met stokjes leren eten

Het is een paar jaren geleden dat ik het nog gedaan heb,
maar met stokjes eten lukte ooit tamelijk. En na verloop van tijd ging het zelfs vlot.

‘k Heb het moéten leren. In sommige uithoeken van de Oosterse wereld
is gewoon geen Westers bestek beschikbaar.
Kantines van werven, eethuisjes in havengebied,
eterijen in woonwijken waar geen toeristen komen … dat soort locaties.
Daar zijn enkel stokjes als eetgerei. En zo’n diepe lepel.

De eerste keer zat ik tamelijk te sukkelen en ik vroeg me af
hoe ik zo dom had kunnen zijn om geen eigen bestek op zak te hebben.

Toen dacht ik : flut, als de kinderen hier het kunnen, moet ik dat ook kunnen.
Eten met stokjes kan toch niet moeilijker zijn dan piano spelen.
Ik kan geen piano spelen, maar die kinderen waarschijnlijk ook niet.
Zodus : oefenen. Met stokjes.

‘k Nam zo’n setje wegwerpstokjes mee naar boord en in de cabine oefende ik
met kleine stukken oppikken : een potloodslijper, een doosje nietjes, gommen.
Met de potloodgom gaat het vlotter dan met de inktgom. Onthou dat, voor ’t geval ge ook wilt oefenen. 
Toen ik zoiets kleins als een pindanootje kon nemen met stokjes
had ik dat van blijdschap onmiddellijk willen laten weten aan iedereen aan boord.
Desnoods via de intercom, de algemene omroep. Gelukkig kon dat niet.

Het enige waar ik in het Oosten nog danig last van had
was het geslurp en het gesmos met de pastaslierten in de soep.
Dan nam ik de lepel erbij.
De plaatselijke bevolking zo niet, die slurpte kordaat de slierten naar binnen,
maar voor mezelf wou ik een lepel. Zo’n diep kuipje op een steel,
zo’n lepel waar men met de bovenlip induikt en die dan brandt aan de hete bouillon.
Ooit (in de 70s?) waren die lepels hier in de mode, porselein met rijstkorrels in verwerkt.
Baardige jongens met snorren waren er zo geen fan van.

In de kleine eethuisjes alginder zijn die diepe lepels niet in porselein maar in hard plastic. 
'k Vond dus van mezelf dat ik met stokjes kon eten. Tot in 2005.

LM werd opgeroepen door de rederij om mee een schip van de werf te halen,
deze keer in Mokpo, Korea. En ik mocht mee. 
Deze keer moest ik niet overkomen na de eerste lading,
ik mocht mee van in het begin, voor de oplevering en de maidentrip.
Eigenlijk was het geen oplevering, wel de overname van een gloednieuwe tanker van een failliete boel.

Dat is ook een verhaal apart.
Chrysanthemum heette het schip en de reder kon het niet betalen.
Dat ze onder Bahama-vlag (Nassau) wilden varen zegt al veel over het soort rederij. 
Dus onze rederij kocht het schip over en zo belandden LM en ik
-plus later nog veel andere mensen- op een scheepswerf in Korea.
’t Is iets anders dan aanmonsteren in een haven, een to-táál andere sfeer.

En die Koreaanse stokjes, wel daar was iets mee. 
Met dat schip ook, maar ‘k had het over de stokjes. Daarover morgen meer.

m - EZW-03/2014 , HiH-02/2015, bijgewerkt