Ooit, lang geleden, in 2002 en vroeger, was ik af en toe op een chat,
(niet die van SeniorenNet) en daar had ik als nick 'aze'. Van azerty.
Het chatten gebeurde er in uptempo en de letters a, z & e zijn zeer snel getypt, met de linkerhand,
terwijl de rechterhand vrij blijft voor andere dingen en voor de entertoets.
Zelf vond ik  aze een geschikte nick, vooral wanneer er vaart in chatconversaties zat.

De sfeer was er nogal, eh, Wild West. Niet echt waar ik naar op zoek was,
maar in afwachting van iets anders ging ik daar al eens chatten en telkens met de nick aze.
Wat niet zo gebruikelijk was, er werd daar regelmatig van nick veranderd.
Dat vond ik zeer verwarrend, vooral wanneer iemand na twee lijnen bijna verontwaardigd vroeg :
- Herkent gij mij niet?
- Maar nee, hoe zou ik!

Op een keer vroeg iemand me waarom ik mezelf een godennaam toebedacht had.
En of ik dat niet wat hoogmoedig vond.
- Godennaam?
- Scandinavische god.

Er ging een lichtje branden,
in kruiswoordraadsels figureert al eens een Noorse godheid, ase.

Ha potverdekke,
'k zal ik wel een nick kiezen die het de mensen gemakkelijk maakt,
en dan krijg ik te maken met een scherpzinnige
die ergens een klok heeft horen luiden …
Het is aze van azerty, niet ase. Kwispel!

'k Heb Ase nog eens opgezocht en kijk:

1) Afstammeling van Odin
2) Achtervoegsel
3) Figuur van Ibsen
4) Goden
5) Godheid
6) Kind van Odin en Friggia
7) Lichtgod
8) Noorse godheid
9) Noorse god
10) Nakomeling van Odin
11) Oud-noorse-godheid
12) Persoonsbenaming
13) Voornaam

nummerke zeven stond mij wel aan.

Maar me gaan verschuilen achter een Scandinavische mannennaam
enkel omdat er wat licht mee gemoeid is, dat vond ik toch wat gek.
Want ik had SeniorenNet ontdekt en daar vroegen ze ook een nick.

Deze keer wou ik iets
dat geen verwarring kon veroorzaken en
dat lang kon meegaan.

Dat lang meegaan is tot hiertoe gelukt.
Mijn huidige nick dateert van februari 2003, toen ik een periode alleen thuis was.
LM was op zee en om een of andere reden was ik vroeger afgemonsterd.

Februari is voor mij de ergste maand van het jaar.
Dan heeft de winter lang genoeg geduurd.

Tijdens het registreren bij SeniorenNet werd dus een nick gevraagd en
ik wist niet wat ik moest kiezen.
'k Keek naar buiten om inspiratie op te doen. Grauw en grijs, zo zag het er uit.
Het weer en de lucht spanden samen om een mens in mineur te houden.
'Gelukkig is het bijna maart' dacht ik.
Op min-momenten klampt een mens zich vast aan gelijk wat hé.

Et voilà. 'k Had een nick.
Omdat na februari maart komt.
Elk jaar. Er zijn nog zekerheden in deze wereld.
Of de lente en het zonlicht dan willen meekomen is een andere kwestie natuurlijk.

Zo snel ging het, gewoon eens uit het raam kijken.

De naam maart bestaat in verkleinvorm, Maartje.
Dat zou streektaal zijn voor meisje/meidje (?)
Voor mezelf vind ik het wat sullig, een verkleinvorm.
Vooral wanneer men 60+ is, dan hoeft dat zo niet meer.
Dan is men al een hele flinke meid, vol vrolijkheid, etc.
Denk ik.

De m onderaan mijn schrijfsels ? De afzender staat in het blogadres.
Degene die aanklikt weet dus al van wie het schrijfsel komt.
Om het einde van de tekst aan te geven volstaat dan het initiaal, een simpele m.

Liefst de kleine letter want de kleine m
staat met drie pikkeltjes op de grond, de grote met slechts twee.
Dus als er al eens een beentje zou gaan dartelen,
kan ik niet gaan zweven, want er staan nog altijd twee beentjes stevig.
Zo zit dat.

De kleine letter m is eh ..., is gewoon mijn ankertje.
Beetje een domme reden hé.

 EZW-07/2014, HiH-10/2014