Zoeken in blog

Inhoud blog
  • 782. 't blog wordt log
  • 781. Jean Brusselmans
  • 780. de reiskoffer
  • 779. 1946 - 1966
  • 778. kat & viool
  • 777. alarmen
  • 776. De Grote Gulpini
  • 775. over ganzen
  • 774. creatief mt ellende
  • 773. overal afblijven
  • 772. herfst à la Maju
  • 771. graffiti oorlog
  • 770. klein & mooi
  • 769. Banksy - docu
  • 767. Mitty & Mitty
  • 768. privacy
  • 766. wanneer & indien
  • 765. multitasken
  • 764. 1966 aardgas
  • 763. 1970 , Congo
  • 762. overdenksel
  • 761. Truus ~ 11/11
  • 760. schrijven met licht
  • 759. Truus ~ 10/11
  • 758. giftig geval
  • 757. Truus ~ 09/11
  • 756. twee broers
  • 755. Truus ~ 08/11
  • 754. spinnekoppin
  • 753. Truus ~ 07/11
  • 752. een spinisauriër
  • 751. Truus ~ 06/11
  • 750. mensenwensen
  • 749. Truus ~ 05/11
  • 748. trukje met truck
  • 747. Truus ~ 04/11
  • 746. voedselfotografie
  • 745. Truus ~ 03/11
  • 744. maybe, Maebe
  • 743. Truus ~ 02/11
  • 742. silos in kleur
  • 741. Truus ~ 01/11
  • ------ Truus ~ 00/11
  • 740. de Gaawe Lieuw
  • 739. vechten? lachen?
  • 738. beetje luguber
  • 737. op élk ogenblik
  • 736. chef Buytaert
  • 735. mijn deugnieterij
  • 734. Yoga = Zen ?
  • 733. veranderingen
  • 732. met de moto
  • 731. deze BBQ-tafel
  • 730. een klarinet & zo
  • 729. man op bankje
  • 728. gelatenheid
  • 727. weer naar school
  • 726. de laatste dag
  • 725. daglicht in huis
  • 724. blikvernauwing
  • 723. basketbal
  • ------ schooltaak
  • 722. personentransfer
  • EINDE NOVELLE
  • 721. --- afl. 121/121
  • ------ tante-zijn
  • 720. zoo-broeken
  • 719. --- afl. 120/121
  • ------ gesprek
  • 718. de dodendraad
  • 717. --- afl. 119/121
  • ------ ze hadden dorst
  • 716. look? erbarmen!
  • 715. --- afl. 118/121
  • ------ voorzichtig
  • 714. look, zei u ...
  • 713. --- afl. 117/121
  • ------ iets v Kees Stip
  • 712. look, zei u ?
  • 711. --- afl. 116/121
  • ------ onze merel
  • 710. sterren ontmoeten
  • 709. --- afl. 115/121
  • ------ onze cavalerie
  • 708. chaos à la Steen
  • 707. --- afl. 114/121
  • ------ wat nu?
  • 706. biechten
  • 705. --- afl. 113/121
  • ------ rijpe peren
  • 704. de Slimste Thuis
  • 703. --- afl. 112/121
  • ------ ik wil later
  • 702. diefstal in 1911
  • 701. --- afl. 111/121
  • ------ bijna klaar
  • 700. Saludos Amigos!
  • 699. --- afl. 110/121
  • ------ filo-wijzerplaat
  • 698. hoogteverschil
  • 697. --- afl. 109/121
  • ------ wijndelijk!
  • 696. kant & poëzie
  • 695. --- afl. 108/121
  • ------ waarom hij danst
  • 694. brood & fruitsap
  • 693. --- afl. 107/121
  • ------ aan de kassa
  • 692. de lach
  • 691. --- afl. 106/121
  • ------ moederdag
  • 690. binair schrift
  • 689. --- afl. 105/121
  • ----- om in te bijten
  • 688. Hal Lasko
  • 687. --- afl. 104/121
  • ------ Ferdy & Leemans
  • 686. doop Seluj
  • 685 .--- afl. 103/121
  • ------ schooltaak
  • 684. telefoneren
  • 683. --- afl. 102/121
  • ------ zoet-zuur
  • 682 strooien hoed
  • 681. --- afl. 101/121
  • ------ graad is alles
  • 680. geld ~ écht geld
  • 679. --- afl. 100/121
  • ------ uit de losse pols
  • 678. bomen verhuizen
  • 677. --- afl. 099/121
  • ------ charmante man
  • 676. spijt
  • 675. --- afl. 098/121
  • ------ een autokoe
  • 674. wat een dokter!
  • 673. --- afl. 097/121
  • ------ Brits fatsoen
  • 672. 't remt niet
  • 671. --- afl. 096/121
  • ------ verstrooid
  • 670. mijn hok
  • 669. --- afl. 094-095
  • ------ oma dalton
  • 668. de vissoep
  • 667. --- afl. 093/121
  • ------ intens manneke
  • 666. pillen pakken
  • 665. --- afl. 092/121
  • ------ begoochelen
  • 664. kippevel
  • 663. --- afl. 091/121
  • ------ strand & zand
  • 662. YSL & Majorelle
  • 661. --- afl. 090/121
  • ------ tijd is relatief
  • 660. de Kreta - krok
  • 659. --- afl. 089/121
  • ------ ze rukken op !
  • 658. meloenen
  • 657. --- afl. 087+088
  • ------ kleine & kat
  • 656. de andere Russen
  • 655. --- afl. 085+086
  • ------ lookalike + nep
  • 654. geheim
  • 653. --- afl. 083+084
  • ------ virtuoze dames
  • 652. het is Tetris !
  • 651. --- afl. 081+082
  • ------ speel dan toch
  • 650. het paradijs
  • 649. --- afl. 079+080
  • ------ de kleine coach
  • 648. een Smutske
  • 647. --- afl. 077+078
  • ------ mistake waltz
  • 646. connecties
  • 645. --- afl. 075+076
  • ------ allen te paard !
  • 644. een schreeuwertje
  • 643. --- afl. 073+074
  • ------ hulde aan Greeley
  • 642. kritiek
  • 641. --- afl. 072a+b
  • ------ contrast
  • 640. ontbijt ~ oelala
  • 639. --- afl. 071/121
  • ------ 'n boom schieten
  • 638. les gens du nord
  • 637. --- afl. 070/121
  • ------ de selfie
  • 636. kast & kast
  • 635. --- afl. 069/121
  • ------ de locatie
  • 634. wraak
  • 633. --- afl. 068/121
  • ------ treitergedrag
  • 632. in werking!
    'een gans jaar maart?'
    schrijfvloer 01 ~ afgerond, klaar
    19-05-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.514. mini-miniatuur

    In de bonsai-wereld bestaat sinds enkele jaren de trend om verder te miniaturiseren.

      Tiny Bonsai

    Als men een miniatuur miniaturiseert, heet het cho-mini, ultra-mini in het Japans.
    En stel dat ze toch zouden groeien, dat is er deze collectie om de stekjes te planten:

    Tiny Bonsai  イメージ 4

    Voor een paar interessante beelden meer van mini-miniaturen,
    sommige kleiner dan een vingertip :  Afbeeldingen van ultra small bonsai plants

    Nu vraag ik mij af, die ultramini's, bekomt men die louter door selectieve teelt, of
    kan het ook door de genetische manipulatie van de zaden?

    m – EZW-05/2014, herzien

    19-05-2018 om 05:06 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.513. --- afl. 005/121

    afl. 005/121

    Wat een geraffineerd schepseltje toch en dan de manier waarop zij
    theatraal haar jasje uittrok om haar charmante leugen te bevestigen!
    Te drukkend hier? Met een airco die op maximum draaide?
    Fris was het, eerder kil. Alleen het personeel liep er verhit bij.
    Zelfs de giechelkonten hadden een vestje of sjaal over de schouders.

