nieuws van op de stoep II / II

'k Had gebeld bij gelijkvloers-links en legde uit aan de parlofoon dat ik een wit hondje gevonden had
en of ze eens wou komen kijken of zij het diertje kende. De jonge mevrouw kwam opendoen.
Gelijk ik haar zag wist ik dat ik me van bel vergist had, zij was het kattenmedammeke.
'k Had rechts moeten bellen. 
"Dat is van hiernaast", zei ze, doelend op het hondje.
Ze ging me voor door de gang en bij het appartement belde ze voor me aan,
want ik had mijn twee handen nodig om dat enthousiast wriemelend hondje vast te houden.
Eén en al energie en vriendelijkheid was dat beestje. 

Het kattenmedammeke verdween naar haar eigen appartement. Zo vlug?
De deur ging dicht op dubbel slot.
Was ze niet blij dat het bolleke wol buiten gevaar was?
Nu ja, misschien had ze iets op het vuur staan. Dat kan ook.

Ik hoorde beweging achter de deur van gelijkvloers rechts. De mevrouw deed open.
Zij was niet verbaasd haar hondje te zien, ze wist niet eens dat het niet binnen of in de tuin was.
Ze gebaarde vaag met een hand in het verband.
Ik zette het hondje neer en het verdween naar binnen, nog altijd snuffelend en wiebelend en heel actief en vief. 
De mevrouw vertelde dat ze aan haar hand geopereerd was en dat ze pijnstillers nam.
En de B-Postman was langs geweest en zo moet het hondje dan buitengeraakt zijn.

Nu, dat het hondje zo uit het appartement geraakt was, snap ik wel.
Maar dan was het met de postbode mee naar buiten geraakt, heel het stuk gang door en
langs die zware glazen buitendeur, allemaal zonder dat onze postbode iets gemerkt had?
Echt zónder dat hij dat wit gewiebel gemerkt had? Dat kon bijna niet …
Volgens mij had hij het hondje wél gezien en iets gedacht van 'foert, daar begin ik niet aan'.
In sommige culturen wordt een hond als gezelschapsdier beschouwd als onrein. 

Ondertussen weidde de mevrouw maar uit over de operatie aan haar hand
en over andere operaties en wat een kort babbeltje had moeten zijn, werd een lange lamentatie.
Dáárom had het kattenmedammeke zich zo snel uit de voeten gemaakt!
En zo suf van de pijnstillers was deze mevrouw dan toch niet. Pas na lange minuten raakte ik daar weg.

Van het lang stilstaan was ik niet meer zo kwiek als daarstraks, mijn rug stond in brand en
ik kon naar huis om wat te gaan liggen.
De boodschappen heb ik dan in de namiddag gedaan,
hopend dat het hondje nu veilig aan de juiste kant van alle deuren gebleven was.

'k Heb daarna een heel onbehaaglijk gevoel gehad.  'k Had teveel vragen bij heel die story.
Vooral over het aandeel van de postman. Of eerder zijn niet-aandeel ivm een hondje op de openbare weg.

m - EZW-06/2010, voor WTL – HiH-05/2015, herzien, https://www.hoewatwaarom.nl/mens-en-samenleving/religie/wat-reden-islam-hond-onrein-vindt.html