In Mokpo moesten we eerst vijf dagen op hotel,
omdat de accommodatie van het schip nog niet klaar was.
En zo’n kasteel inrichten duurt efkes langer dan the 60minutes makeover van Vitaya.

De mannen trokken elke dag naar de werf en ik moest tot ’s avonds
mijn tijd zinnig zien door te brengen.
Tot mijn takenpakket hoorde boodschappen doen en ook lekkere eethuisjes vinden,
want het Westers eten -of wat er in het hotel moest voor doorgaan- was niet te doen.
Dat hadden we de eerste avond al mogen vaststellen.
En van het Koreaans menu snapten we geen knijt.
Daarom moest ik op zoek naar eethuisjes waar grote foto’s van de gerechten hingen,
zodat we maar hadden aan te wijzen wat we wilden eten.
Via de foto’s konden we dan de gefrituurde schotels vermijden.

Zo’n Oosterse fastfoodkeet is lekker. Streetfood bijna, snel en wel.
Die eethuisjes hadden we in Singapore leren waarderen.
En gezond. Lekker en gezond. Of toch niet ongezond.

Ik had het geluk zo’n eerste eethuisje te vinden op de hoek rechtover het hotel.
De vrouw die het uitbaatte was zeer vriendelijk en later begreep ik waarom.
Ze had me uit het hotel zien komen.
Waarschijnlijk deed het haar plezier dat een gast van het hotel
haar keuken verkoos boven die van het hotel, ook al waren haar tafels in formica.

Wat ik besteld heb weet ik niet meer. Iets met zeevruchten, denk ik.
Toen mijn kom eten op tafel stond rook het zeer lekker
en mijn wereld verkleinde tot wat er voor mijn neus stond te dampen.
De Koreaanse keuken is royaal met look.

  foto van 't Net

Ik nam een set stokjes uit de houder en zag dat ze niet van hout waren maar van metaal.
Oja, natuurlijk, dacht ik, veel beter voor het milieu dan die miljoenen houten wegwerpsticks per dag.

Toen ik ze in mijn hand hield voelde het onwennig aan … Die sticks waren afgeplat! Allemaal. Afgeplat en in glad metaal,
dat werkt gans anders dan de houten stokjes waarmee ik leren eten had.
In vergelijking met dit hier waren de houten sticks robuust!
Ik zat te klungelen tot en met, ik hield in volle lunchtijd in mijn eentje een tafeltje van vier bezet
en dan nog veel langer dan nodig of normaal.
Aan dat tafeltje hadden al tweemaal vier andere klanten moeten zitten.
Ik was dus een serieuze verliespost voor die mevrouw.
Toen ik dat besefte werd ik daar zenuwachtig van
-waarschijnlijk werd ik nog rood ook- en ik begon te zweten. 
Dat alles verbeterde mijn vingervaardigheid niet natuurlijk.

Toen het middagcliënteel weer naar het werk was,
zat ik daar nog. Gelijk een kind dat gestraft was.
En toen, toen bracht de mevrouw me een lepel.
Ze legde hem neer en gaf me een bemoedigend kneepje in de schouder.
Zo geen kuipjeslepel, een echte lepel, ook van metaal.

Het eerste wat in me op kwam was : 'waarom?'
Waarom had ze die lepel niet eerder gebracht? Waarom had ze gewacht tot iedereen weg was? 
En terwijl ik mijn kom leeg lepelde viel mijn cent: gezichtsverlies!
Ze wou me behoeden voor gezichtsverlies. 
En dát mensen-lief, dat greep me naar de keel.
dat was puur Confucianisme in de kleine praktijk van elke dag :
wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
Dit was meer dan hoffelijkheid, dit was ziele-adel.

Ze had acht lunches meer kunnen verkopen maar
ze wou me het affront niet aandoen me een lepel te brengen waar volk bij was. 
Achteraf bekeken lijkt mijn uitleg nogal sentimenteel.
Maar op het moment zelf had ik daar geen last van,
ik was danig onder de indruk. En dat was emotioneel.

Dat ik als botte westerling me van geen affront of gezichtsverlies zou bewust zijn,
dat ik als barbaar misschien blíj zou geweest zijn met een lepel, ook al zat er volk bij,
was een gedachte die geen deel uitmaakte van haar leefwereld.
Men affronteert een medemens niet, dat was haar redenering.
Dus kwam de lepel pas toen alle anderen weg waren.
Plus een bemoedigend kneepje in mijn schouder.

  foto van ’t Net

Later heb ik lepels gekocht in de supermarkt bij het plein achter het hotel.
Als souvenir. Ze worden verkocht per vijf of zeven.
Een paar getal aan tafel zou ongeluk brengen. Waarom dat is, weet ik niet.

  foto van ‘t Net

“Korea : Koreaanse eetstokjes zijn dun en zwaar.
Het kan voor een beginner (buitenlander) zeer moeilijk zijn om ermee te eten.
Maar wanneer u vaardig kan omgaan met de Koreaanse eetstokjes,
dan zijn Chinese en Japanse eetstokjes waarschijnlijk geen probleem meer voor u.”
http://blog.kholic.com/4419/chopsticks-in-korea-china-and-japan-why-koreans-use-metal-chopsticks/

Bij die mevrouw ben ik nog elke dag gaan lunchen, maar dan na de middagspits.
En ik kreeg telkens een brede glimlach. En ik kreeg telkens een lepel.

m - EZW- 03/2014 – HiH-02/2015