan de takken hangen wat dit is geen herfststorm maar een lentestorm. De bomen doen uitbundig en ook wat baldadig. Ze laten zien dat hun lentekleed tegen wat gefuif bestand is. Want eigenlijk zijn de bomen aan het dansen. De wind is hun muziek en de regen 'vloeit rijkelijk'. En wanneer ze uitgewaaid en uitgeraasd zijn staan ze daar wat te druppelen. Te zweten, vermoed ik. Tot de volgende uitzinnigheid. Want ze zijn vandaag nog niet uitgefeest, zo te zien.
Hoog in de lucht waait de zuidwestenwind nog altijd en hij brengt de volgende vloot lentewolken al. Nog efkes wachten en dan krijgen we het volgende optreden van onze fuivende bomengroep. Dit is lente van op de eerste rij.
Hij parkeerde zijn wagen naast de Megane. Keerde zich naar haar toe, greep dit keer niet haar hand.
'Mag ík je nu een zoen geven?' vroeg hij geamuseerd.
Geen neen ook geen ja. Enkel een verlegen glimlach als antwoord. Zijn lippen bereikten bijna haar wang, wat trouwens de bedoeling was, maar zij drukte met een voorzichtig aftastende, streelzachte beroering haar mond op de zijne.
'Marianne …' verder kwam hij niet, hoefde ook niet. Zij kwam hem tegemoet. Met een passie die geen tegenspraak duldde. Dierlijk hongerend, bijtend, de beten van het wijfjesdier dat haar prooi verdooft en totaal verlamt. Marianne hapte erbij naar lucht. Hij zag haar halsslagader trillen. Hij verwachtte in haar groene ogen victorie te zien stralen. Niets daarvan. Verwonderd en opgetogen ja, lichtjes ontroerd maar zo verrast keek ze hem aan en floot daarop zachtjes tussen de tanden.
'Nooit gedacht dat een man van jouw leeftijd nog zó kan kussen, Max, nooit.'
Hij staarde haar verbluft aan. Het overkwam hem zelden, maar zij had hem flink van zijn stuk gebracht. Hij had haar verdorie niet gekust! Een zoentje ja, vriendschappelijk, ook teder. Dát had hij gewild, meer niet. Zij, zij had zijn tong, zijn lippen, zelfs zijn zinnen gewoon verkracht!
Had hij te maken met een bijzonder ervaren en geraffineerde vrouw of met een schat van een meisje, in de ban van een onverwacht romantisch rendez-vous en twee kopjes warme chocolade in een voor haar nooit geziene omgeving?
'Wanneer, Marianne?'
Hij hoorde zijn weifelende stem, was zich niet bewust wat de reactie van zijn vraag bij haar zou kunnen teweegbrengen. kunnen doen vermoeden wat hij helemaal niet bedoelde, of nu nog niet bedoelde. Draaien de brains vierkant, Max, dan wordt de stem ratio, giechelde zijn denkduiveltje.
'Vrijdag! Kom je me ophalen aan het agentschap? Eén uur stipt. Oké?'
Voor het eerst dacht Max er niet aan de deur van haar wagen te openen. De Megane was al geruime tijd weggereden toen hij uiteindelijk besloot terug te keren naar de redactie. Hij had behoefte aan muziek, aan een heftige Wagner, aan pauken en cimbalen, aan hoorngeschal. Marianne had echter aan de zenders geprutst. Ze wou absoluut de sterkte van de tuners horen tijdens de rit van de Méridien naar de parking.
'Kom op Klara, wo bist du', riep hij lichtjes geërgerd.
'… ook Donna kan haar niet vergeten, hoe zouden we … een groots talent, Vlaanderens prachtigste stem, Ann Christie beklijft, ze blijft …'
Anneke, dat klein musje. Ze verscheen op zijn netvlies. Anneke in de ziekenkamer van het AZ in Jette. Hij zag haar verloren lijfje, de ingevallen bleke wangen, de blauwige lippen. Doch vooral haar ogen, haar fantastische ogen, dankbaar stralend, niet voor de journalist maar voor de vriend die haar bezocht. Ook Max bracht haar nu een hommage. Hij zong samen met haar, voor haar, maar vooral voor de vrouw die zich zo pas in zijn leven had vastgebeten :
"Dat heet dan gelukkig zijn, een deur die soms opengaat. Dat heet dan gelukkig zijn ’t gevoel niet alleen te zijn…"
De moeder kwam de straat in gevlamd en ze reed bijna een ambulancier omver. Haar dochter werd in allerijl naar de materniteit gevoerd. Ze kon nog efkes wuiven naar Diane en riep dat alles onder controle was. Binnen nam ze de oudste over van Peter, zodat hij ook weg kon.
