Op de cover van een TV-blad ooit :
Na een leven lang wachten op 'later', was 'later' zo voorbij. - Celie Dehaene
Ik heb daar al veel moeten over nadenken. - P²
---
Die titel blijft bij mij ook hangen. De 8 jaar dat mijn man op pensioen was hebben wij gelukkig
samen nog veel van het leven kunnen genieten. Maar onze hoop om later samen oud te worden
was heel plots en veel te vroeg voorbij. - JD
---
Ik sluit mij aan bij jullie ervaring. Mijn echtgenote was een hele levenslustige dame die zei:
"ik spaar niet voor mijn kinderen, ik heb ook mijn plan moeten trekken,
ik heb ook recht om te genieten van het leven". Daar had ik enigszins moeite mee,
maar ik ben tot een ander inzicht gekomen toen zij twee jaar na haar pensionering overleden is. - TR

Dat zijn replieken die doen nadenken hé, over dat ‘later’ en voor mezelf wou ik ineens bekijken
of ik wat vlotter of losser door het leven zou kunnen gaan, qua bestedingspatroon.
Gellie zijt daar natuurlijk al rijpelijk klaar mee, met dat overdenken, maar ik moet dit nog efkes doen:
LM & ik hebben geen kinderen, dus ook geen kleinkinderen.
Wij beslissen helemaal zelf over wat we uitgeven, en waaraan we het uitgeven.
We zullen niemand achterlaten die zich teleurgesteld of te kort gedaan kan voelen.
En toch hou ik het graag simpel, qua bestedingen.

Waarvan zouden LM en ik zo ineens plotsklaps beginnen 'genieten'. 
Het woord genieten is sinds een paar jaren een dictaat,
alsof gewoon content niet meer voldoende is.
Als senior zult gij en móét gij consumeren, want dat is genieten!

Eens denken.

Reizen hebben we de gedurende meer dan 30 jaar ongeveer continu gedaan.
We hebben misschien niet de toeristische attracties gezien, maar wel de coulissen van het land,
de havensteden met de omliggende (woon)wijken. Die hebben we gezien en grondig beleefd ook.
We weten nu dat loonslavernij overal bestaat én pauperisme én mensenhandel. Overal.
Daarvoor moeten we niet naar een ver toeristisch resort, want we kijken nu zo door die façade.

Logeren in sterrenhotels hebben we ook vaak genoeg gedaan,
gewoonlijk voor één overnachting, ivm de bemanningswissel.
Soms waren die hotels zo luxueus dat ik er een beetje niet goed van werd :
de rederij voerde zo ontiegelijk veel besparingen door in de werking van een schip
dat de situatie aan boord bij momenten regelrecht onwerkbaar werd
bij gebrek aan materiaal en wisselstukken. Vanwege die besparingen. 
Maar een overnachting op weg naar dat schip kon wél gebeuren in een vijfsterren hotel ?
Ik vroeg me regelmatig af of ze het bij de rederij in Antwerpen nog allemaal op een rij hadden. 
Eten in sterrenrestaurants is zo op dezelfde manier gekleurd geraakt.
Mijn eerste gedacht is : moet dat? Mag het iets minder? Dit is een bemanningswissel, geen culinaire uitstap.

Avonturenreizen dan? Nee dank u. Al genoeg perikelen meegemaakt.
We lezen er graag over, we kijken graag documentaires, maar we begeven onszelf er niet meer in, in dat soort situaties.
Dertig+ jaren koopvaardij volstaan als avonturenarchiefje.

Mooie kleren dan? Eh, nee, niet echt. Dat betekent droogkuis en zo, dat is me teveel gedoe.
Als het niet in de wasmachine kan, dan moet ik het niet hebben.

Wellnessen (nog zoiets, geniéten zult gij!) eh, nee. Danku, maar zeer zeker nee.
Ik kan niet tegen dat gefrul. Stilliggen en braaf zijn … geen sprake van.
Ondertussen denk ik aan twintig andere dingen die ik veel liever zou doen en wil ik van die tafel weg.
Voor mij betekent wellness stress. En naar het schijnt is dat niet de bedoeling.

Maar hoe kan een mens (ik, in mijn geval) dan wat losser en vlotter door het leven gaan
om van dat 'later' een 'nu' te maken?  Awel, ik weet het niet.
Ik denk … als ik die stik-dure zuurstofflessen zal nodig hebben, op een ogenblik dat ik nog niet bereid ben
om het zónder zuurstof te doen, dan wil ik dat de middelen er nog altijd zijn om die flessen te laten leveren, €-gewijs. 
Dat ik die middelen niet potverteerd heb,
dat is dan misschien luchtig genieten.
Elke ademteug. 

m - EZW- 05/2014, herwerkt