Lang, lang geleden, toen ik nog soepel en kwiek was, las ik ergens
dat jonge kinderen en oude mensen gemaakt zijn om samen te wandelen
want zij stappen op het zelfde ritme. Traag.
De ene is nog niet snel en de andere is niet meer snel.
Toen leek me dat logisch. Nu voélt het ook logisch.
Oud en pril kunnen goed samen schuifelen,
laat het rondjachten en gedoe maar aan de leeftijden tussenin.

Soms is het de hond die oud is. En die hond heet Watson. Hij is 12 jaar.
Het jongetje heet Artur en is veel minder oud.
Watson heeft al eerder jong grut meegemaakt in zijn leven, hij weet dat hij moet waken.
Verdedigen zal misschien niet meer kunnen, maar waken kan zeer zeker nog wel.

                           

Arthur heeft geleerd dat hij met Watson voorzichtig moet zijn en de dingen zachtjes moet doen.
Met Watson erbij is Arthur vanzelf rustig en beweegt hij bedachtzaam en zorgvuldig.
Zoals in plassen dartelen bvb, zachtjes en niet wild.
Ondertussen houdt Watson de omgeving in het oog.

klank AFzetten, er is een Queenmuziek bijgezet en
die maakt de stille poëzie van het tafereel kapot
http://www.youtube.com/watch?v=PN-MjUC4f9k
01min04

m - EZW-12/2012, herwerkt - ’k zei het toch, klank afzetten