|
Toen we kind waren was er een argument dat maandenlang, misschien zelfs jarenlang
heeft dienst gedaan in het gezin : "in Canada kanda" (kan dat)
Daarmee werd ons de mond gesnoerd wanneer we tegenstribbelden
om een taak of een klus uit te voeren door bezwaren te opperen die geen steek hielden
en die ongeveer allemaal begonnen met 'Jamaar,…'
Iets naar de kelder brengen? - Jamaar, ik was juist op weg naar boven – Maak dan rechtsomkeer, … in Canada kanda.
De was helpen ophangen? - Jamaar, ik vind mijn schoenen niet – Ga ze dan zoeken, … in Canada kanda.
Met de fiets een brood halen – Jamaar, mijn haar is nog nat – Dan zet ge een muts op, … in Canada kanda.
Maw, zorg dat ge het oplost zoals de mensen in Canada, want ginder
krijgt iedereen allerlei moeilijke tot onmogelijke dingen voor mekaar
en daar moesten wij in Zellik maar eens een voorbeeld aan nemen : 'onmogelijk' bestaat niet.
Het zinnetje verloor pas aan kracht toen we het zelf begonnen gebruiken.
Voor een of ander feest wou ik de tafel dekken
maar dat zou Oma of Ma doen, want tafeldekken was die dag een job van confiëncie.
Potverdekke!
Een heel jaar door moest ik dag in dag uit tafeldekken (en koken),
maar als er eens eer te halen viel dan mocht ik niet meedoen?
- In Canada kanda hoor, foeterde ik.
Waarmee ik bedoelde dat aan de overkant van de oceaan
oudste dochters wél feesttafels mochten dekken.
Álle oudste dochters mochten daar feesttafels dekken en garnieren,
van de Atlantische tot helemaal aan die andere oceaan!
Mijn Ma was zo verbaasd over mijn krikkele argumentatie dat ik vanaf toen
de feesttafels mocht dekken. Zelfstandig. Met decoratie en al.
Ziezo. Ik had een privilegie verworven.
Nog later moesten er permissies bedongen worden.
Ontfutseld.
'Lichtelijk afgedwongen' is juister.
Volgens de twee gezaghebbers in huis was er geen denken aan
dat ik op zaterdag een half uur later naar huis zou komen van de jeugdclub.
- Jamaar! in Canada kanda zenne!
Heel Canada (en bij uitbreiding Zellik) mocht tot half elf wegblijven
en ik was de enige van twee werelddelen die om tien uur thuis moest zijn.
De gezaghebbers hebben hun gezag eens onder de loep genomen
en ik kreeg permissie tot half elf. Lang leve Canada!
Vanaf toen is het zinnetje langzaam in onbruik geraakt want
wij, de dochters, hadden de stoplap gekaapt en er een geuzenleus van gemaakt.
En dié boemerang hadden ze niet zien aankomen.
m - meer herinneringen dan plannen
|