    Hij was haar dankbaar voor dat naïeve leugentje. Stel dat zij gevraagd had wat er loos was.
    Wat dan, meester in creatief denken en schrijven,
    maar archi-slecht wanneer het om een aanvaardbare uitvlucht gaat.
    Zo terug bleek een méér dan rekbaar begrip voor haar. Ze bleef maar weg.
    Max twijfelde. Zou hij haar tegemoet gaan? Liever niet.
    Marianne leek hem een creatuurtje van wie je niet met zekerheid kan zeggen
    wanneer, hoe en waar het zou opdagen. Hij ging op de toppen van de tenen staan.

    'Zal ik je even omhoog tillen, Max?' grijnsde Gerard, personeelschef van de groep.
    'Kijk eens aan, prachtig jasje. Escada, beslist Escada en dat parfum.
    Weet je wat La Monroe er ooit over zei?
    The only thing I wear in bed is Channel Cinq en de avond is nog jong, vriend.
    Tot overmorgen zeker?'

    Hij kneep Max in de arm, knipoogde samenzweerderig en grijnsde opnieuw.
    Die zelfingenomen kwal, de overjarige gazettendekhengst!
    Geen zinnig mens begreep waarom de uitgeverij zo’n hufter in dienst nam, laat staan bleef houden!
    Er circuleerden geruchten over hem en Simonne, doch geruchten zijn in elk groot bedrijf schering en inslag.
    Wie weet, misschien kwam hij nu aan de beurt door dat jasje en die handtas.
    So what! Verdorie, waar blijft ze -----

    Max vond zichzelf voor paal staan.
    Hij rekte zich opnieuw, keek rond en zag dat prachtig glanzend blauwzwart haar.
    Nonchalant langzaam liep hij op haar toe.
    Ze was omringd door drie bijzonder knappe mannen, dertigers, eerder meridionale types in driedelig maatpak.
    Tiens, dat hij hen niet eerder had opgemerkt.
    Max observeerde haar fronsend. Ze ratelde onafgebroken, gesticuleerde met de handen.
    Vuur in de ogen, schouders en borsten accentueerden nog feillozer haar lichaamstaal.
    Zo te zien genoten de dertigers en hoe!

    Hij vond haar té bewust koketteren.
    Dit was op het randje van het flirten af, puur opzwepen, met liefst drie mannen tegelijkertijd.
    Toen pas merkte hij een plomp, oud heertje op.
    Marianne toornde boven hem uit.
    Hij leek wel het voorwerp van al haar aandacht, het doelwit van haar bodylanguage.

    Wat moet een vrouw zoals zij met dat gedrocht?
    Haar plagerig lachje bracht hem en de dertigers aan het gieren.
    Hier en daar keken mensen op.
    De dwerg staarde haar echt dweperig aan, gulzig zelfs.
    Nog even en het kwijl loopt uit zijn mond, dacht Max.
    Ze zet die ouwe geilaard aan tot hoerige gedachten. 

    Hij ontdekte een andere Marianne. Hij stond perplex, was echt geshockeerd.
    Dit dametje was duidelijk niet aan haar proefstuk. Idioot, idioot die hij was.
    Amper een kwartier geleden had hij zich licht, zelfs merkwaardig prettig gevoeld.
    Een verademing na die sombere weken. Hij had geneuried, bijna luidop gezongen.
    De pijn uit zijn lichaam geperst, verlangend, ja, om dat prachtige mensenkind terug te zien.
    Tuurlijk had haar nabijheid hem die kolieken bezorgd. Wat anders? 

    Hij hoorde de maffioso en zijn acolieten bulderen.
    Marianne wiebelde bevallig met dat prachtige kontje van haar.
    En maar katoen geven! Ze greep zowaar de kwijlende buldog vast en maakte enkele danspasjes met hem.
    Hij gaf haar onmiddellijk hoffelijk door aan één van zijn dertigers.

    Salsa. Zij dansten godgebetert een salsa! En hoe! De dertiger kleefde zijn gespierd lichaam aan het hare.
    Streelde haar schouders, boetseerde, opgezweept door de muziek, de lijn van haar lichaam met zijn handen. 
    En zij wreef wulps een perfect gebruind been tegen het zijne. Omstanders klapten ritmisch in de handen.
    Toegegeven, een schitterend koppel. Tja, hij zuiders met zonovergoten temperament en zij, alles behalve sanseveria!
    Zie haar genieten als stralend middelpunt van de belangstelling!
    'That’s it', zei Max.

    Hij wrong zich tussen de kijklustigen door en tikte Marianne op de schouder.
    'Moet weg, taxi wacht’, sprak hij sec.
    Zij keek hem echt verbaasd aan, vertraagde het dansritme en wou beslist iets opwerpen.
    Doch de dertiger sleurde haar extatisch glimlachend mee in de zoveelste sensuele salsadraaikolk
    of hoe ze dat gemanoeuvreer ook mogen noemen.
    Max hing haar jasje op de schouder van de ouwe.
    'Kapstok, oké', beet hij en verdween.

    In de lounge werd hij tegengehouden door de portier.
    'Excusez-moi, monsieur, madame vous fait signe.'
    'Max, hé Max, je vergeet iets.'

    Die stem en voor het eerst zijn naam door die stem.
    Tergend langzaam draaide hij zich om en daar stond ze.
    Marianne zei eerst niets. Alleen haar wijsvinger wees naar zijn hand en het tasje.
    Zij nam het rustig aan en begon dan wat nerveus: 
    'Taxi, Max? Mijn wagen staat vlakbij. Kan ik je een lift geven?
    ’t Is maar een ommetje voor mij, allez, amper tien minuten en op dit uur misschien zes.
    De taxistandplaats is …'
    'Neen, hoeft niet.' 
    'Max, please!'

    Zij plantte zich pal voor zijn neus en vouwde haar handen in gebed,
    vervolledigde het plaatje met een Bardot-pruillipje en ratelde door:
    'Allez toe, als compensatie voor de gemiste toast.
    Eigenlijk heb jij het laten afweten bij de eerste keer en voor de tweede keer beken ik schuld.
    Belangrijke prospects, die Grieken. Ze bezitten…'
    'Waar staat de wagen?' Zijn stem klonk koel professioneel.
    'Verderop, een eindje de Broekstraat in.'

    wordt vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur - http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=160

    19-05-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    18-05-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.512. alles klein

    Een kleine hamster eet een kleine pizza.
    klank zacht houden
    http://www.youtube.com/watch?v=FNf-IGmxElI 
    01min38, eerste camera

    En dan een tweede filmpje, gemaakt met een tweede camera,
    'Zo maakt men een kleine hamster-pizza'.
    Mijn hoed af voor die eerste cameraman die,
    wanneer de hamster met zijn knaagtandjes ongevraagd zéér dichtbij komt,
    onverstoorbaar blijft stilzitten om de opname van de tweede camera niet te verbrodden.
    Het safari-avontuur speelt zich af in de woonkamer, maar toch is hij een professioneel natuurfilmer, vind ik.
    Blijven stilzitten, blijven filmen, wat er ook dreigt te gebeuren!
    De houding van een beroeps.
    http://www.youtube.com/watch?v=Y5OwzhXM0rE 
    01min27, tweede camera

    m – EZW-05/2014, herzien

    18-05-2018 om 01:32 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.511. --- afl. 004/121

    afl. 004/121

    'Hallo, meneer Cijnens, leuke party, leuk blad, alvast succes, hoor'.
    Stereotiepe woorden, maar wat een stem!
    Ook dat nog, kreunde Max binnenin.
    Een harp, leek het hem, meesterlijk bespeeld; neen, veeleer Chopin,
    ja Chopins Ballade nr.1 in G mineur Opus 23.
    Bevallig, lieflijk, monter, aangenaam ontspannend en bijzonder onderhoudend.
    Haar lichaam, haar stem, gans haar verschijning, niet het geniaal grandioze,
    maar een uiterst verfijnd in elkaar vloeiend geheel.

