afl. 010/121 ~ 2005

Hij parkeerde zijn wagen naast de Megane. Keerde zich naar haar toe, greep dit keer niet haar hand.

'Mag ík je nu een zoen geven?' vroeg hij geamuseerd.

Geen neen ook geen ja. Enkel een verlegen glimlach als antwoord.
Zijn lippen bereikten bijna haar wang, wat trouwens de bedoeling was, maar
zij drukte met een voorzichtig aftastende, streelzachte beroering haar mond op de zijne.


'Marianne …' verder kwam hij niet, hoefde ook niet. Zij kwam hem tegemoet.
Met een passie die geen tegenspraak duldde.
Dierlijk hongerend, bijtend, de beten van het wijfjesdier dat haar prooi verdooft en totaal verlamt.
Marianne hapte erbij naar lucht. Hij zag haar halsslagader trillen.
Hij verwachtte in haar groene ogen victorie te zien stralen. Niets daarvan.
Verwonderd en opgetogen ja, lichtjes ontroerd maar zo verrast keek ze hem aan
en floot daarop zachtjes tussen de tanden.

'Nooit gedacht dat een man van jouw leeftijd nog zó kan kussen, Max, nooit.'

Hij staarde haar verbluft aan. Het overkwam hem zelden, maar zij had hem flink van zijn stuk gebracht.
Hij had haar verdorie niet gekust! Een zoentje ja, vriendschappelijk, ook teder.
Dát had hij gewild, meer niet. Zij, zij had zijn tong, zijn lippen, zelfs zijn zinnen gewoon verkracht!

Had hij te maken met een bijzonder ervaren en geraffineerde vrouw
of met een schat van een meisje,
in de ban van een onverwacht romantisch rendez-vous
en twee kopjes warme chocolade in een voor haar nooit geziene omgeving?

'Wanneer, Marianne?'

Hij hoorde zijn weifelende stem, was zich niet bewust wat de reactie van zijn vraag bij haar zou kunnen teweegbrengen.
kunnen doen vermoeden wat hij helemaal niet bedoelde, of nu nog niet bedoelde.
Draaien de brains vierkant, Max, dan wordt de stem ratio, giechelde zijn denkduiveltje.

'Vrijdag! Kom je me ophalen aan het agentschap? Eén uur stipt. Oké?'

Voor het eerst dacht Max er niet aan de deur van haar wagen te openen.
De Megane was al geruime tijd weggereden toen hij uiteindelijk besloot terug te keren naar de redactie.
Hij had behoefte aan muziek, aan een heftige Wagner, aan pauken en cimbalen, aan hoorngeschal.
Marianne had echter aan de zenders geprutst.
Ze wou absoluut de sterkte van de tuners horen tijdens de rit van de Méridien naar de parking.

'Kom op Klara, wo bist du', riep hij lichtjes geërgerd.

'… ook Donna kan haar niet vergeten, hoe zouden we … een groots talent,
Vlaanderens prachtigste stem, Ann Christie beklijft, ze blijft …'

Anneke, dat klein musje. Ze verscheen op zijn netvlies. Anneke in de ziekenkamer van het AZ in Jette.
Hij zag haar verloren lijfje, de ingevallen bleke wangen, de blauwige lippen.
Doch vooral haar ogen, haar fantastische ogen, dankbaar stralend, niet voor de journalist maar voor de vriend die haar bezocht.
Ook Max bracht haar nu een hommage. Hij zong samen met haar, voor haar,
maar vooral voor de vrouw die zich zo pas in zijn leven had vastgebeten :

"Dat heet dan gelukkig zijn,
een deur die soms opengaat.
Dat heet dan gelukkig zijn
’t gevoel niet alleen te zijn…"

wordt morgen vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur - http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=160