“Als er in mijn familie- of vriendenkring een probleem ontstaat dan tracht ik
dat onmiddellijk in orde te brengen. Want een (eeuwige) stilte daar houd ik niet van.” zei VG

Dat is een manier natuurlijk, maar bij ons in de familie zou dat niet werken, dat ‘onmiddellijk’.
Langs geen kanten. Eerst moet het spektakel zijn beloop hebben.
Dat is al 60 jaar zo. Misschien langer en véél langer.

En dan heb ik het nog maar over mijn kant van de familie, twee zussen en een Ma.
LM heeft vijf zussen.

Mijn Ma en mijn zus Tina zijn diva’s, zij vertonen op tijd en stond vedette-gedrag.
Soms min, soms meer en soms heel veel.
Dan hangen Laura en ik er aan voor een uur of twee. ’t Is te zeggen, Laura kan weg.
Er is altijd wel een klant of een leverancier of de boekhouder of iemand van de kinderen
met wie ze dan ‘een afspraak’ heeft. 
Maar ik kan niet weg. Vroeger vond ik dat erg. Nu bekijk ik het.
Nu aanhoor ik die cascade van flutargumenten en ik bekijk het theater en
als ze stilvallen blijft het stil. Dat hebben we allemaal dan nodig ook. 
Mijn pogingen om te blussen hebben averechts effect, elk woordeke kan nieuwe brandstof zijn.

Dat spektakel zijn zogezegd emotionele ontladingen, -zo wordt dat vertoon toch genoemd-
maar eigenlijk gaat het over adrenaline. En adrenaline afbreken kan men ook in stilte.
Zeker weten. Een volwassene kan dat. Dat is minder belastend voor de anderen en
dat kwetst niemand. Zéker weten.

Wanneer de rust dan weergekeerd is omdat de diva in kwestie haar élan kwijt is
valt er dan nog iets te zeggen na die nodeloze cinema, dat tijdverlies, die energieverspilling?
Geen idee. ‘k Ben al blij dat de rust en de stilte weergekeerd zijn. 

Ter zake komen moet dan nog gebeuren
maar ondertussen zijn we wel een uur kwijt. Of twee.
Aan een ego. Of twee. 
Eigenlijk zijn we een hele dag kwijt aan dat onvolwassen gedrag van volwassen vrouwen.

m - EZW-07/2014 – HiH-04/2015 - dit soort situaties is OOK LEVERBAAR in de MANNELIJKE VERSIE