|
Blijkbaar word ik snibbig wanneer iemand mij doet schrikken.
En kattig word ik wanneer de situatie om domme redenen ongemakkelijk wordt.
Een jaar of vier geleden toen ik eens een weekendje bij Tina logeerde,
toonde ze me een nacht-ensemble dat ze gekocht had.
Het was een elegant & flou gedoe, met een lijfje, een lange rok en
een halflange jas met 3/4 mouwen,
dat alles in rokerige grijs/bruine kleuren en niet echt doorzichtig
maar toch doorschijnend genoeg om de zwarte etiketten te zien zitten
en die verbrodden het silhouet van het geheel.
Die drie zwarte dingen ontsierden heel dat tenue, een in de nek van het lijfje,
een in de linkerzij van de rok en een in de taille van de jas, ook links.
Die moesten er uit hé.
Vermits ik gezegd had dat de etiketten eruit moesten
was ik degene die ze eruit mocht halen.
Tina woonde toen in het historisch centrum van Brussel.
De winkels rondomrond zijn er gericht op toeristenconsumptie en verkopen eigenlijk niks nuttigs.
Oja, er is 1 apotheker. Maar dat moet misschien van de stad, gezien het aantal hotels in de wijk.
Om een schaar of een schroevendraaier of
een ander zinnig ding te vinden moet men de wijk verlaten.
Dan moet men helemaal naar de Anspachlaan of naar de Nieuwstraat.
En ik had een tornmesje nodig.
Toen ik terug 'thuis' kwam was ik moe & rillerig van het haasten en van het heuvelachtig terrein.
'k Zou nooit nog in Brussel willen wonen. Veel te heuvelachtig.
En zeggen dat ik daar tot mijn 40ste met plezier rondgedarteld heb.
Die tijd is duidelijk voorbij.
Handen wassen, polsen koelen onder de kraan, en aan het jobke beginnen.
Tina kwam efkes de woonkamer binnen, zag me bezig
en zei terloops dat ik voorzichtig moest zijn want
die dingen hadden xyz € gekost.
Toen kreeg ik pas goed de bibber. En daarvan werd ik luid snibbig:
- Waarom hebben zo’n dure stukken zo'n zichtbaar etiket?
Aan die prijs mag dat toch wat discreter!
Het is opgelost geraakt, de drie etiketten zijn er uit getornd
zonder schade aan de dure chiffons.
Er was wel nog één forse hobbel in het parcours.
Terwijl ik voorzichtig en geconcentreerd bezig was,
kwam Tina nog eens de woonkamer binnen, zag me bezig en riep: oedoeddegijdanu?
Dat was schrikken.
Toen was ik heel blij dat ik met een tornmesje bezig was en
niet met een nagelschaartje zoals zij eerst voorgesteld had.
'k Heb haar naar het gelijkvloers gestuurd,
dat ze moest gaan werken in hare winkel
en mij met rust laten!
Mijn zusje weet veel en kan veel,
maar af en toe, als ze op mijn terrein komt,
doe ik kattig. Dat heeft sneller effect dan een uitleg.
De uitleg : om het stiksel van de etiketten los te tornen
werkte ik aan de kant van het etiket. Het etiket mag er uit, mag weg.
Tina redeneerde anders: Het etiket moet bewaard blijven.
Wablieft? En langs de kant van de chiffon werken? Geen denken aan.
In die dure spullen een snee riskeren zeker! Niks van.
Aangezien ík er mee bezig was, zij het op haar verzoek,
moest ze zich er niet mee moeien.
Tja, 't ging over duur materiaal hé.
En ook al was het haar materiaal, 't was wel míjn werk.
Kattig doen.
Soms werkt het nog.
Vandaag heb ik grote chance dat LM niet graag typt.
Over dat kortaf en bitsig zou hij met alle plezier
een weinig flatterend portret van mij intikken.
Het zou overdreven zijn natuurlijk alsook compléét naast de werkelijkheid.
'k Ben immers al jaren het zonnetje in huis.
Maar toch, ja, vandaag is het een geluk dat hij niet graag typt.
m
EZW- 01/2012, 11/2013, herwerkt
|