    Max kreeg het benauwd. Dit loopt mis, dacht hij, misschien zelfs goed mis.
    Zweet parelde tegen zijn halsboord. De stress, de strijd,
    de wekenlange hoogoplopende ruzies met Simonne en haar pipos,
    die zenuwslopende onrust bij zijn team, dat wreekt zich hoe dan ook.
    En nu die vrouw, een vrouw die Chopin en Shamoshko platwalste.
    Die gevoelsgeladenheid en gewaarwordingen die zij opwekte in zijn onderlichaam,
    zijn zwakke plek: zijn endeldarm.

    Max vloekte binnensmonds.
    Hij herkende al te goed de afschuwelijke voortekens:
    aanhoudende vreselijke krampen, en dat onmiskenbaar rotelend geluid binnenin.
    Zou zij het ook horen, vroeg hij zich kleintjes af.

    Hij moest weg vooraleer hij zich onsterfelijk belachelijk maakte. Weg, weg!
    Uitgerekend toen wenkte zij de ober, nam twee coupes van het dienblad, reikte hem een glas aan.

    'Zullen we samen toasten op het blad en, waarom niet,
    ook op onze ontmoeting, meneer Cijnens?' vroeg zij vrijpostig en uitdagend.
    Opnieuw die melodieuze stem!

    'Sorry, sorry', stamelde hij, duwde de champagne terug in haar hand
    en baande zich haastig en met dichtgeknepen billen een weg tussen de menigte.
    Max haalde nipt de men's room. De winderige salvo's vlogen in het rond.
    Verdorie toch, hoe bestaat het. Zo lang geleden en uitgerekend nu!

    Hij besefte pas dat hij luidop sprak door een beleefd waarschuwend gekuch achter een van de deuren.
    Max bleef zitten tot de salvo's afnamen en de pijn uit zijn lichaam gleed.
    Die verdomde borborygmi! Beslist te veel ijsgekoelde troep gedronken en dan die charade hier.
    Hij verdrong de tweede optie: die jonge vrouw en alles wat zij uitstraalde.
    Te gek om los te lopen.

    Een ontmoeting van hoelang? Amper enkele minuten. Een gesprek van hooguit twee zinnen.
    Heel even haar hand vastgehouden. Komaan zeg!
    Doch die sprankelende melodieuze stem, dat zweempje zwoel, prikkelend parfum bij elke beweging,
    de gracieuze manier waarop zij hem met haar persmap koelte toewaaide net vóór zijn spectaculaire afgang.

    Max waste zoals altijd, dit in tegenstelling tot het merendeel van zijn seksegenoten, zorgvuldig de handen,
    inspecteerde zijn uiterlijk in de spiegel, dasje zat goed, het haar viel mee, de ogen ietwat vermoeid.
    Dju, die baardstoppels. Hoe laat was het? Kwart voor acht?
    Even paniek, zijn wagen bij de garagist, rats vergeten!
    Dan maar een taxi straks.

    Hij keerde terug naar het atrium. Zijn ogen zochten instinctief Marianne.
    Hij stak heel bescheiden even de hand op. Zij knikte en lipte 'Ik kom'.
    Tenminste, hij veronderstelde dat, neen hij hoopte het.

    Ze verliet lachend wuivend haar gezelschap en kwam naar hem toe.
    Wat een charme, wat een charme, dacht hij vertederd.
    Niet zijn hart bonsde sneller, bij hem zongen de hersenen: een aria uit South Pacific,
    "Some enchanted evening, you may see a stranger across the crowded room".

    'Beter, meneer Cijnens? Jawel, stukken beter zo te zien. Niet langer pips, hé?
    Eerlijk gezegd, ook ik vind het hier te drukkend en ik ben pas rond zessen gearriveerd.
    U, al uren neem ik aan? Tja, noblesse oblige!
    O ja, die uitgestelde toast! Zullen we? Nu? Even kijken wat ik voor ons kan vinden.
    Ben zo terug Dit keer geen sorry, sorry!'
    Prompt duwde ze haar jasje en handtas in zijn handen. En fladderde weg.

    wordt morgen vervolgd - geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=160

    18-05-2018 om 01:31 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    17-05-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.510. voornamen

    Drie namen hebben ze ons gegeven,
    een voornaam, + de voornaam van de peter + de voornaam van de meter. 
    Waarom dat zo is weet ik niet. ‘k Had het ooit moeten vragen aan mijn Ma.
    Het is lange tijd gebruikelijk geweest, denk ik. 
    Nochtans, LM is ook van 1952 en hij heeft maar één naam.
    Naamgeving zal dus verschillen van streek tot streek, dacht ik ooit.

    Het is veel eenvoudiger : zijn Pa had de komst van een zoon (na vier dochters)
    wat grondig gevierd.
    Noch hij, noch de getuigen konden zich 's anderendaags herinneren of
    vonden het nog belangrijk wie er verder vermeld moest worden in de naamgeving.
    Peter, meter, voorouders, beschermheiligen … alles gewist, vergeten te onthouden.

    En zo gaat mijne puit nu al 66 jaar door het leven met één enkele naam.
    Geen franje. Geen ballast. 
    Het heeft wel iets volgens mij, 1 individu = 1 naam
    Voor mezelf zou ik het zeer oké vinden, geen frullen.

    m - 2012, EZW-05/2014, herzien

    17-05-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.509. --- afl. 003/121

    afl. 003/121

    Tot nu toe had hij slechts een vijftal mannen in driedelig maatpak opgemerkt.
    Net "fossielen" in dit snobwereldje, hij was er één van.
    Zij paradeerden in charmant gezelschap, hij kankerde alleen.

    'Max, Max, cher ami'.

    Een verroeste stem, het gerinkel van armbanden,
    een schorre, doorrookte, geforceerde lach en een rochelige hoestbui,
    dat kon alleen Marietta zijn. Max draaide zich richting stem.
    Zij kwam op hem af, afgewaggeld eigenlijk.
    Ach, la veuve joyeuse en haar Veuve Cliquot Brut. Goeie ouwe Marietta!
    De jaren hadden wel vat op haar lichaam, niet op haar garderobe.
    Channel all the way, begon aan de oren eindigde aan de tenen.

    Marietta, de rechterhand in de hoogte met
    haar onafscheidelijke cigarillo in het even onafscheidelijke goudzwarte kokertje,
    was nog zo’n vijftien voetstappen van hem verwijderd.
    Het zou op z’n minst nog enkele minuten duren vooraleer zij zich zou vastklampen aan zijn armen
    en haar onderkaak aanbieden voor een net-niet zoen.

    Nog zo'n fossiel, dacht Max en genoot van haar mimiek en aanpak. Zo kende hij haar al jaren.
    Ze deed perfect wat het agentschap van haar als medebeheerder verwachtte, haar corebusiness:
    recepties aflopen, handjes geven, kushandjes werpen, kaaksbeen aanbieden, gezien worden en weetjes vergaren.
    Scherpe nagels priemden bijna door zijn jas en overhemd,
    kin naar boven, de weeïge geur van een overdosis Nr. 5 en de cigarillo te dicht bij zijn slapen.

