Geraardsbergen, waar ik 30 jaar onderwijzer was, heeft een interessante blog Klik op de foto voor méér.
Hieronder volgen enkele foto's van tekeningen die ik gemaakt heb. Ze zijn uitgevoerd in wasco, potlood, houtskool, oostindische inkt of kogelpen. Vraagje: wie herkent bepaalde portretten?
Gary Brooker (Procol Harum)
Robert Vaughn (Man from U.N.C.L.E. )
zelfportret uit 1966
Richard Wright (Pink Floyd)
Walt Disney
Sammy Davis Junior
Adam Cartwright (Bonanza)
Rik Van Looy
Gerry Marsden (Gerry and the Pacemakers)
Rudi Carrell & Guy Mortier
Adam Cartwright (Bonanza)
Leonard Cohen
Marleen De Smet heeft een blog die 'fotogedichten' heet. Een aanrader! Klik gewoon op de foto om een kijkje te nemen.
Frankies (eigen)zinnige poëzie aangevuld met eigen citaten
Frankies stof tot nadenken en meevoelen Denken en emotie sluiten elkaar niet uit, maar vullen elkaar aan
Uitbundigheid is vluchtig, ze gaat voorbij, jouw standvastige rust blijft, daarentegen. Dat je daar zo zit, is opwindend voor mij, samen hier in de kamer, uit de regen.
Ik twijfel niet dat je vlug en handig bent, dat je tevens als de beste kan weven. Ik vertrouw erop dat je nog geen ander kent, en dat we hier lang zullen samen leven.
Gisteren was je bij me komen eten en sinds die keer ben je mijn vriendinnetje. Kom samen met mij onze kamer meten, je blijft voor eeuwig mijn liefste spinnetje!
Je raakt me aan met je ogen, want vingers heb je niet. Je zou nochtans mogen, maar je kan het niet.
Je voelt mijn lach met je hart, beter dan je ze met je ogen ziet. Je loopt met me mee in gedachten, want voeten heb je niet. Ook waar ik heen ga, kom je alleen met je hart en met liefde, en ja: zonder voorbehoud...
Een oogopslag bij het licht van een kaars verraadt een traan die glinstert van geluk. De muziek van stilte is echt iets raars en ik kom dichter met een zachte ruk.
Je zet je glas stil op de tafel neer, dan schuiven je pantoffels op de grond. Ik adem en de vlam wiegt heen en weer. Luie schaduwen dansen in het rond.
Mijn vingers glijden over die van jou en omklemmen je pols vol vertrouwen. Eventjes ril je, maar niet van de kou, wel door mijn streling binnen je mouwen.
Je haren filteren gouden kleuren die gauw mijn gedachten af doen dwalen. Dan ga ik op zoek naar warme geuren, heel behoedzaam, om toch niet te falen.
De poes rekt zich uit en spint fluisterzacht. Ze luistert graag mee naar wat je mij zegt, even heilzaam en broos was nooit de nacht wanneer je je hoofd op mijn schouder legt.
Meer dan twee miljard mannen bezig met macht, geld en vrouwen, kinderen, elkaar en vooral zichzelf, werken, zoeken, liegen en vertrouwen wanen zich de pijlers van het gewelf.
Meer dan twee miljard vrouwen bezig met tact, thuis en mannen, kinderen, intuïtie en vooral elkaar, zorgen, pronken, leugens bannen zalven wonden en kammen hun haar.
Meer dan twee miljard kinderen bezig met zoeken wie ze zullen zijn, mannen of vrouwen als voorbeeld maken hun keuzes, leuk of vol pijn: ze worden nog zo dikwijls veroordeeld maar horen uiteindelijk bevoordeeld
Als de mist het werk van mijn ogen moeilijk maakt, de dauw van de ochtend de blaren weer samenbrengt, nadat die, door de wind verdwaald, weg zijn geraakt, en de zuinige zon nog nauwelijks het gras verzengt,
als mijn zonnebril zonder zorgen zoek mag blijven,
de branding zacht met zand van het strand kan spelen, niet meer gestoord door joelende halfnaakte lijven, en de meeuwen op t natte mos een mossel stelen,
als de dagen korter worden en de schaduwen langer,
en we de hemel zien door de kruinen van de bomen wordt de melancholie bezongen door menig zanger omdat het zo hoort, als de herfst weer is gekomen...
Mijn handen duwen de witte zak opzij, dat is althans -denk ik zo - mijn bedoeling. Hoog in de spiegel kijkt een monster naar mij, alleen met jou mis ik nu alle voeling.
