het kind raakt ZOEK in al die beroering

Een hele tijd geleden las ik van iemand die het kan weten : een grootmoeder lijdt twee keer.
Een keer omdat ze meevoelt met haar kleinkind, een keer omdat ze meevoelt met haar kind. 
Daaraan dacht ik toen ik las dat de grootmoeder toekwam met nieuwe witte schoentjes, vervangschoentjes.
In de juiste kleur! Feest zou men denken. Een dag vol opluchting. 

Dit was lang voordat meisje-zijn in de greep was van Studio 100, van Disney, en van andere commerce. 

De grootmoeder wil goed doen voor haar kleinkind, dat hartje terug blij maken,
want de ontgoocheling van het kleintje, toen de schoentjes op de communie-dag verruïneerd waren, 
heeft zij zelf tot in haar merg gevoeld. 
En tegelijk was haar aankoop mogelijk ook een manier om het gezinsbudget een extra-uitgave te besparen.
Het in orde te brengen voor haar kleindochter, dat was haar drijfveer.
Maar in haar elan, die uit de goedheid van haar hart kwam, had de grootmoeder niet overlegd met de moeder. 
En daar botst het dan. 

Haar gedrevenheid om iets te herstellen, iets in orde te brengen voor haar kleindochter
botst met de aanpak van de moeder en misschien ook met het gezag van de moeder.
De moeder voert immers een bepaald beleid, zij heeft gezin en huishouding te bestieren.
En in die botsing raakt het kleintje zoek.
Want zij had die nieuwe witte schoentjes wél gewild.
Maar wat zij wou of wilde is bedolven geraakt onder de standpunten van de groten.

'k Ben het natuurlijk aan het uitvergroten, maar het is wel een speciale passage vind ik. 
Als het een fragment uit een film was, of een passage uit een boek
zou ik niet weten met wie ik moet meevoelen
met de grootmoeder, wier goed bedoeld gebaar niet paste in de situatie, en die daar nu teleurgesteld staat,
met de moeder, die een lijn te volgen heeft, of
met het kleintje, dat eigenlijk de witte schoentjes met twee handjes had willen aannemen.

Botsing en beroering, het is van alle tijden.

m – HiH-05/2015, herwerkt