Gisteren keek ik eens of er op de boekenplanken iets staat
dat ik nog niet gelezen heb.
‘k Moest niet lang zoeken,
er staat al jaren een dikke pocket met een brede gele rug
naar mij te grijnzen.
Het ding bezorgt me sinds '92 een ongemakkelijk gevoel.
Gekregen van LM en in die 25 jaar tijd
nog altijd niet gelezen. 

'k Had toen zo terloops eens gezegd dat ik feitelijk
wat meer over Japan zou moeten weten.
Omdat we zouden monsteren op een schip dat gecharterd was voor Japan
en we daar om de zoveel weken zouden gaan lossen.

LM
-in zijn kersverse getrouwde status galant, behulpzaam, zorgzaam & verliefd zijnde-
komt thuis met een klepper van een boek, door ene K.G. van Wolferen:
JAPAN, de onzichtbare drijfveren van een wereldmacht, 808 pagina’s, kleine druk.
De voetnoten alleen al beslaan 70 blz’s.

Oei. Dat was mijn eerste reactie, oei.
Want ik moest niet per se iets weten over de wereldmacht,
maar over de havensteden.
Aiai : hun 'onzichtbare drijfveren' waren evenmin mijn bekommernis,
wat mij betreft doen ze maar ginderachter, in de Far East.

‘k Wou gewoon een handleiding over de Japanse omgang,
welke valkuilen men moet vermijden, westerse barbaar zijnde.
Een handleiding over de Japanse sociale geplogenheden, dat was hetgeen ik bedoeld had,
Japan voor Beginners ~ Japan voor Dummies.

Hadden we toen maar Internet gehad.

‘k Heb het boek nooit kunnen wegdoen,
bij geen enkele opruimbeurt,
omdat het toch zo goed bedoeld gegeven was.

‘k Zal het waarschijnlijk niet meer lezen want
het dateert van ’89, dus is de inhoud al lang achterhaald.
Maar ik kan het niet wegdoen. ‘k Krijg het niet over mijn hart.

Misschien verdwijnt het ooit vanzelf, het verpulvert.
Of het verdampt.
Of zo. 
Dat zou een oplossing zijn.
Dat zou me hartzeer besparen.

m
EZW-12/2012, HiH-11/2014, herwerkt