afl. 022/121 ~ Wie zijn gat verbrandt ...

Toen Francis reeds een poos gehuwd was (later daarover meer, beste lezer),
en we onder ons beiden zekere namiddag in de tuin zaten, een cuba libre in de hand,
wees ik hem op een van ramen, waarachter Gerda als een Chinese theaterpop
tegen een achtergrond van geel staanlamplicht allerlei rituele handgebaren maakte, vroeg hij cynisch:

'Waarom ben je eigenlijk met haar getrouwd, pa?'

'Och, ja …'

'Natuurlijk niet uit liefde!'
Hij grijnsde breed, met scherp spottende flikkertjes in de ogen.

'Nee, zeker niet.'

'Een verstandshuwelijk dan?'

'Veeleer een plicht, jongen'.

'Een plicht? Een fatsoenhuwelijk! Je bedoelt…'

Zijn handen maakten de beweging van een bolle buik. Grijnzend:
'…mama een niet zò kuise Suzanna ! Niet te geloven. Ma, of all people, getrouwd van moetens… '.
Francis gierde het uit, stikte haast.

'Ja…nee. Luister…'

'Dus ga je me nu vertellen dat zij een miskraam had, optie twee -hoe heette dat toen,
‘k heb er ooit nog in een woordenboek … een … een engeltjesmaakster, juist.
Heeft die de klus stiekem geklaard?'

'Idioot, ik strandde vlak vóór haar deur. Mijn eerste wagen, een derdehandse, gaf geen kik meer.
Een rotweer ook. Dus ik de winkel van je grootouders binnen. Een boekhandel nog wel, vlakbij de kerk.
Ik vroeg of ik kon telefoneren. Dat mocht. Een kennis van hen was garagist. Dus het ging nog vrij vlot.
Hij een koord aan mijn auto, zijn zoon achter het stuur en de belofte dat het niet te lang zou duren.
Dat niet te lang werd dan drie volle uren. De twee café’s op het dorpsplein potdicht.
Ik vroeg of ik de krant mocht waarschuwen. Dat mocht ook.
Haar moeder rekende mij 25 frank aan. Ik gaf haar een muntje van vijftig.
Wou geen wisselgeld omwille van de moeite.
Je latere oma glimlachte beleefd, nam toch wisselgeld uit de la en
floepte het in de borst van zo’n plaasteren beeldje, dat het hoofdje wiebelde als dank.
‘Voor de missiewerken van onze parochie, meneer, mijn man is schatbewaarder'.

Je oma veegde vertederd een denkbeeldig stofje van het zwarte ventje, keek me vragend aan.
’t Mens verwachtte beslist een of andere devoot aardigheidje als wederwoord.
Ik zei gewoon: 'Ah, bon.' Toen zag ik je moeder.
Ze sleurde een grote kartonnen doos uit de privé-vertrekken de winkel binnen.
Natuurlijk vroeg ik of ik kon helpen. Ik stond daar toch onnozel te staan.
Dat mocht, zei je oma. Ik hielp je moeder met uitpakken.
Het grootste uitstalraam diende gevuld met plaasteren beelden. Overwegend vrouwenbeelden.
Lieve, mooie, droeve, ook misbaksels, vrouwtjes met open armen, meisjes geknield of rechtopstaand.
En je moeder kende dat allemaal:
geef mij de heilige Barbara, daar links naast Sinte Anna, nee dat is de heilige Rita.
Die daar in rood en blauw met het gouden torentje in de hand.
Na verloop van tijd begon ze stilletjes te gniffelen om mijn totale onwetendheid in die materie.
De etalage raakte stilaan vol en mijn maag leeg.
Je moeder moet het knorrend geluid opgevangen hebben.
'Moeke, kunnen we meneer een hapje aanbieden? Voor zijn hulp'.

Haar onderdanige vraag en dan dat "moeke" voor een vrouw van achteraan twintig!

Die boekenwinkel, Francis, volgestouwd met alles en nog wat,
bijbels in alle formaten en uitvoeringen, godsdienstboekjes voor het onderwijs,
ongelooflijk wat die clan allemaal te koop had. In het midden van de winkel:
een grote glazen étagère, daarin een resem paternosters in alle prijzen,
zilveren en gouden halskettinkjes met kruisjes of medailles eraan,
een reeks van die koorden met een stukje leder of plastiek onderaan, om aan de hals te dragen…'.

'Schapulieren, pa, ik droeg die ook …vroeger'

'… boekhandel-drukwerk stond in grote goudzwarte sierlijke letters op beide ramen.
Boekhandel, mon oeil! Gezelle vond je er misschien.
Maar een Timmermans, na zijn sombere periode, een Walschap! Zelfs geen Aster Berkhof.
Een Marnix Gijsen? Van die hadden ze nog nooit gehoord. En Boontje, die was so wie so in die middens taboe.
Ik had het moet beseffen. Weet je wat er nog onder boekhandel-drukwerk stond?
Vroom Leven! Ook in goudzwart, meer dan duidelijk leesbaar.'

wordt vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=140