    'Alors, cher ami, ça va?'

    Max gaf geen antwoord, hoefde niet. Marietta verwachtte nooit enig antwoord, iets wat hij bijzonder apprecieerde.
    Bij Marietta kreeg je daar trouwens niet de tijd voor.
    De cigarillo ging meteen de hoogte in, de gouden armbanden rinkelden,
    hét Marietta-signaal dat ze meteen wou doorfladderen naar een andere cher ami.
    Alleen dit keer niet.

    'Marianne, chère enfant, viens donc! Ah, la voilà, Max, je te présente Marianne Dries, elle s’occupe…'

    Max hoorde nog vaag iets over administratie en audio-visueel in het agentschap.
    Een hand werd hem aangeboden, een frêle, goedverzorgde hand, om de pols een ragfijn gouden kettinkje.
    Max keek op en zag DE vrouw.
    Adembenemend.
    Niet de klassieke schoonheid in al haar perfectie, maar een jonge klassedame.
    Slank, verzorgd en bijzonder smaakvol gekleed. Weelderig blauwzwart haar.
    Flitsende groene ogen. Heerlijk sensuele lippen. 

    Alles bij elkaar, zoals hij een tijdje later ondervond,
    een charmant-brutaal, zelfverzekerd en onweerstaanbaar verleidelijk wezen,
    dat hem terzelfdertijd wat verschrikt afstootte en onzeglijk tergend aantrok.

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst werd geplaatst met toestemming van de auteur - http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=160

    17-05-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    16-05-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.508. maagtlijkhijd

    Bij die jongerensite mogen alle soorten vragen gesteld worden
    en dat is maar goed ook,want waar moeten sommige kinderen en jongeren anders naartoe
    met alle vragen die ze thuis of op school niet kunnen of willen of durven stellen.

    Maar wat vindt ge van deze?

    - Wat is de goeie leeftijt om je maagtlijkhijd te verliezen?
    - Wanneer je dat woord juist kunt spellen.

    Dit antwoord vind ik verschrikkelijk onbehouwen, niet-correct en akelig,
    want men laat een jonge mens met die vraag niet in de kou staan.
    Men stuurt iemand die het opbrengt die vraag te stellen niet wandelen.
    Dat is één.
    Ten tweede,
    er zijn jonge kinderen die het woord misschien wél foutloos kunnen schrijven
    maar die te jong zijn om het sarcasme te plaatsen en het antwoord voor informatie nemen.
    Een derde mogelijkheid is
    dat de vragensteller/ster dyslexie heeft. Dan is zo’n antwoord een slag in het gezicht.

    m HiH-05/2015, bijgewerkt - http://www.ja.be/lifestyle/seks-relaties/7-misverstanden-over-maagdelijkheid-en-het-maagdenvlies.html/4

    16-05-2018 om 04:03 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.507. --- afl. 002/121

    afl. 002/121 ~ Max verdroomde in herinneringen

    Ruim vier jaar waren zij samen. Het leek of het pas gisteren was.
    Als er één cliché is dat zijn recht van bestaan mag opeisen dan is het dit.
    Max mocht er niet aan denken hoe het hem zonder haar zou vergaan zijn.
    Zij wandelde zijn leven binnen en de drenkeling, die hij toen was, greep haar als een reddingsboei.
    Bestaat er finaal toch zoiets als lotsbestemming?
    Een opper-iets dat mensen op de meest cruciale levensfase samenbrengt?
    Stom toeval dan?
    In zijn euforie na hun eerste ontmoetingen had hij heel, heel even maar,
    met de gedachte gespeeld de freelance-astroloog van "De Klapper" hierover voorzichtig te polsen.
    Dom natuurlijk. Een hoofdredacteur kan dit niet maken, temeer
    omdat hij zich in de loop van de jaren vaak smalend had uitgelaten over dat sterrenbeeldengedoe
    met al die huizen, graden en de ganse santenboetiek.
    Dan die hilarische taferelen opgevoerd door zijn redacteurs bij de selectie van de lezersbrieven hieromtrent.
    De huizen rond Venus, Mars en Pluto bleven het immers goed doen bij de Vlaamse stieren en maagden.
    Zo goed zelfs dat de twee kolommen van "De Klapper" nu, na de facelift, uitgebreid werden tot liefst één pagina.

    Facelift, restyling!
    Die zeveraars van marketeers toch!

    "De Klapper" was amper vijftien en had al twee verjongingskuren ondergaan
    'Oubollig' orakelden de wizz-kids van de groep.
    'Max, dat magazine van jou, sorry to say, ouwe troep. Jezus man, alleen de naam al.'
    'In oude ketels wordt nog altijd de beste soep gekookt', repliceerde Max bitsig.
    Hij verwees naar de laatste CIM cijfers: 135.000 gecontroleerde exemplaren,
    naar hun verkoopstatistieken, naar de advertentiebudgetten in portefeuille,
    naar zijn reeds afgeslankte, doch goed draaiende hechte redactie,
    naar zijn abonnees en zijn stevig opgebouwde netwerken in tal van milieus.

    Hij herinnerde Simonne, in een vorig leven marketingmanager van de uitgeverij,
    aan de stuipen die ze kreeg bij de gevreesde fenomenale groei van televisiereclame.
    Toen werd van zijn weekblad méér dan dankbaar gebruik gemaakt
    om de persen draaiende te houden en de technische werkloosheid enigermate te beperken.
    Had "De Klapper", samen met de populaire krant van de groep, haar niet uit de stront getrokken toen bleek
    dat haar nieuwe producten quasi een voor een stilzwijgend uit de markt werden gehaald?

    Een geluk meiske, dat de familie-aandelen je aanzien gered hebben.
    Welk normaal gerund bedrijf zou die windeieren van jou en je yups hebben geduld?
    Simonne gaf geen krimp. Ze liet Max uitrazen.
    ’t Was allemaal boter aan de galg, wist hij.
    Hij besefte dat hij verloren had. Het verdict was gevallen.
    Zijn "De Klapper" was nostalgie. De laptopbrigade had gebaard: "JOOL’S".

    Hun lichtgewicht werd vandaag boven de doopvont gehouden.
    Het had niet één, doch liefst drie G-spots: glossy, glamour en glitter.
    Instant bevrediging van de geslaagde druk-druk singles en tweeverdieners, met of zonder 1,75 kinderen.
    Een illusiewereld waarmee de mens voor gek wordt gezet.

    Het atrium van het Brusselse Radisson-SAS hotel was tjokvol.
    Simonne, dat gefacelifte kreng, begaf zich als een vorstin onder haar gasten.
    In de hand een glas champagne, in haar kielzog haar flemerige, verwijfde woordvoerder-secretaris
    en het pas geïnstalleerde marketing-wonder, de zoveelste erfenis na de zoveelste bedrijfsovername.

    Voor Max geen champagne. Water, plat water en ijskoud om het brandend maagzuur te bedwingen.
    Hij ontweek wie hij ontwijken kon.
    Drie grote videoschermen brachten wat soelaas, hielpen de tijd doden.
    De spraakmakende interviews van "Jool’s", peinsde Max.
    Een gewezen Gouden Schoen in pooierskledij en
    de goudblonde Afrikaanse middenvelder van Club in thalassotherapie,
    geflankeerd door twee blanke halfnaakte grietjes.
    Vooruit, vinden ze het doel niet, dan toch de weg naar de goudkranen.
    Op het andere scherm volgden een fluor-roze en grasgroen bankstel elkaar in flikkertempo op. Design!?

