Een aantal jaren geleden deed ik tijdens een opruimsessie mijn blauw brandkoffertje open.
Dat staat onderin mijn nachtkastje. Enorm veilig, ik slaap ernaast. Als ik slaap.
De sleutel van het koffertje ligt al jaren in het meubel van de badkamer,
dat is de Geheime Plaats. Ook enorm veilig, niemand weet dat.
Wat bleek : mijn einddiploma zat niet in mijn blauw koffertje.
Daar lag enkel zo’n opgerold ding met een vermelding over de twee eerste jaren.
Mijn aggregaat zat ookni in het koffertje. 
Niet dat ik die twee kartonnen papieren ’s anderendaags nodig had, maar stel …
En ik had daar toch mijne nestel voor afgedraaid hé.
Buiten fuiven en katers was er ooit ook nog studeren en blokken en examenstress en zo. 
Nee zeg, van mijn stage had ik echt mijn werk gemaakt en nu
had ik daar geen enkel papier van. Zelfs niet de evaluatie van mijn stageleider.

Hij was in die jaren wereldberoemd in de branche en hij nam per jaar maar drie stagiaires aan,
gedurende drie maanden. En bibi mocht daar een van zijn!
Toevallig waren dat jaar de stagiaires alle drie van Brussel.
Zoiets schept een band natuurlijk. Ik was zo blij dat ik aanvaard was,
dat ik door vuur zou gegaan zijn voor die man. Nu nog eigenlijk.

We moesten wel verkassen voor drie maanden.
Maar jong en gedreven, was dat geen probleem.
Adieu Lief, adieu kameraden, wij gaan een beetje aan onze opleiding werken. 
Wij hebben daar drie maanden gewerkt gelijk zotten, tot stukken in de nacht.
Dag in dag uit, letterlijk 7/7. We leefden spartaans en op de tippekes van onze tenen
want een goede evaluatie van deze Mr B was ongeveer goud waard.

En na drie maanden kwamen wij alle drie terug naar Brussel met een goed³ stagerapport.
We hadden mekaar nogal gaande gehouden ook,
die evaluaties waren in feite het resultaat van ploegmaatschap. 
Toen ik mijn stagerapport las was ik eerst in tranen van ongeloof en opluchting
en daarna heb ik twee dagen nodig gehad om van de wolk van gelukzaligheid
terug op deze aarde neer te dalen.
Er was iets langer nodig om af te kicken van het werkritme.

En een 40 jaar later had ik daar geeneens papieren van?
Ergens laten liggen in een van mijn vele verblijfplaatsen?
Nee, waarschijnlijk lagen ze nog altijd veilig ondergebracht bij mijn ouders thuis,
in een van de boekenkasten. Of op zolder.
Geen ramp, dat is terug te vinden. Ik recupereer dat wel.
Te gelegener tijd.
Mijn Ma houdt immers veel bij en zeker alles wat papier is houdt ze bij. Echt alles.

In februari vorig jaar hebben we het ouderlijk huis leeg gemaakt.
Het was geen emotioneel afscheid, er werd gewoon doorgewerkt.
Er was nogal wat, ook de paperassen van de winkels.
Alle papierwerk stond gereed in dozen en mocht naar het containerpark.
Alle dozen werden in de vrachtwagen geladen. Alles wat papier was ging weg. Echt alles.

m
EZW-08/2014 – HiH-02/2015, bijgewerkt