--- lang geleden ---

- Mam! Mag ik een slang houden? vroeg Pieter.
- Natuurlijk Jongen, zei Laura. 

Hij was toen een jaar of dertien en was in de zoveelste fase van verkennen
wat thuis kon en wat niet kon. Bij Laura en D kon veel maar er waren ook nog
Steven, Lien en kleine Uma. En de hond.
Aan hun gemoedsrust en comfort moest ook gedacht worden, ivm mogelijk ontsnappende slangen.

- Natuurlijk Jongen, zei Laura dus.
  Reken efkes uit wat een terrarium kost, en wat een slang zoal eet aan ratjes en muizen.
  En wat die beestjes als voer moeten hebben. Want die eten ook natuurlijk, in afwachting …
  Bereken het totaal en dan laat ik u weten wanneer die slang er komt. 

Pieter zag niet zozeer het rekenwerk dat Laura hem oplegde,
hij zag vooral een zee van zaken waarmee hij geen rekening gehouden had.
Slangen eten levende kost. Geen hondenkorrels.
En die levende kost heeft dan ook weer een terrarium met inrichting nodig.
Muisjes … een muisje is zoiets als een hamstertje met een staart. Klein en lief en pluizig.
Om levend gewurgd te worden. Hij zag dingen waaraan hij niet gedacht had. Obstakels.

Eigenlijk wou hij maar weten of het zou kunnen, een slang in huis.
En vermits Laura geen veto stelde en zelfs niet moeilijk deed over een slang in huis,
was het voor Pieter eigenlijk al in orde. 
Er waren wel de praktische bezwaren, zoals levende muisjes voeren aan de slang.
Maar voor de rest was het in orde hoor, hij zou eventueel een slang mogen houden.
Als hij dat (nog) zou willen. 
Diplomatisch opgelost van Laura, dacht ik toen, en dat dezelfde dag nog.

--- vele jaren later --- 

Na haar verhuis naar het appartement besloot Ma (toen 83) dat ze terug auto zou rijden. 
Tina was in alle staten. Ik hield mijn hart vast. Laura heeft het opgelost:

- Da’s goed hoor, Mama, het zou zelfs gemakkelijk zijn voor ons dat ge zelf weer auto rijdt.
  Ge geraakt toch in en uit deze garage? (steile toegang met een bocht)
  Voor benzine is het wel een omweg natuurlijk, maar voor uw boodschappen is het zeker de oplossing.
  Eigenlijk is ’t een heel goed idee, deed ze opgetogen.
  Dan hebben wij weer tijd voor andere dingen, dan kan ik deze week toch al naar de keuring.

Ik hield mijn adem in: was dit niet te doorzichtig? 
Laura prees het idee zachtjes de hemel in. Ze omarmde het initiatief.
Ze knuffelde het dood met 'garage' en 'pompstation' en 'boodschappen'.
En terloops had ze ook nog het woord keuring laten vallen.
‘k Was blij dat ze niet over wisselstukken begon.

Eigenlijk wou Ma maar weten hoe het idee zou aankomen 'weer zelf auto rijden'.
En ze heeft dat idee ook helemaal zelf laten varen, want er was dat gedoe met de keuring elk jaar hé. 
Diplomatisch opgelost van Laura, dacht ik toen. En dat de dag zelf nog.

m – HiH-04/2015, bijgewerkt