|
Gaan zitten deed pijn, rechtkomen deed pijn en gaan liggen was een marteling.
Dan produceerde hij zo’n klaaglijke geluiden dat ik mijn hart vasthield.
Dit kon niet anders dan ernstig zijn.
Dit werd een ingewikkelde operatie met pijnlijke pinnen in de wervels en langdurige revalidatie, zoveel was zeker.
Dat kon ik opmaken uit zijn gekerm bij het zetten en opstaan en aan het gehuil bij het gaan liggen.
Want zo zitten mannen ineen. Als ze een geluid uiten dan is het ernst in hun wereld.
Voor dat gaan liggen herinnerde ik me plots iets,
op vier pootjes in bed kruipen, dan op één ellenboog zakken en dan pas gaan liggen.
Vanwaar ik dat had weet ik niet meer, maar het hielp. Voorwaarts het bed in. Kruipend.
Dat deed hij en het gehuil zakte aantallen decibels. Enkel gekreun ontsnapte nog zijn lippen.
Dat kruipen is een methode voor hoogzwangere vrouwen, nu weet ik het weer.
Om de rugspieren te ontlasten van het zware werk.
Ik zag het verband niet tussen een hoogzwangere vrouw met een gewicht dat de ruggegraat belast
en het gedoe van een seniore man zonder zo’n beloftevolle buik, maar goed.
Vanmorgen kwam de dokter:
mijn heer des huizes heeft verkrampte rugspieren. Iets met een ontsteking. Op twee spieren in de rug.
Maar dat heb ik ook al gehad, al twee keer, en bij mij was daar zo geen klankspel mee gemoeid!
-----
Toen ik later in geur en kleur aan iemand vertelde over dat typisch mannengedrag antwoordde ze :
- Zo lang ge zijn theatergedoe hoort …, wel, hij is er tenminste nog.
Als ge niks meer hoort, dan …, dan is dat erg, besloot ze zachtjes.
En ik zweeg.
Verdomme, ik met mijn vertelselkes altijd.
m
11/2017-blog
|
