een stukje persoonlijke nostalgie

‘k Was op zoek naar iets anders en ineens kwam ik onderstaand fragment tegen.
Het nummer dateert van 1961. Toen was ik negen jaar en compleet van slag
toen ik het voor het eerst hoorde. Dat weet ik nog heel goed.
Tina was zes, Laura twee.

Waarschijnlijk zat ik enkel te luisteren, gebiologeerd door de ritmes.
Tina stond op het middentapijt van de woonkamer te wippen als een zotteke,
zozeer sprak het nummer haar aan.
Laura was peuter en zat met open mond te kijken naar het gedoe van Tina.
Zoiets zal het ongeveer geweest zijn. 

Later heb ik het werk nog vaak gehoord en waarschijnlijk ook grijsgedraaid.
Ooit las ik in een randartikel dat het nummer gebruikt werd in dansklassen,
als concentratieoefening.
Er zouden negen ritmes in verwerkt zijn in de choreografie (negen?)
en elk van de dansers moet een eigen ritmelijn volgen.
Opzij kijken helpt hen dus niet, ieder heeft een eigen ding te doen.

Het is de oorspronkelijke opname want op het einde,
na het slotriedeltje, hoort men een lachje. 
Een tevreden lachje, omdat de opname in één keer foutloos tot een einde gebracht werd.
Dat stond achter op de hoes van de plaat te lezen. 

klank aanzetten voor Dave Brubeck, Unsquare Dance
https://www.youtube.com/watch?v=A4SSE7s9BJc
02min05

Hij werd geboren op 06/12, dat is vandaag. In 1920.
En hij is overleden 05/15, dat was gisteren. In 2012.

m
EZW-12/2014 -https://nl.wikipedia.org/wiki/Dave_Brubeck, https://nl.wikipedia.org/wiki/Unsquare_Dance 

Natúúrlijk is eigenaardig dat ik een reactie schrijf op een tekst die ik zelf heb samengesteld, maar ik weet niet waar anders ik een PS kwijt kan.
Een PS plaats ik pas later, liefst veel later, om de Lezer, de Passant, den Doolaard en de schooiende Scholier
niet te beïnvloeden met mijn eigen kijk op de aflevering van Winteruur. Daarom vandaag pas.

 Soms vind ik een situatie zo naturel dat ik niet merk  -achteraf pas valt het me op-
dat mensen die ik in stilte hooglijk bewonder dezelfde mensen bewonderen als ik.
Vanzelfsprekende duos noem ik het verschijnsel nu.
Vanzelfsprekend voor mezelf, wil dat zeggen. Brubeck & Miró is zulk een duo.

Zo zijn er al geweest, Connie Palmen met Kavafis - tekst 127.
Zo is er ook Hilde Crevits met Fried - tekst 283.
Mogelijk komen er nog, het 3^de seizoen van Winteruur loopt pas af in april.

Tijdens het zoeken op t Net naar documentatie over Dave Brubeck kwam ik bij een platenhoes uit 1961
waarvoor een werk van Miró uit 1925 gebruikt werd voor een LP met een opeenvolging van jazz-composities.

De keuze voor die hoes was niet zomaar een beslissing van de grafische afdeling van de platenmaatschappij.

Het werk van Miró heeft gediend als basis voor een concept van Brubeck. Voor een suite. Vandaar.
Dat Brubeck in 1959/1961 ooit een Miró van 1925 omarmd heeft,
maakt dat ik breed zit te glimlachen van contentement.
De gedachte is hartverwarmend. En ik ben het maar toevallig aan de weet gekomen. Dat maakt het nóg mooier.

https://en.wikipedia.org/wiki/Time_Further_Out , https://nl.wikipedia.org/wiki/Joan_Mir%C3%B3 , https://nl.wikipedia.org/wiki/Dave_Brubeck

28-01-2018 om 12:41 geschreven door maart