    'Chef, daar mag een mens toch niet te lang naar kijken en zeker niet op zitten'.
    'Dat, Fred, heet visueel prikkelende reclame en
    met dat materiaal mag jij voortaan op de lay-out naar hartenlust jongleren'.
    Fred, ex-"De Klapper", kruiste beide armen boven het beginnend hangbuikje.
    Zijn vlezige onderlip krulde afkeurend.
    'Afwachten, chef, afwachten. Bon, ze zullen wel weten wat ze doen,
    maar Düren is een schone stad, zegt het spreekwoord.'
    'Komaan, Fredje, zo zwaar moet je er ook niet aan tillen.'
    Max ondersteunde zijn woorden met een schouderklopje.
    'Ik heb mijn twijfels, chef, serieus, hoor'.
    'Hoezo twijfels?'
    'Ze hebben geen waspoeders, tiens. Geen Dreft, geen Dixan en zeker geen Omo en wasverzachters.
    Ik versta dat niet. Wij zaten er vol van. Allez, chef, ge weet toch wat voor toeren wij soms moesten uithalen
    om al die waspoeders niet te dicht bij elkaar te zetten. Geef toe, ge hebt er ook soms op gevloekt.
    En dan verleden jaar, heb ik van die van hierboven onder mijn jezuïeten gekregen!
    Chef, dat was mijn beste dag niet, hoor. Miljaar.
    Weet ge wat die pekelteef mij toen verweet? Iets van geen waspoeders geen weekblad.
    Allez, ’t kwam erop neer ofwel Omo ofwel den dop.
    En nu, chef, nu zitten wij met de helft méér volk, maar zonder Omo.
    Zie, dat versta ik niet. Pas op, ik ben niet alleen, hé. Dat moet ze mij nu eens uitleggen.
    Jaren kon het blad niet zonder en nu mag, wat zeg ik, nu moét het zonder.'
    'Zonder wat, Fred?'
    'Zonder Omo godomme! Neen, chef, ik heb er geen goed oog in. Een geluk dat gij er nog zijt. Iedereen zegt dat.
    Gij zijt een chique type, geen gemakkelijke, dat wel. Maar uw hart zit op de juiste plaats.
    Dat kan van die van hierboven met haar jannet niet gezegd worden!'
    Woordvoerder, Fredje, spin doctor eigenlijk'.'’t Blijft al gelijk, chance dat haar vader vóór haar geboren is.
    Zo’n vedetten in een bedrijf, dat is de ondergang van de werkman!
    Geld bonjourt ge niet buiten, dat verplaatst ge. Zo simpel is ’t.
    Chef, ik ga zien of er nog ergens een pint te krijgen is. Anders salut en de kost.'

    Opnieuw alleen. Vreemd, ooit kende Max haast iedereen op zo’n party
    en nu, met uitzondering van eigen personeel, haast niemand.
    De achtergrondmuziek werd harder. Metaalachtige, krassende geluiden.
    De gasten rumoeriger. Mobieltjes gingen van de zakken en handtassen naar de oren,
    werden gewisseld en de berichtjes op gekraai onthaald.

    Waren deze lui de gesofistikeerde media-accounts en hun precieuze high-class adverteerders?
    Die giechelkonten met uitgerafelde en gescheurde jeans?
    Die gebruinde, geparfumeerde hanglummels met gegeleerde haarpieken,
    die graatmagere designfalsetjes met geëpileerde wenkbrauwen?

    Jonge vrouwen, bijna nog schoolmeisjes, blootsvoets, de teennagels blauw en zwart gelakt,
    gewikkeld in verfomfaaide lange rokken, splitten vooraan, achteraan, opzij
    en daarover hesjes en jakjes en gedrapeerde lappen stof.
    Laagjesmensen. Eenvormigheid troef. Was dit het potentieel waarop “Jool’s” joeg?
    Hij pezen voor dit zootje? No way!
    Nog vier jaar en geen dag langer.

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst werd hier geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=160

    16-05-2018 om 04:02 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    15-05-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.506. PC-panne

    Als er iets gebeurt met of in mijn laptop, dan vind ik dat een grove onrechtvaardigheid
    want ik ben eerlijk van mening dat ik zoiets niet verdien. Ik reageer dus eerst moedeloos,

    ongeveer zo : .  Vervolgens sleep ik mezelf
    en de laptop
    naar de computerman die het zal oplossen. Hoop ik.
    Dat hoop ik danig & deerlijk, want onderweg heb ik alle tijd
    om de meest afgrijselijke scenario’s te bedenken,
    die me astronomische bedragen gaan kosten.

    Het moeilijkste is kalm blijven tot ik bij de computerman ben.

    m – EZW-05/2014 en nog steeds waarlijke realiteit, vooral het kapsel en de radeloze oogjes.

    15-05-2018 om 04:32 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.505. --- afl. 001/121

    Mensen! Ik heb een schatkist ontdekt!
    Ze stond daar al 10 jaar en er zitten kleinodiën in tot eind augustus.
    De auteur is TiTiPoes én zij heeft de toestemming gegeven om haar blog-novelle hier te hernemen.
    Vandaag de inleiding en vanaf morgen wordt het een draaikolk waarin alle ingrediënten wervelen
    zoals TP ze hieronder opsomt.
    ---------------------------------

    LENTE 2008
    Werk in de tuin, confituren voor twee gezinnen en enkele vrienden,
    pakken krantenknipsels klasseren, diepvriezer vullen met seizoengroenten,
    ons terras heeft een likje verf nodig om te zwijgen van de kelder,
    fotoalbums dienen absoluut bijgewerkt,
    alle pvc-ramen wachten op hun jaarlijkse intensieve opknapbeurt, zomerkledij opstrijken,
    meneer heeft buiten mijn weten om voor enkele concerten gereserveerd,
    dochter en schoonzoon zien af van hun jaarlijkse reisje dus rekent kleinzoon op zijn oudjes om
    de komende twee maanden verlof voor hem op te leuken, liefst samen met zijn vrienden etc… etc…
    Dit alles, liever lezers, om jullie erover in te lichten dat iets zal te lijden hebben onder deze activiteiten: mijn blogje.

    Of ik dacht dat jullie hierdoor moord en brand gaan schreeuwen, bijlange niet. Zoveel lezers heb ik echt niet, niet langer.
    De meesten hebben al maanden geleden afgehaakt.
    Titi en haar streken kunnen best gemist worden, want soms onverenigbaar met de normen en waarden van braaf Vlaanderen.
    Uitgerekend die streekgebonden normen en waarden, de Vlaamse geplogenheden heb ik in een verhaal gegoten.
    Een roman is het niet, noem het een blog-novella, met alle kruidige ingrediënten vandien :
    driehoeksverhouding, betuttelende geestelijkheid, hebzuchtige volwassen kinderen,
    gladjanussen in de uitgeverswereld, passie en seks, een behoorlijke portie zelfs.
    Zal ik eraan beginnen ? Ja ? Here we go !
    Titi la Poes

    ------------

    afl. 001/121

    A faire pâlir tous les Marquis de Sade
    A faire rougir les putains de la rade
    A faire crier grâce à tous les échos
    A faire trembler les murs de Jéricho
    Je vais t’aimer

    M. Sardou – Thibaut/Revaux
     

    Loom en voldaan lagen ze in bed. Uitgeteld van nazinderende lust.
    Hun bleke naaktheid glinsterde van de zweterige en zurige geur van lichaamsvochten.
    Ze hadden alweer zo verdomd zalig gevrijd. Kreunend, hijgend, briesend en soms huilend als wild parende dieren,
    die een laatste offer aan zichzelf willen brengen en dat besef ondergaan als een herrijzenis.
    Marianne en Max zwegen al een hele poos. Net of dat totaal opgaan in elkaar, die dubbele ontlading,
    die bijna pijnlijk intense bevrediging, alle gedachten en gevoelens hadden verlamd.
    Zo was het al jaren tussen hen. Week na week. Iedere woensdagnamiddag, soms ’s vrijdags,
    in dat afgelegen rustiek villa-hotelletje, waar de oudere, stijlvolle eigenares méér dan een complice was geworden.

