|
iets over wintertruien
Op een dag moesten/mochten wij drie mee met onze Pa naar Eindhoven.
Waarom Eindhoven en waarom wij alle drie mee moesten, dat weet ik niet meer.
’t Zal wel iets met Philips te maken gehad hebben.
En het leek ook een uitstap hé, van Zellik helemaal naar Eindhoven.
‘k Zal toen iets ouder dan 15 geweest zijn. Tina was dan 12 en Laura 8.
In Eindhoven gingen we ook met onze Pa elk een trui kiezen.
Hoe dat zo kwam, geen idee. Na een bespreking of een vergadering misschien?
Toen we thuis kwamen kreeg ons Ma bijna een geraaktheid.
Tina en Laura hadden elk een jacquard-trui gekozen.
Tina een rode, met het bovenstuk in wit-zwart, en
Laura een witte trui, met het bovenstuk in rood-zwart.
En dan ikke, ook zo fier als een gieter, met die knalrode mohair slobbetrui.
En een witte trui voor de jongste! Voor een kind van acht jaar!
Wat bleek? Het hadden drie donkerblauwe truien moeten zijn, kledij die
kon dienen voor school. Gewoon drie blauwe truien van bij C&A.
Onze Pa had enkel het woord truien onthouden en er waren
meer kleurrijke truien dan blauwe in de winkel waar we verzeild geraakt waren.
Hoe dat verder gegaan is tussen mijn ouders weet ik niet meer.
Ondertussen was ik zo blij als kweeniwa met mijn rode losse floddermohair.
’t Was een trui met een boothals en ze was knalrood. Signaalrood.
Met de tijd ging de trui doorhangen en werd ze langer. En langer.
Ik noemde ze mijn slobbertrui. Heel het gezin noemde ze de slobbertrui.
Want na een tijd waren de mohairdraadjes overal te vinden. In de zetels, op de trap, in de soep …
overal kwam men van die dingetjes tegen. Een trui in de rui.
En ondertussen gingen die losse steken verder doorhangen en werd die trui alsmaar langer,
gewoon door haar eigen gewicht.
Toen de mouwen ongeveer 10 cm over mijn vingertoppen hingen
heb ik ze in de kast laten liggen.
Een paar jaren later heb ik ze losgetornd en uitgetrokken en met de wol
heb ik een mouwloos vest gebreid. Met een dunnere naald. Dat vest heb ik bruinrood geverfd.
Vreemd genoeg ging het vest niet doorhangen en ik heb het nog jaren gedragen.
Hoe het met de jacquards van mijn zusjes afgelopen is, weet ik niet meer.
Als ik nu de prijs van een ‘bernadetteke’ zie, dan kan ik me voorstellen
dat mijn Ma toen bijna een geraaktheid kreeg toen we thuis kwamen met drie handgebreide truien.
m
EZW-12/2014 - voor de volledigheid, 6 korte pagina’s met mooie foto’s : http://www.elle.be/nl/52517-elle-bezoekt-achter-de-schermen-bij-bernadette.html
|
