klein grut bezighouden

De krokusvakantie is bijna gedaan.
Zelf zijn LM en ik daar niet meer bij betrokken, want het klein grut is op. 
En we hebben hier nog een halve kast met klein speelgoed. 
Die had ik eigenlijk al eens mogen leegruimen, alle kinderen in de familie
hebben ondertussen hun rijbewijs, dus ander speelgoed. 
Hun wereld is verruimd. Ze doen nu stages in gebieden waarvoor ik
Google Earth nodig heb om ze te vinden.

             

http://ekeren.skynetblogs.be/archives/tag/hagelkruispark/index-1.html 

Het speeltuintje in het Hagelkruispark raakte in verval en is nu weggeruimd,
de kalfjes in de wei ernaast zijn al jaren weg en
in de Stad zomaar wat gaan tramrijden doen LM & ik ook niet meer.
We missen de onbevangen commentaren en de kinderkijk op wat er tijdens de rit te zien is.

In onze buurt is niet veel om logeetjes bezig te houden.
Voor het havengebied waren ze toen nog wat jong, dus moesten we andere buitenbezigheden vinden.
Zo werd het boodschappen doen opgesplitst, we deden één boodschap per keer.

Naar de bakker gaan : allebei mee om te helpen dragen.
Op voorhand werd overlegd welke koek men zou kiezen:
met rozijnen of met chocolade. Of nog een andere?
Het werd telkens één van elk natuurlijk en de helften werden geruild,
maar daarover moest wel elke keer eerst uitgebreid gepalaverd & onderhandeld worden
met hoge kinderstemmetjes.

De meisjes wonen in een zeer landelijk gebied en kennen van elk huis binnen hun blikveld alle bewoners bij naam.
Wij wonen in de verstedelijkte rand en zij dachten toen dat wij ook van elk huis alle bewoners kenden.
En hier staan de huizen zij aan zij! In hun ogen scoorden LM en ik zeer hoog qua burenkennis.

Onderweg naar de bakker werd bij een willekeurig  voortuintje op hun vraag
- En wie woont híér?
een verhaal gestart. Over een verloren katje dat gered werd door een man met dikke bottinnen.

Met een beetje geluk konden de avonturen van het katje duren tot bij de bakker.
Daar stond die keer een klant-dokwerker aan te schuiven met werkschoenen aan!
Dikke bottinnen! Dus mijn verhaal was wáár!
Aan de open mondjes zag ik dat ik gestegen was in hun achting.
De held in kwestie dierven ze gelukkig niet aanspreken over het verhaal.

Na het ontbijt naar de krantenwinkel : wie gaat mee de kranten halen?
Direct twee vrijwilligsters, die elk één krant zouden dragen.
In een andere straat, bij een andere voortuin werd dan verteld over een kip
die zelf haar ei naar de keuken bracht. (© Daan Zonderland)

Die kip wilden ze zien : aanbellen!
- Maar Meisjes, die mensen kennen ons niet, wij zijn te vaak op zee …
- Hoe weet gij dan van hun kip?
- Omdatteuh … omdat het in de Gazet van Antwerpen staat.

In de Gazet van Antwerpen stonden alle dingen over Antwerpen,
over chocolade handjes en over katjes en kippen en botinnen ...
De dingen die wij hen vertelden.
Ooit hebben LM & ik heel die krant heruitgedacht.
Nooit een cent voor gezien.

m- EZW-02/2012 , HiH-02/2015, bijgewerkt