    'Don’t touch me, nu nog niet', had Marianne loom gefluisterd toen ze van hem was afgegleden,
    helemaal van de kaart, beverig bevangen van de kloppende stroom adrenaline,
    die haar als het ware van de haarwortels tot de tenen elektriseerde.
    Max voelde zich opnieuw in haar en ervoer dat waanzinnig genot alsof haar heftig krijsende passie hem de huid afstroopte.
    Alsof hij in haar zuignappen verdronk. Hij stopte. Bij een vrouw als Marianne geen zelfzucht.
    Alsof ze een harmonieuze eenheid vormden, werd zij opnieuw bovendeel van hem.
    Hij likte haar tot zij hem bevrijd ondersproeide en hij even later in haar opnieuw levend stierf.
    "A se croire mort et refaire l’amour encore, je vais t’aimer", haar ogen zongen Sardou.

    wordt morgen vervolgd, tekst werd geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=160

    15-05-2018 om 04:30 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    14-05-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.504. Sardou

    het jonkie >< de man

    Olympia, Parijs 1976
    https://www.youtube.com/watch?v=VM1hw1iLqAE 
    04min08
    Jammer van de povere opnamekwaliteit. 

    michel sardou olympia 1976   Afbeeldingsresultaat voor michel sardou olympia 1976

    Olympia, Parijs 1995
    https://www.youtube.com/watch?v=IYBeBQuqgek 
    05min22
    Sardou is dan 48, niet meer de het jonkie van 29 in 1976.
    De vertolking is gerijpt. En de opnamekwaliteit is beter, da’s ook waar natuurlijk. 

    michel sardou olympia 1995  5  Afbeeldingsresultaat voor michel sardou olympia 1995

    Waarom ik die eerste opname er dan bij gezet heb?
    Om te kunnen vergelijken, maar eigenlijk had ge die eerste versie mogen overslaan.

    Ow, had ik dat in ‘t begin moeten zeggen? Tja … wel, dat geeft niet.
    Nu ligt de melodie in uw oor en dat was de bedoeling want morgen
    hebben we dat nummer nodig bij de start van een verhaal.
    https://nl.wikipedia.org/wiki/Michel_Sardou , https://fr.wikipedia.org/wiki/Je_vais_t%27aimer , https://fr.wikipedia.org/wiki/Michel_Sardou

    14-05-2018 om 04:55 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.503. ei, ei !

    In een nieuwsbrief verscheen vandaag de vraag : hoe weet men of een ei rauw is of gekookt. 
    LM houdt zich de laatste vijf jaar regelmatig bezig met de kokerij, en ik vroeg het hem.
    - Als er een G op staat is het gekookt, antwoordde hij van aan zijn klavier. 

    Ik schrijf met potlood een G op een gekookt ei, om mezelf achteraf vergissingen en tijd te besparen. 
    - En als het er niet op staat, hoe weet ge het dan?
    - Wanneer het te laat is, zei hij verstrooid. 
    Dat was weer eens zo’n koddig knuddig antwoord, het soort waar hij een patent op heeft.

    Volgens het Net bestaan er trends en modes in eiergerechten.
    Vroeger waren schijfjes hard ei garnituur bij visschotel.
    Nu heet de schijfjes-presentatie  'ei carpaccio' en het ding heeft zélf recht op garnituur.
    Van een upgrading gesproken.

    Dank zij het hard ei van de ei-carpaccio heb ik al het menu voor zaterdagavond.
    Op zaterdag eten we iets dat niet veel tijd en werk vraagt. Liefst iets met ei.
    Omdat we elk maar 2 eitjes per week mogen hebben. Dat eiergedoe is een jobke voor mij.
    Er bestaan duizend en meer eiergerechten maar wanneer het zaterdag is
    vind ik er geen één naar mijn zin :
    of ik heb een aantal dingen niet in huis en ik wil de deur niet uit om ze te gaan halen,
    of het gerecht is te bewerkelijk voor onze luie dag,
    of ik had de dag tevoren al aan de saus moeten beginnen …
    Alle bezwaren zijn op zaterdag goed om het toch maar zo simpel mogelijk te houden. 
    Nu zaterdag wordt het mogelijk regenachtig, maar ik heb al iets waarmee ik de zon in huis kan halen.
    Zaterdagavond eten we ei-carpaccio. Iets met diepvriesgarnalen die ik zal pocheren en nog wat ander zee-gedoe,
    het sausje komt ook in orde. Ik flans dat wel ineen en de eiersnijer staat ook al klaar ... 
    Tromgeroffel of retteketet, d’ inspiratie staat op ’t Net.
         fanfare
    m
     - HiH-05/2015, herwerkt – illustratie © Fiep Amsterdam bv; Fiep Westendorp Illustrations, https://nl.wikipedia.org/wiki/Fiep_Westendorp 

    14-05-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    13-05-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.502. een dag feest

    moederdag = ontspannen & genieten …

    Mama heeft ontbijt op bed gekregen en de kleintjes wilden erbij zijn
    met als gevolg dat de lakens en de slopen nu vol aardbeienconfituur hangen.
    Zelf had ze liever marmelade gewild maar haar ontbijt op bed
    werd een picknick met de kinderen, vandaar aardbeienconfituur.

    Vanavond moet ze nog het beddengoed vervangen.
    En hun pyjama's mee wassen. Vooral niet vergeten.

    Na de middag gaan ze naar het speelpleintje,
    want de kinderen mogen ook iets aan deze dag beleven hé,
    ze hebben 's morgens al zo dapper het bed helpen vol smossen.

    Mama trakteert met een ijsje.
    Terwijl zij de ijsjes gaat halen, zal papa efkes op de kroost letten. 
    Dat gaat dan zo : 

    klank aanzetten, de geluiden spelen mee
    https://www.youtube.com/watch?v=EOfy5LDpEHo 
    00min57 

    – HiH-05/2015, bijgewerkt

    13-05-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.501. moederdag II/II

    moederdag & rommelmarkt

    Dit verhaal heb ik zopas terug gevonden.
    Het gaat over 30 jaar of meer geleden, maar het zou ook vandaag kunnen zijn.
    Het was op de tweede zondag van mei. 
    Het verhaal is van haar, de woorden zijn van ons beiden.

    In mijn vitrinekast, helemaal opzij staat een heel klein porseleinen vaasje.
    Zo kitscherig, maar met zoveel liefde gegeven door mijn jongste zoon toen hij bijna 6 jaar was. 

    Er was rommelmarkt op school, en ik had er ook een stand waar ik hun oud speelgoed verkocht.
    Dat was in samenspraak met de kinderen : wat verkopen we, en wat niet.
    Het geld dat de verkoop opbracht, daar kregen ze elk één derde van, zodra er een beetje geld te verdelen was.
    Met dat geld gingen ze dan zelf gezelschapsspelen kiezen en kopen.

    We hadden al de helft van de meegebrachte spullen kunnen verkopen en de kinderen
    hadden van dat geld zaken gekozen en gekocht die ze tof vonden.
    Toen kwam de jongste af met dat vaasje.
    "Kijk mama, ik heb dat voor u gekocht, omdat ik weet dat ge dat graag ziet."
    Daar heb ik een traantje gepinkt van emotie. 

