knabbelen en sabbelen

In de lagere school heb ik dat een hele tijd gedaan, op potloden knabbelen & sabbelen.
Het hoorde erbij.
Maar niet de potloden met gommetjes!
Die gommetjes zaten in een koperen bandje en eens het gommetje er uit,
kon men zich aan zo’n koperen randje lelijk pijn doen.
Daarom knauwden we dat bandje dicht en viel er aan het potlood nog weinig genoegen te beleven.
Trouwens gommetjes waren niet lekker, te korrelig.

Eerst alleen potloden, later ook bics.
Liefst de echte, die met een houdertje en een drukknopje bovenaan. (foto links)
Dat houdertje raakte na verloop van tijd kromgebogen.
En het topje verdween ook al eens.
Dan moest men de bic indrukken met wat men ter beschikking had. Een passerpunt bvb.
‘k Kan me niet herinneren dat iemand dat gek of eigenaardig vond,
want er waren nog kinderen met omgekrulde houdertjes.

Het model rechts, de bic crystal was bijlange niet lekker, trok op niks.
En wanneer het achtereinde kapot geknabbeld was,
moest men nog opletten dat men geen inkt mee naar binnen zoog.
 

Door het knabbelen kan men zich concentreren hé.
Het was ook een bron van inspiratie. Nu heet het gewoon pica.

Ergens in het middelbaar kwamen de Parkers in de mode ('67?)
en die hebben een metalen uiteinde.
De makers van Parker wisten wel wat ze deden. Ze wilden niet dat een van hun producten
afgesabbeld en afgeknabbeld ergens op een lessenaar of op een bureau lag te liggen.
Dat zou antireclame zijn.

De vader van een klasgenote vloog op New York en bracht de Parkers mee per doos van 24 stuks.
Zijn dochter verkocht ze aan 50 BF per stuk. Dat was, als ik me goed herinner,
vijf keer minder duur dan in de winkel. Op een keer had hij Lady Parkers meegebracht.
Een vergissing maar het formaatje was op school een onmiddellijk succes.
Het was korter en dunner dan de gewone Parker,
was meer hanteerbaar en lag beter in de hand.

De mijne was ivoorwit, de onderste helft, de bovenste inox natuurlijk. En het woord 'lady' gaf cachet.
Dat woord had toen nog geen sanitaire bijklank, het klonk nog chic.

Met de komst van de Lady Parker was het gedaan met knauwen en sabbelen.
Maar dat was niet erg, ‘k had me allang een weggetje geknabbeld naar de schoolkrant.

m

EZW-08/2012, HiH-11/2014