De repliek van TiTi op vorig schrijfsel bracht me naar onderstaande tekst:
Mijn Moeder en ik hebben woorden. Over leestekens. Dat ik het hoofdstuk leestekens eens moet hernemen want ik bak er niks van. Níks. En dat ik te vaak klemtoontekens gebruik.
- Dat weet ik. 'k Schrijf innerlijk luidop, vandaar. - En de dubbele punt wordt áán het woord geschreven. - Wéét ik. - Waarom doet ge dat dan niet? - 'k Vindt dat niet elke keer even mooi, 't hangt van de eindletter af. - ? verbaasde stilte - ... diplomatieke stilte
- En ge gebruikt een dubbele punt waar een puntkomma moet staan. - Puntkomma's zijn lelijke dingen. - Wabliéft? - Lelijke dingen, ik wil ze niet in mijn schrijfsels. - En waarom niet? - Omdat ik ze niet mooi vind Má! - Ge vergeet de komma. - Omdat ik ze niet mooi vind, Ma!
- En vroeger waart gij zo'n pirrekejust ... op een spijtige toon alsof ik een beloftevolle toekomst aan het vergooien ben door libertijns gebruik van leestekens - Niet voor alles, Mama. - En dan die blokjes. Dat is toch geen zicht. - Blokjes? - Die witregels tussen de alinea’s, zo geraakt gij nóóit aan een paragraaf hé! - Moet dat? - Dat zou al eens mogen ja, op uw leeftijd wordt men verondersteld een gedachte te kunnen afronden.
- Dat doet degene die leest toch? - Wat doet die? - Witregels invullen, de gedachten afronden. - Ja? En wat zegt de monitor van uw schrijfclub daarover? - Niks. - Niks? - Niks! - De andere mensen dan? - Ook niks. - Wie geeft er dan punten? - Niemand, Mama.
Einde chatsessie
't Is maar dat ze de vingergewrichtjes blijft gebruiken, ziet ge. Daarom chatten wij nu. De telefoon hier is voorlopig 'in panne'.
Teveel klemtoontekens ... Zij niét? – Dát valt mee!
m - EZW-08/2011, HiH-10/2014 herwerkt - mijn moeder is overleden 03/2017
|