Ik zie je niet, je zat zopas nog hiernaast. Ik hoor je niet, daarnet was er nog een zucht. Er komen hier vrachtwagens voorbijgeraasd, zwarte vlekken ontsieren de blauwe lucht.
Twee handen grijpen me vast, niet die van jou. Ik voel een natte warmte op mijn gelaat, door de voorruit waait de regen en de kou ik zou nu echt niet raden wie buiten praat. Metalen gensters schroeien zwart mijn kleren maar de pijn liet me waarschijnlijk in de steek. Iemand zegt: Ik zag dat hier al zeven keren En 't is al de tweede dode deze week Mijn schat, ik wil je zo graag vergezellen het bloed wegvegen dat vloeit uit je oren Als je me bezoekt, wil dan eerst eens bellen op die laatste reis mag men niemand storen.
Dank is geen beloning, je hoeft het niet te krijgen. En je moet niets doen om die dank te krijgen.
Als je iemand liefde geeft, dan komt die uit het hart, omdat die fijne iemand in dat hart aanwezig is.
Niets in deze wereld zo moeilijk en complex, als het besef dat je hoopt uiteindelijk te ontvangen wat je al geschonken hebt. Echte dank is de traan op je lakens, als je s avonds doodmoe slapen gaat.
Dit is een gedicht dat ik schreef in 1957, ik was 9 jaar oud, en zat in het derde leerjaar.
(HERFST 1957)
Herfst
De winter begint te komen, Dat zal men zien aan de bomen. De blaadjes dwarrelen zonder reden, Met een vaartje, Jiep... Naar beneden
Het is nu o zo kou De blaadjes zijn bruin, niet blauw, Jantje loopt met een wollen jas, O, ja, of het koudjes was.
Klein zusje zit te niezen van de kou, En ze snikt: dat de zomer terugkeren zou, Piet is aan 't geeuwen, Want buiten is 't aan 't sneeuwen.
En daar werkt boer Vander Zolken Onder de grijze wolken. Maar gauw is dat droevige getij, Al rap weerom voorbij.
1957: In Brussel bouwt men aan het Atomium The Beatles waren ong. 15 jaar oud Paul Anka staat op nr.1 met 'Diana' De kersthit komt van Harry Belafonte: 'Mary's boy child' Elvis heeft een n° 1 met 'All Shook Up' Cliff Richard komt pas een jaar later met zijn eerste successen ! Bill Haley komt voor de 5de keer binnen in de Britse hitlijsten met 'Rock around the clock' Congo is nog 3 jaar Belgisch...
Dit zijn de reflecties van een terminale mens, van wie aangenomen wordt door zijn omgeving dat hij door zijn ziekte (Alzheimer bvb) niet meer kan reageren op wat om hem heen gebeurt. Maar in feite is dat slechts schijn. Dat is de tragiek: beseffen dat het einde nadert en zich niet kunnen uiten.
Herfsttrilogie van plant, dier en mens
Waarom moeten deze bladeren mij verlaten? Mij achterlatend, wanhopig onthutst, ontbloot van mijn nageslacht, dat wegwaait door de straten en van mijn feestdos, fluwelen groen en bordeauxrood...
Waarom hebben toch mijn kinderen mij verlaten, mij achterlatend in het nest van het voorjaar, trekken zij weg, zonder nog ooit met mij te praten en wagen het donker avontuur van het najaar...
Waarom moeten mijn krachten mij lafweg verlaten, mij achterlatend, contactloos en zonder dromen, zonder mensen die me steeds meer zonder antwoord laten want ik wil niet uit mijn zomer te voorschijn komen.
Als je ooit vindt dat je gelukkig bent en je afvraagt wat je nog verder drijft, als je die enige ware liefde kent en je twijfelt of dat wel eeuwig blijft,
Als je tevreden bent met je bestaan en je kunt je wensen relativeren zonder door de hel te moeten gaan of anderen te schaden of kleineren,
Als je ware vriendschap op prijs stelt en je nadenkt over wat je nog mist, dan is er angst die de dagen aftelt ooit te ontdekken wat je nooit wist.
Als dan die angst je ongelukkig maakt zo bang om ooit alles te verliezen, dank dan degene die over je waakt, voor elke dag dat je nog kan kiezen
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
Ik ben een man en woon in Everbeek (Oost-Vlaanderen) (nog steeds België) en mijn beroep is toeterniemeertoe.
Ik ben geboren op 06/01/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en alles wat ik daarbij nodig vind...
Bob Dylan als inspiratie, (niet)publiceren mijn frustratie, mijn gezin is mijn gratie, eerste dorpsdichter Galmaarden (2007) worden was een prestatie, dat u komt lezen is een sensatie!
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