Bij spoed repte men haar door de gang maar de baby kwam sneller en Diane beviel. Niet in de verloskamer maar op weg daar naartoe.
- Trek het u niet aan meisje, zei de verpleegster die haar nadien in een kamer installeerde. Hier zijn al gekker dingen gebeurd hoor. Drie jaar geleden beviel er wel iemand op de parking!
'Zullen we de begroeting overdoen, Marianne?' Ze knikte en zoende hem op de wang. Kort maar hartelijk. De handkus van Max verwarde haar zichtbaar, want ditmaal niet volgens de etiquette en té lang.
'Prachtig, wat een luxe hier! Had ik nu maar mijn fototoestel bij!' Marianne bleek onder de indruk van de omgeving.
Het intrigeerde Max dat een jonge vrouw met zo’n allure, zo stijlvol gekleed, zo ogenschijnlijk werelds, rondkeek met het enthousiasme van een kind, dat voor het eerst de poorten van Disneyland ziet opengaan.
'Niet te geloven! Die planten! Die zachte kleuren van de fauteuils en die luchter, Max, zo'n stuk heb ik nog nooit gezien. Hoe die ramen bekleed zijn!'
Nu pas merkte hij dat ze, op het fijn gouden kettinkje na, helemaal geen juwelen droeg, zelfs geen nepdingetje. 'Wat mag ik je aanbieden, Marianne?'
Hij reikte haar de kaart aan. Zij kon van het interieur niet genoeg krijgen. Daardoor nam ze de kaart ondersteboven aan, vond natuurlijk niet wat ze wou, boog voorover en fluisterde eerder timide:
'Warme chocolade, lukt dat hier?'
'Hier lukt alles, Marianne, en zeker voor jou.'
Hij wenkte lachend de ober. Ze nam een brochure van het tafeltje en stopte ze in haar tas.
'Souvenir! Mijn budget laat geen viersterren toe, zelfs geen drie.'
Wat bedoeld was als luchtige opmerking, eindigde in een duidelijk hoorbare zucht.
'Tiens, betaalt de reclamesector niet zo best?'
'Goed is anders. Ik werk deeltijds en bij Darcy, allez, door Michèle, heb ik eigenlijk bepaalde faciliteiten. Fulltime zit er voor mij niet in, laat staan carrière maken … omwille van mijn vader.'
'Je vader?'
'MS. Papa heeft multiple sclerose. Dus …'
'Hoelang al?'
'Toen ik mijn diploma middelbaar haalde, redde hij het nog met een stok. Daarna volgde het looprek en nu … al jaren rolstoel.'
Marianne trommelde nerveus met de vingers op het tafeltje. Max nam haar hand en streek zachtjes over de fijne knokkels.
'En je moeder?'
Een schril, honend lachje volgde. Ze schampte:
'Foetsie! Al jaren. Met onze magazijnier dan nog wel. Plus een serieus pak geld van de overname van onze bierhandel. Geen mens weet waar ze uithangt. Ik moet het trouwens niet weten … Papa treurt nog steeds… een infarct heeft ze hem nagelaten … maar ik.. voor mijn part mag ze… creperen.'
Max liet haar hand niet los.
Zachtjes ging haar wijsvinger nadien over zijn knokels heen en weer. 'Je hebt prachtige handen, Max. Lange slanke vingers, sierlijk voor een man en zo … troostend.' Marianne strengelde in een opwelling haar vingers tussen de zijne.
'Kom op, kindje, ik luister.'
Ze schetste rustig, met chronologische preciesheid haar tienerjaren, beheerst door de MS-kliniek in Melsbroek. Hoe haar droom, de studio Teirlinck volgen, opging in rook. Hoe ze door de scheiding van haar ouders, nadien te vlug had toegehapt op het aanbod van hun notaris uit een naburig dorp. Een rotjob, een echte catastrofe. Uitbuiting vier jaar lang. Haar dagelijkse timing: ontbijt maken, opruimen, op de verpleger wachten, de wagen in, naar kantoor, terug naar huis, avondeten, papa voeden, zijn avondtoilet samen met iemand van de gezinszorg, tussendoor zijn kine-oefeningen die ze na jaren vrij goed onder de knie had, helpen uitvoeren.
'Hoe speel je het dan klaar? Elke dag, Brussel heen en weer?' wou hij nog weten.
