de bomen tonen hun ruggengraat

Nu november écht begonnen is zou ik graag iets gezelligs schrijven.
Iets over de open haard en over onze pantoffeltjes die
op de radiator van de hall lagen te warmen wanneer we thuis kwamen van school.
En over warme vieruurtjes terwijl aan de andere kant van het glas
november zijn eigen feestje hield.

Het huis met de open haard is verkocht.
Gelukkig maar.
Pantoffels op de radiator zijn niet meer nodig, bij ontij gaan we de deur niet meer uit.
En de kale bomen, weet ik nu, zijn niet dood,
ze tonen gewoon hun ruggengraat
om ons te laten zien hoe sterk ze zijn, ook als ze slapen,
en dat we er op mogen betrouwen dat ze
de komende seizoenen
de botten & de bladeren en
de bloesems & de vruchten zullen kunnen dragen, want
zíj hebben ruggengraat.
Ze zijn mooi en sterk, zoals ze daar staan.
"Bekijk ze maar" roept november "Kijk er nú al naar".

Hoe kon ik ooit denken dat de natuur dood ging in november.
Ze slaapt.
Meer is dat niet.
En bomen hebben ruggengraat.

m

titel © Maria-Magdalena, 2012 - HiH- 11/2015