De laatste keer dat LM en ik naar de bioskoop geweest zijn 
was juni 2011, Rundskop.

We zijn lang na het uitbrengen van de film gaan kijken en dan op een weekdag in de namiddag.
Dat alles om niet in een volle zaal te moeten zitten want bibi heeft claustrofobie
en LM is geen fan van menigten. Hij gaat zelfs buiten de piekuren naar de bakker.

Blijf dan weg uit de bioskoop … Dat doen wij ook.
Maar zo om de zeven jaar wagen wij ons aan een cinemabezoek, om een aantal redenen.
En voor Rundskop waren er voldoende redenen om iets te ondernemen,
wat we dapper deden, zij het met de hand over de handrem.

En het viel reuzegoed mee in juni. Niet moeten aanschuiven, weinig volk in een ruime zaal en
de uitgangen waren duidelijk zichtbaar, ook wanneer het zaallicht gedoofd was.

De film zoog ons mee en de enige keer dat ik wou gaan lopen was toen -in flashback-
duidelijk werd waarom het hoofdpersonage een koelkast in zijn badkamer heeft staan. 
Maar dat heeft alles te maken met het verhaal en niet met de gesloten ruimte van de bioskoopzaal.
'k Kon trouwens niet weg want tijdens die scène kneep LM mijn hand tot moes. 
'k Vind het  verschrikkelijk, als hij geen maat zet op zijn kracht,
maar gezien de scène was hem dat onmiddellijk vergeven.

Een bioskoopje doen op een weekdag in de namiddag. Eigenlijk valt dat mee.

Hoe zat het dan aan boord, vroeg iemand ooit, met die claustrofobie?
Want van een schip kan men niet zomaar weg.

Claustrofobie aan boord van een vrachtvaarder?
Met een uitzicht tot aan de kromming van de aarde ...
Bij helder weer gaat dat tot 30km, vanop het onderste deck.
Van hoger gelegen decks kijkt men nog verder. Kraaiennest-gewijs.
Hoe zou een mens zich in die weidsheid opgesloten of beklemd voelen?

De woongedeelten van het schip krijgen ook voldoende daglicht binnen
om zich niet opgesloten te voelen. Zelfs de alleyways krijgen wat (rond) daglicht.
Dat kán op een cruiseschip geeneens!

De patrijspoorten in de verblijfsruimten zijn al lang niet meer van die kleine ronde raampjes.
Het zijn nu rechthoekige ramen. En meer dan viermaal groter dan de ronde. 
Dat patrijspoorten nu groter zijn kan waarschijnlijk dank zij de verbeterde glassoorten die meer impact verdragen.
Maar de kleine ronde patrijspoorten volstonden al voor mij.
Als er maar een licht-inlaat is. 't Moet zelfs niet open kunnen, dat hublootje.

De plaatsen waar ik last heb van claustrofobie zijn plaatsen waar daglicht niet komt 
omdat er géén lichtinlaat is. Helemaal geen.
Na een kwartier of 20 minuten gaat het mis. Of dat nu aan boord is of aan de wal.

Aan boord :
de opslagplaatsen (lockers en koelkamers) en de machinekamer zijn een probleem.
De machinekamer is 'authorised personnel only' dus daar was ik al van af. 
In andere besloten ruimtes moest ik nooit lang blijven,
tenzij er inventaris gemaakt werd en daar was ook een mouw aan te passen : 
wanneer men de bewustzijnsvernauwing voelt komen, NIET persé willen verder werken.

Toegeven aan dat weg-willen, maar dan gecontroleerd:
efkes naar een plek met daglicht stappen, soms is die al achter de hoek,
naar het licht kijken, gecontroleerd ademhalen EN GLIMLACHEN.
Zeven seconden later was ik weer klaar voor de job. 
't Klinkt idioot, ’t klinkt melig, 'k weet het. Maar zo werkt het. Bij mij toch. 
De keren dat ik écht last gehad heb van claustrofobie was aan de wal. Niet aan boord. 
En dat was dan nog in ruime plaatsen, geventileerd, er waren voldoende andere mensen,
maar er waren geen ramen of andere licht-inlaten. 
'k Moest daar langer dan 15 minuten blijven en ik kon niet efkes naar een andere ruimte.
Ja, dan begint het gedoe natuurlijk: klam zweet, lichte bibber, daver, ...
Daar heb ik geen zeggenschap over.

Zo zijn al een paar keer röntgenfoto's mislukt omdat ik me niet roerloos wist te houden,
enz, etc. Maar na een woordje uitleg wordt me dat vergeven. Gewoonlijk wel.

m   
EZW-12/2011, herwerkt