Ze had gelukkig hulp van haar naaste buren. Een echtpaar, zestigers en beiden gehoorgestoord, zwaar zelfs. Schatten van mensen, zeer betrouwbaar en bijzonder hulpvaardig. Altijd paraat. Uiteraard vergoedde ze hen, een welgekomen aanvullend inkomen.
Sinds vorig jaar had ze meer ademruimte. Jenneke, de enige nicht van papa, was met brugpensioen. Ze woonde vlakbij. Een kordate vrouw die van aanpakken wist. Ongehuwd. Zijn troost en haar stuwkracht. Een beetje vervangmoeder, veel vervangmoeder eigenlijk.
'Gisteren is ze blijven overnachten. Het gebeurt zo zelden, Max. Als het dan gebeurt, ga ik soms uit de bol, allez, in feite domme dingen voor een vrouw van vijfendertig. Dit hier nu, je weet niet wat het voor mij betekent. Dit heeft geen naam, zo’n luxe!'
Luxe was ook de aankoop van de Megane geweest, haar enig folieke, tevens de naam van haar wagen, haar troetelkind. Overgenomen van Angie, een zwangere collega, die een gezinswagen nodig had, en vooral dank zij de financiële hulp van Michèle. De afbetaling was bijna rond.
'Michèle wou geen intresten verrekenen. De dag van vandaag vind je nog zelden zo’n mensen. Af en toe werkt ze wel op mijn systeem, maar allez, al bij al is ze toch een goeie ziel … En je vrouw heeft problemen met haar zei je gisteren?'
'Gerda, mijn gade', repliceerde hij korzelig-spottend, 'heeft problemen met iedereen die niet volgens haar normen leeft. Normen opgelegd door Rome. Een vrouw zoals Marietta leefde bijvoorbeeld volgens die normen in zonde, want geen kerkelijk huwelijk.'
'Allez, Max, wie denkt nu nog zo?'
'Nu? Logisch denkende mensen niet langer, maar Gerda en haar clubgenoten nog altijd. En vroeger, kindje, dertig jaar geleden, in de kleine dorpen bijna iedereen. Mijn vrouw is, bij wijze van spreken, met, nee wat zeg ik, in wijwater grootgebracht. Soms denk ik dat ze religieuze visioenen heeft, zelfs op de minst religieuze plaatsen. Iedereen in haar familie heeft bindingen met de kerk. Ze hebben er blijvende roepingen en roepingen, die na een tijdje forfait moesten geven, zogezegd om te gaan en zich vlug te vermenigvuldigen. Name it they’ve got it: pastoors, nonnen, paters-oblaten, diakens. Ofwel zitten ze in de kerkfabrieken, ooit ook drukker-kosters, en als kers op de taart, laveert er eentje al jaren in het Vaticaan. Mijn zoon Francis bijvoorbeeld heet officieel Franciscus, Johannes, Serafinus. Franciscus, naar mijn vader François, en Serafinus naar vader Vanbesien. ’t Zal je maar overkomen, zo’n naam als jochie, zelfs als volwassene. Enfin! Mijn zoon kennende, kadert dit nu perfect in zijn imagebuilding. Zie je zijn naamkaartje al: Francis J.S. Cijnens!'
'Maar jij bent zo te zien toch van een ander kaliber. Gezellig, zeg, tussen …'
'…tussen die apostolische bende? Dat is leven en laten leven, kindje, en niets toegeven, bijna zevenendertig jaar lang!'
'Wablieft? Ben jij al zo … zo …'
Marianne aarzelde en keek hem verrast-ongelovig aan. Ja, hij was inderdaad al zo oud, peinsde hij er koeltjes bij.
'Nu ben ik er, Max! Weet je aan wie je mij doet denken, aan die Nederlandse acteur, hij heeft ook in Hollywood gezeten, ook zo’n schandalig knappe vent, maar jij bent een stuk slanker, misschien een beetje grijzer. Hij speelt dikwijls de elegante versierder, … allez, zijn naam ligt op mijn tong.'
'Jeroen Krabbé zeker, heb ik al vaker gehoord. En ja, Marianne, ik ben al zó oud. Vandaag nog zestig, vrijdag komt er een jaartje bij … En nu ga ik je naar de parking voeren. Je vader wacht. Oké?'