    Toen kwam mijn schoonmoeder de speelplaats opgestapt.
    We waren die voormiddag nochtans bij haar langs geweest om haar Moederdag te wensen.
    Ze zag wat wij aan het verkopen waren, en ze vloog uit : “Zijt ge niet beschaamd ? DIT en DAT heb IK hen gegeven.
    Gij hebt het recht niet om dat te verkopen!"  Groot spektakel.

    Mijn argumenten dat de kinderen het speelgoed ontgroeid waren,
    dat ze er zelf afscheid van namen en dat ze ander speelgoed kochten mochten niet baten. Ze bleef verongelijkt doen.
    Wat een feestelijke namiddag geweest was eindigde in mineur voor de kinderen. 

    Dat was tijdens een zwarte periode in ons leven, waarin we elke frank twee keer moesten omdraaien.
    Dus, vond ik daar oplossingen voor, vandaar de rommelmarkt. De kinderen vonden het super
    tot schoonmoeder er zich mee moeide.
    Mémé had wéér een scène gemaakt tegen mama, terwijl iedereen het kon horen.

    Ze waren die voormiddag nochtans bij haar langs geweest.
    Haar was die dag de verschuldigde eer bewezen, volgens de regels van het fatsoen. 
    In de namiddag dan zoiets … een moederdag die bijgebleven is.
    En het vaasje natuurlijk, gelukkig is dat er ook nog.

    m – HiH-05/2015, naar een gegeven van MPC

    13-05-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    12-05-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.500. nutteloos mooi

    moederdag volgens Piero Tonin

    Er was een tijd dat we de zelfgemaakte cadeau’s van de kleintjes
    met gepaste trots en met vertedering te pronk zetten op de kast.

    Er was ook een tijd dat we, zelf klein,
    met eigengewrochten maaksels kwamen aandraven
    en onze moeders met gepaste trots en met vertedering …

    Alle moeders waren en zijn geroerd want alle kleintjes doen hun best. 
    Nu heeft dít kleintje wel heel sterk haar best gedaan :

                        Piero Tonin Cartoons
    m - HiH-05/2015, http://www.squirtsplace.com/piero/mothersday.html 

    12-05-2018 om 05:52 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.499. moederdag I/II

    Het filmpje circuleert al enkele jaren op het internet, maar moederdag is de geknipte gelegenheid
    om het nog een keer onder de aandacht te brengen: drie moeders die een eigen versie brengen
    van de Queen-klassieker Bohemian Rhapsody, Motherhood Parody.

    klank aanzetten :o)
    http://www.youtube.com/watch?v=gZIQlG79CoE 
    05min30

    Is this the real life
    Is this just fantasy?
    Caught in a landslide
    No escape from reality
    Open your eyes
    Look up to the skies and see

    I'm just a mom
    I need no sympathy
    Because I do it all
    On the go
    Poopy pants, runny nose
    Kitchen, kids and laundry
    Everything is dirty
    No sleep, no sleep.

    Momma, I puked in the van
    Momma, there's gum stuck in my hair
    I just pushed Lucy down the stairs (she's bleeding)
    Momma, where did I come from?
    Better ask your daddy that when he gets home

    Momma, oooooooh
    I don't wanna die
    Well, you should have thought of that before you broke my lamp!

    I smell a little bit of poopy in the van
    Sarah move, Sarah move
    Get your butt in the Durango
    Daddy's coming home late, better fix a hot plate NOW!

    Fettuccini / Ravioli
    Fettucini / Ravioli
    Fettucini Alfredo / Magnifico!

    I'm just a poor boy can I have some money please?
    What do I look like? Money doesn't grow on trees!
    Maybe if you ever picked up your things!

    Party at Stevie's house will you let me go?
    Joshua, we will not let you go!
    Let me go!
    Joshua, we will not let you go!
    Let me go!
    Joshua, we will not let you go!
    Let me go!
    Will not let you go!
    Will not let you go!
    Let me go!
    No, no, no, no, no!
    Oh mamma mia, momma mia, let me go!
    If you ask me one more time I'll scream!
    I'll scream!
    I'll scream!

    So you think I don't care if you stay up and cry?
    So you think I don't need any sleep tonight?
    Oh, oh baby
    Please just go to sleep baby!
    Just gotta get out
    Just gotta right out of here

    In the end it's worth it
    Wouldn't change a thing
    In the end it's worth it
    In the end it's worth it to me

    Gotta wash the kids' clothes

    :o) – EZW-05/2013, met dank aan AV

    12-05-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    11-05-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.498. zonder chauffeur

    Daar droom ik al bijna vijftig jaar van, van wagens zonder chauffeur.
    In élk veilig ontwerp van élke veilige wagen is de chauffeurmens ommers de zwakke schakel. 
    In mijn idee zouden zelfs de hulpdiensten zonder chauffeur ter plaatse komen,
    zo is er binnenin meer ruimte voor paramedici en apparatuur. En alle nutsdiensten zouden eigen tracés hebben.

    Ik vertelde ooit dat mijn ideale wagen iets zou zijn met een klavier als dashboard:
    men tikt het adres in en de wagen -de module- plus het onderliggend systeem doen de rest,
    zorgen dat men ter plaatste geraakt.
    De stoelen vooraan moesten wel kunnen zwenken, zodat we tijdens langere verplaatsingen
    met vieren een babbeltje konden doen, of kaarten.

    Dat ik teveel Asimov gelezen had, zeiden ze toen in 1970. Of Heinlein, of Clarke.
    Maar het komt dichterbij hoor. Het komt dichterbij … niet élke visie is larie.

    m – EZW-06/2014, herzien - https://nl.wikipedia.org/wiki/Isaac_Asimov , https://nl.wikipedia.org/wiki/Robert_Heinlein , https://nl.wikipedia.org/wiki/Arthur_C._Clarke

    11-05-2018 om 05:43 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.497. over dat 'later'

    Op de cover van een TV-blad ooit :
    Na een leven lang wachten op 'later', was 'later' zo voorbij. - Celie Dehaene
    Ik heb daar al veel moeten over nadenken. - P²
    ---
    Die titel blijft bij mij ook hangen. De 8 jaar dat mijn man op pensioen was hebben wij gelukkig
    samen nog veel van het leven kunnen genieten. Maar onze hoop om later samen oud te worden
    was heel plots en veel te vroeg voorbij. - JD
    ---
    Ik sluit mij aan bij jullie ervaring. Mijn echtgenote was een hele levenslustige dame die zei:
    "ik spaar niet voor mijn kinderen, ik heb ook mijn plan moeten trekken,
    ik heb ook recht om te genieten van het leven". Daar had ik enigszins moeite mee,
    maar ik ben tot een ander inzicht gekomen toen zij twee jaar na haar pensionering overleden is. - TR

    Dat zijn replieken die doen nadenken hé, over dat ‘later’ en voor mezelf wou ik ineens bekijken
    of ik wat vlotter of losser door het leven zou kunnen gaan, qua bestedingspatroon.
    Gellie zijt daar natuurlijk al rijpelijk klaar mee, met dat overdenken, maar ik moet dit nog efkes doen:
    LM & ik hebben geen kinderen, dus ook geen kleinkinderen.
    Wij beslissen helemaal zelf over wat we uitgeven, en waaraan we het uitgeven.
    We zullen niemand achterlaten die zich teleurgesteld of te kort gedaan kan voelen.
    En toch hou ik het graag simpel, qua bestedingen.

