De resultaten van de vogelverkiezing zijn er. Al wie gestemd heeft zal het rondschrijven
van Vogelbescherming Vlaanderen al wel ontvangen hebben denk ik.
De vogel van het jaar is de merel.
JeeDeeke heeft voor de kievit gestemd en ze vertelt waarom.


.
een ontmoeting met kieviten

Op een mooie lentedag in een zachte zon liet ik de hond uit in het gebied naast de beek.
Daar kon ze vrij rennen, de bewoning lag ver af.
Aan de ene kant lagen enkele hectaren akkerland, aan de andere kant was water.
Een lange wandeling had ze zeker verdiend want
ze had zich heel de lange voormiddag geduldig en rustig gedragen,
wat niet zo vanzelfsprekend is voor een Border Collie in de fleur van haar leven.
En die fleur van een hond heette Flor.

Vlak na de middag waren er geen wandelaars of fietsers te zien, en ik maakte de leiband los
zodat Flor haar energie kwijt kon. Af en toe kwam ze terug gerend om te kijken of ik volgde.
Ik volgde zonder probleem, ik was nog maar pas op pensioenleeftijd,
maar Flor had een sterk verantwoordelijkheidsgevoel en ze wou zeker zijn.
Daarom controleerde ze regelmatig de achterhoede. En de achterhoede was ik.
Misschien kwam ze ook kijken of ik al van plan was de frisbee uit de tas te halen. Nog niet.
Geen frisbee? Dan ging ze maar weer konijntjes bijeendrijven, bij gebrek aan schapen.
De konijntjes begrepen het anders, zij zagen een boze wolf en gingen ondergronds.
Flor liep ze te zoeken en snuffelde verder het veld op.

Zo kwam ze in het nestgebied van een aantal vogels.
Die zagen hun broedsel bedreigd. Flor was er een indringer.
De kieviten gingen in de verdediging. Er dook een eerste naar de hond.
Om haar te pikken of enkel om af te schrikken, dat weet ik niet.
Toen waren er twee en drie en toen stegen er nog op en waren ze met veel.
De duikvluchten gebeurden in stilte, dacht ik. Was dit Hitchcock?
Flor dacht dat de vogels wilden spelen, levende frisbees!
Ik floot haar terug met het hondenfluitje want ik wilde haar bij mij.

Flor kwam en ging onmiddellijk zitten doch de kieviten gaven nog niet af.
Er volgden nog twee of drie duikvluchten naar mijn hoofd :
hou uw ondier aan de leiband ! wij hebben hier broedsel ! Nu hoorde ik het kijven wel.
Indrukwekkende manoeuvres, ik kon hen van nabij zien.
‘k Had misschien bang moeten zijn, maar ik was te zeer onder de indruk.  
Nadien ben ik blijven staan om een beeld te krijgen, er waren tientallen vogels.
De nesten kon ik niet zien, ze waren te goed verscholen in de stoppels op het veld.
Het is al veel jaren geleden, maar het gebeuren heeft wel
een ontzag voor die vogel bij mij nagelaten.

Twee dagen later was het terrein ontvolkt.
Kieviten kunnen ongeveer elke indringer aan, maar niet
het mechanisch geweld van een boer met tractor en ploeg.

Daarom heb ik voor de kievit gestemd, uit respect.
Omdat het vogels zijn met durf, ze gaan in de verdediging met de zwier van een musketier.
Ze dragen zelfs een veer op hun hoed.
En ook omdat het omgeploegd veld zo leeg en verlaten en triest was.

Jeedeeke