In het lokaal van de clubkrant verhuisde de schaar van tafel naar tafel, heel het lokaal rond. Regelmatig raakte ze dan bedolven onder oude papieren en stapels nieuwe. Men besteedde uiteindelijk meer tijd aan schaar-zoeken dan aan effectief werken. Iemand kwam op het lumineus idee de schaar vast te leggen aan een pijpleidinkje dat daar verticaal stond te wezen achter de tafel bij de deur. Het voorstel werd onmiddellijk algemeen aanvaard. Voor een keer zonder vergaderen of palaveren.
- Morgen breng ik van thuis een flink stuk ketting mee, zei de handige. - Maar nee, hier zie, een flink eind touw is ook al goed, zei de rappe. Met een stuk touw uit de rommelschuif legde hij de schaar vast aan de pijp, met een kundige knoop, zoals alleen de jongens van Baden Powell dat kunnen. Toen werd het tijd om plaats te ruimen voor de volgende ploeg die het lokaal nodig had.
’s Anderendaags was de schaar wéér zoek. En de rappe vroeg zich af hoe zoiets kon, hij had ze toch zelf vastgeknoopt ?!?
Aan de pijp bij de tafel hing zijn knoop met nog een eindje touw aan, als een kleine hulde aan zijn vernuft.
De redactievergadering verliep zoals verwacht: veel geblaat weinig wol. De kindertuin was in haar nopjes en laaiend enthousiast. Het volgende nummer zou integraal gewijd zijn aan de intro-party van "Jool's", dus veel foto’s en weinig tekst. De prachtige close-up van Marianne gleed ongemerkt in zijn map. Max liep naar zijn bureau en belde Darcy&Masius op.
'Darcy en Masius, goeie middag. Met Marianne Dries.' Heerlijk toch die stem, dacht Max. 'Met Max. Goed thuisgeraakt?'
'Max! 't Is niet mogelijk, zeg! Allez, dat is nu echt telepathie, zie. Ik wou je net een mailtje sturen om je nog eens te bedanken voor die fantastische avond, gisteren. Heb ik genoten, zeg! Toen Michèle vanmorgen binnenkwam zag ik je one-man show opnieuw.'
'Mag ik de eer hebben je vanavond nogmaals te laten genieten, Marianne?' Hij schrok van zijn lef, Marianne blijkbaar ook. De lijn leek even dood.
'Tja, Max, vanavond … allez, 't is altijd moeilijk voor mij 's avonds. Gisteren was een uitzondering, een grote uitzondering. 's Woensdags en vrijdags stop ik om één uur, sorry, echt waar.'
'En nu, ná dertien uur? Een kwartiertje? 't Is toch woensdag. Gewoon ergens een slaatje eten of een koffie drinken ? Je stopt toch.'
'Oké waar?'
'Laat eens kijken … de lounge van de Méridien? Ja, tegenover het Centraal Station. Half twee? … Nee, hoeft niet. Ik breng je met de wagen terug naar de Keizerinlaan en dan kan je meteen doorrijden.
Het was behoorlijk druk in de grote hal van het hotel. Aan de balie, een vijftigtal Aziaten, tussen een berg reistassen en valiezen, drukdoende met hun camera's. In de anders zo knusse en rustige Jermyn's Street Bar keken een achttal Britten gepassioneerd tv. Ook te druk. Gelukkig was er achteraan in de lounge, tegen het vensterhalfrond, plaats zat. Max koos bewust een tafel met zicht op de ingang, bestelde een Ricard en wachtte.
De chauffeurs buiten keken de jonge vrouw in de draaideur na. De kwetterende Aziaten verplaatsten ongevraagd een deel van hun reistassen. Marianne liep er elegant en gehaast omheen. Net een plaatje uit Vogue, dacht Max en ging haar tegemoet. Ze liet de zacht glanzende roestbruine regenmantel van de schouders glijden, kwam eerder moeizaam lachend op hem toe.
'Max, ik moet … waar is het toilet hier?'
Ze bloosde beschaamd en klonk een weinig buiten adem. Had ze gelopen? Toch niet door opwinding om hun afspraakje? Ze duwde haar regenmantel, paraplu en handtas in zijn armen en keek wanhopig rond.
'Die gang door en achteraan rechts, naast de gymzaal. Ik haal het deurpasje bij de barman.'
Hij besloot op haar te wachten en ging een eindje verderop staan. In de spiegeldeur zag hij hoe een rijzige man met damesregenmantel, paraplu en handtas in de armen hem geamuseerd aankeek. Gisteren pispaal, nu óók kapstok. Het kan verkeren, Max. Hij knipoogde naar zijn spiegelbeeld. wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=160
