Af en toe krijg ik
belevenissen van Peter & C° doorgemaild.
Hij en Diane en hun twee dochtertjes wonen ver weg.
Wij mailen omdat Peter de taal van zijn moeder wil onderhouden.
Dat is niet zijn moedertaal.

De verhalen zijn de zijne,
de woorden zijn de mijne.

-----

Voor de kookcursus hadden we als huiswerk een quiche moeten maken,
een variatie op de quiche die we de woensdag tevoren
tijdens de les bereid hadden.

We mochten vrij kiezen en ik heb de hele week
ongeveer het hele internet afgequicht,
en ook gereed gemaakt
zodanig dat Diane en de meisjes
het eerste half jaar geen quiche meer willen zien.

Na zeven dagen oefenen,
dus zeven dagen quiche als voorgerecht of als lunch
had ik woensdagavond een pronkstuk gereed staan
om mee te nemen naar de klas, om door de lesgeefster te laten keuren.
En ook een beetje om ermee te geuren.

Ik zette de doos op de salontafel en ging in de hal mijn jas aandoen.

Toen kwam een doordringende gil uit de woonkamer.
Ik stormde terug binnen, klaar om mijn vrouwvolk te redden en
elke indringer definitief onschadelijk te maken.

Onze oudste dochter stond met de handen aan het hoofd te staren naar de doos met de quiche.
In die korte tijd had onze hond de kans gezien het karton weg te scheuren,
de helft van de quiche binnen te schrokken en de andere helft te ruïneren.

Het helpt niet dat een hond Millan of Cesar heet.

Samen keken wij naar de resten van een week studie-&-werk.
- Papa? vroeg ze kleintjes.
- …
- Papa, ge gaat toch niet herbeginnen hé?
- Herbeginnen waarmee, meiske …
- Herbeginnen met een week quiche.

Ineens zag ik het gekke van de situatie,
ik moest naar de les en aan de Juf vertellen dat
‘de hond mijn huiswerk opgegeten had’.

- Nee meiske, de eerste zes maanden komt er geen quiche. Beloofd.
Ik hoorde haar opgelucht ademhalen.
- Ik zal een foto maken, bood ze aan, dan kunt ge ‘t aan de Chef laten zien.

‘k Gaf haar mijn gsm en zonder zoeken naar knoppekes of toetsen
maakte mijn flinke meid een paar foto’s van het slagveld,
zodat haar stomme pa aan de Chef kon laten zien
dat hij wel degelijk zijn huiswerk gemaakt had.

Toen ik het lokaal binnenkwam voelde ik me toch ongemakkelijk.
Alle andere cursisten hadden een doos of een pakje bij, behalve ik.
De korte pijn dan maar:
ik stapte naar voor en toonde de foto’s aan de Chef.

- Oh, deed ze luchtig, dat gebeurt elk jaar minstens een keer,
  dat ‘de hond het huiswerk opeet’.
  Maar het is wel de eerste keer dat iemand foto’s meebrengt van de ravage.
  Breng volgende week het recept mee, dan is dat oké.

En ze ging over tot de orde van de dag.

Tijdens de koffiepauze kreeg ik een SMS van het thuisfront : “en?”
“Gered dankzij foto’s” antwoordde ik. 
En ik dacht - dat ik hen opgelucht hoorde zuchten.
Alle drie. 

-----

m
met dank aan Peter
EZW-09/2013 – HiH-12/2014, herwerkt