    Waarvan zouden LM en ik zo ineens plotsklaps beginnen 'genieten'. 
    Het woord genieten is sinds een paar jaren een dictaat,
    alsof gewoon content niet meer voldoende is.
    Als senior zult gij en móét gij consumeren, want dat is genieten!

    Eens denken.

    Reizen hebben we de gedurende meer dan 30 jaar ongeveer continu gedaan.
    We hebben misschien niet de toeristische attracties gezien, maar wel de coulissen van het land,
    de havensteden met de omliggende (woon)wijken. Die hebben we gezien en grondig beleefd ook.
    We weten nu dat loonslavernij overal bestaat én pauperisme én mensenhandel. Overal.
    Daarvoor moeten we niet naar een ver toeristisch resort, want we kijken nu zo door die façade.

    Logeren in sterrenhotels hebben we ook vaak genoeg gedaan,
    gewoonlijk voor één overnachting, ivm de bemanningswissel.
    Soms waren die hotels zo luxueus dat ik er een beetje niet goed van werd :
    de rederij voerde zo ontiegelijk veel besparingen door in de werking van een schip
    dat de situatie aan boord bij momenten regelrecht onwerkbaar werd
    bij gebrek aan materiaal en wisselstukken. Vanwege die besparingen. 
    Maar een overnachting op weg naar dat schip kon wél gebeuren in een vijfsterren hotel ?
    Ik vroeg me regelmatig af of ze het bij de rederij in Antwerpen nog allemaal op een rij hadden. 
    Eten in sterrenrestaurants is zo op dezelfde manier gekleurd geraakt.
    Mijn eerste gedacht is : moet dat? Mag het iets minder? Dit is een bemanningswissel, geen culinaire uitstap.

    Avonturenreizen dan? Nee dank u. Al genoeg perikelen meegemaakt.
    We lezen er graag over, we kijken graag documentaires, maar we begeven onszelf er niet meer in, in dat soort situaties.
    Dertig+ jaren koopvaardij volstaan als avonturenarchiefje.

    Mooie kleren dan? Eh, nee, niet echt. Dat betekent droogkuis en zo, dat is me teveel gedoe.
    Als het niet in de wasmachine kan, dan moet ik het niet hebben.

    Wellnessen (nog zoiets, geniéten zult gij!) eh, nee. Danku, maar zeer zeker nee.
    Ik kan niet tegen dat gefrul. Stilliggen en braaf zijn … geen sprake van.
    Ondertussen denk ik aan twintig andere dingen die ik veel liever zou doen en wil ik van die tafel weg.
    Voor mij betekent wellness stress. En naar het schijnt is dat niet de bedoeling.

    Maar hoe kan een mens (ik, in mijn geval) dan wat losser en vlotter door het leven gaan
    om van dat 'later' een 'nu' te maken?  Awel, ik weet het niet.
    Ik denk … als ik die stik-dure zuurstofflessen zal nodig hebben, op een ogenblik dat ik nog niet bereid ben
    om het zónder zuurstof te doen, dan wil ik dat de middelen er nog altijd zijn om die flessen te laten leveren, €-gewijs. 
    Dat ik die middelen niet potverteerd heb,
    dat is dan misschien luchtig genieten.
    Elke ademteug. 

    m - EZW- 05/2014, herwerkt

    11-05-2018 om 05:42 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    10-05-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.496. wacht-lectuur

    lectuur op wachtlocaties

    Als ik een eigen boek meeneem naar de wachtzaal
    is het al gebeurd dat ik zo verdiept raakte in het verhaal
    dat ik binnen bij de dokter hard moest nadenken waarom ik gekomen was.
    Ik was zo plots uit het verhaal gerukt dat ik er feitelijk nog ín zat.

    Van een kind kan men dat nog aannemen, maar voor een volwassen vrouw (kalenderleeftijd)
    vond ik dat een beetje beschamend. Vooral wanneer het een paar keer na mekaar gebeurt.
    De huisarts dacht dat er iets met mijn medicatie was,
    omdat ik de eerste minuten van een gesprek een beetje vaag en wazig was.
    Toen ze vroeg of ik dat dikwijls had, zo’n afwezige momenten,
    viel mijn cent dat het aan Ruth Rendell lag, of aan Ellery Queen, of Agatha Christie. 
    En dat zijn geen namen van medicijnen hé. Wel, ze komen toch niet van bij de apotheker.

    Nu neem ik geen eigen lectuur meer mee naar wachtlokalen. Ik lees wat daar voorhanden is.
    Dat gaat van riooljournalistiek tot dure tuinarchitectuur, bij momenten ben ik niet kieskeurig.

    Het vraagt wel wat mentale souplesse, men moet er voor openstaan:
    ik lees ’s maandag bij de tandarts dat X-&-Y uit mekaar zijn
    omdat Y ziekelijk jaloers is. Daar loop ik dan twee dagen over te malen.
    Wat moet dat erg zijn, als jaloezie een klauw op een relatie legt.
    Wat moet dat verschrikkelijk zijn. ’s Woensdags bij de kapper lees ik dat X
    al vrolijk een liefdesbaby heeft met Z. Op twee dagen tijd. 
    Dat kan, in het wonderland van de boekskes. 
    Men moet er gewoon voor openstaan.

    m – EZW-05/2014, bijgewerkt

    10-05-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.495. hout >< metaal

    Af en toe krijg ik belevenissen van Peter & C° doorgemaild.
    Hij en Diane en hun twee dochters wonen ver weg.
    Wij mailen omdat Peter de taal van zijn moeder wil onderhouden. Dat is niet zijn moedertaal.
    Dit keer gaat het over de kookcursus die hij volgt. Zijn derde jaar, als ik me niet vergis. 
    Het verhaal is van hem, de woorden zijn van ons beiden.

    Eind mei is de cursus weer eens afgelopen.
    Dan krijgen we het overzicht van ons werk tijdens het afgelopen jaar.
    Het is geen rapport met goede of slechte quoteringen, het is eerder een evaluatie.

    De chef gaf ons de opdracht voor die dag, en ze zei erbij
    dat we de saus moesten afwerken met een houten lepel.
    Ze herhaalde nog eens zeer uitdrukkelijk :
    "Met een houten lepel mensen, niét met een metalen lepel en zéker niet met een klopper."

    Wij gingen aan de kook en zij ging aan haar tafeltje zitten typen op haar laptop.
    Af en toe liep ze eens door de keuken, zei hier en daar een kort woordeke en
    ging dan weer naar haar tafel typen …

    Geen kloppers in de saus, had ze gezegd. Waarom?
    Ik vroeg me danig af waarom en ik bouwde ingewikkelde theorieën op over
    zuurtegraad en proteïnen en temperaturen en om een of andere reden
    zou hout dan geschikter zijn dan inox. Maar de sauspan was toch inox …? 
    Er moeten nog cursisten met die vraag gezeten hebben.
    Na de kooksessie, tijdens het proeven, vroeg iemand haar :
    waarom houten lepels en geen kloppers?

    "Eh, antwoordde de chef een beetje schaapachtig, ik moest de evaluaties nog invullen en
    daar kan ik het geluid van zestien rammelende kloppers wel bij missen."

    Dat vind ik nu eens een goeie zie, een prozaïsch antwoord.
    Peter met zijn ingewikkelde theoriekes altijd!
    m  – HiH-05/2015, herzien

    10-05-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)



    Archief per maand
  • 03-2020
  • 09-2018
  • 08-2018
  • 07-2018
  • 06-2018
  • 05-2018
  • 04-2018
  • 03-2018
  • 02-2018
  • 01-2018
  • 12-2017
  • 11-2017
  • 10-2017
  • 09-2017


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!