Geraardsbergen, waar ik 30 jaar onderwijzer was, heeft een interessante blog Klik op de foto voor méér.
Hieronder volgen enkele foto's van tekeningen die ik gemaakt heb. Ze zijn uitgevoerd in wasco, potlood, houtskool, oostindische inkt of kogelpen. Vraagje: wie herkent bepaalde portretten?
Gary Brooker (Procol Harum)
Robert Vaughn (Man from U.N.C.L.E. )
zelfportret uit 1966
Richard Wright (Pink Floyd)
Walt Disney
Sammy Davis Junior
Adam Cartwright (Bonanza)
Rik Van Looy
Gerry Marsden (Gerry and the Pacemakers)
Rudi Carrell & Guy Mortier
Adam Cartwright (Bonanza)
Leonard Cohen
Marleen De Smet heeft een blog die 'fotogedichten' heet. Een aanrader! Klik gewoon op de foto om een kijkje te nemen.
Frankies (eigen)zinnige poëzie aangevuld met eigen citaten
Frankies stof tot nadenken en meevoelen Denken en emotie sluiten elkaar niet uit, maar vullen elkaar aan
18-05-2010
Genezen
Zeven zoete zonnen
Ontwaken met de zon straal in de ogen en de meeuwen horen vechten voor ik weet niet wat voor hen opeens belangrijk is, mij uit de wilde dekens wringen mogen na zuchten, snurken waar ik niets van weet en angst voor treurige verdoemenis Weer voelen hoe de kracht doorheen mijn spieren vloeit, weer plannen smeden na een week afwezigheid en blij zijn dat het leven mij zo ongenadig dwingend boeit dat ik een punt wil zetten achter ledigheid
Ontbijten samen met bezorgde blikken die getuigen van de liefde die ik voel, telkens ik me dapper wil herbronnen na gedwongen angst om ooit te stikken en weer kunnen doorgaan met het doel te reizen naar de zeven zoete zonnen
wegens gezondheidsredenen komen de zondagse zottigheden deel 1 pas later in de voormiddag op dit blog. Gelieve Frankie hiervoor te willen verontschuldigen. Dank voor uw bezoekje, tot straks?
Omdat de wind geen woning heeft en er ook geen zoeken wil, heb ik alle ramen wijd geopend, zodat al wat los ligt plots weer leeft, al worden alle kamers kil en zijn de straatgeluiden slopend.
Omdat de Heer geen dienaars heeft en er ook geen werven wil heb ik onze bijbel weer geopend Zodat Zijn boodschap plots weer leeft Al worden alle kerken stil En zijn de straatgeluiden slopend.
Ik weet het, uren worden dagen en jaren worden ooit wel eeuwen. Het heeft geen zin zich op te jagen, het heeft wel zin om uit te schreeuwen:
Ik geloof dat wij alles toch voorgoed vergeten Ik geloof dat wij toch zo bitter weinig weten.
Ik weet het, achter elke heuvel ligt een dal en melkwegen zijn te klein voor goden die zwarte gaten gooien door het heelal en sterren strooien om de tijd te doden
Ik geloof dat wij er beter niet over praten en onze ijdelheid best voortaan verlaten
Ik weet het, tijd en ruimte zijn een kwelling die wij verzinnen om de weg niet kwijt te raken Onze wetenschap staat ooit toch op de helling vermits wij geen van beide kunnen maken
Ik geloof dat ik gewoon wat meer geloven moet. Wat ik weet is fout, wat ik geloof, is goed.
Hoeveel maal reeds heeft de zon verliefden zien kussen uitbundig alsof de wereld voortaan aan hun voeten lag of stiekem, krampachtig pogend de passie te sussen omdat ook maar niemand hun liefde vermoeden mag?
Hoeveel wolken hebben al ruzie en verdriet verduisterd schrijnend vergroeiend met een vale rouwende lucht of lijdend en door argwaan en vijandschap ontluisterd als vluchtige getuigen van diep ontgoocheld gezucht
Hoeveel maal heeft de volle maan de rust teruggebracht in geschokte harten en verzoenend strelende handen Die mekaar vruchteloos zochten maar vonden in de nacht en het vuur van hoop op verbondenheid doen branden
Waarvan droom je zo allemaal, als je mama de deur van je kamertje gesloten heeft, en je laatste gedachten wegschuiven in de mist van een nacht zonder sterren of maan?
Speel je verder met je touwen of boeit je speelgoed toch opnieuw?
Ben je nog die stoute krokodil die speels je opa bijten wil ?
Waarom is het toch dat je je beertje zo krampachtig in je armpjes knelt?
Droom je soms dat je papa met jou in de kruiwagen rijdt, Je mama met je winkelen gaat terwijl je broertje slaapt?
Of dat je bij ons in de tuin keukentje speelt in de regenton?
Laat me dromen dat je mooie dromen hebt zodat mijn dromen stilaan op de jouwe lijken.
Vandaag is nu zoals het ooit eens gisteren was en eveneens de vele dagen die al eerder kwamen, maar vandaag krijg ik meer oog voor groener gras en snap ik beter waarom bidden stopt met amen.
Vandaag komt morgen vast wel onvermijdelijk terug voor jou, voor mij, voor u, voor ons hoop ik allemaal, Maar meer en meer voel ik mij zoals een zwakke mug, en vrees ik dat ik een of andere vandaag niet haal.
Vandaag is nu, aldus maak ik mij best geen zorgen, maar geniet nog veel van wind, van vorst en regenvlagen. Zolang een woord van liefde verder echoot dan tot morgen, hoef ik over twijfel aan de toekomst niet te klagen.
Advocaat Johan Vanden Abeele (oud-klasgenoot van mij) uit Gent verloor op woensdag 21 april onverwacht zijn echtgenote door een hartaanval
Niet zomaar een woensdag
Is de woensdag ideaal als je ons moet verlaten of is een and're dag meer aangewezen? Neen, je zal het met geen mens bepraten; nergens kan ik hier een antwoord lezen
Is de woensdag ideaal om eensklaps te verdwijnen of is een and're dag toch meer plausibel? Ik heb je niet zien lijden of wegkwijnen, dus is de keuze van de dag flexibel.
Was de woensdag ideaal om plots te overlijden of was een and're dag voor jou geen optie? Of was de dood voor jou niet te vermijden en was de woensdag louter evidentie?
Was de woensdag ideaal om je te herdenken of was een and're dag beter gekozen om jou vol rouw de laatste eer te schenken? Je antwoordt niet, maar doet me blozen
Is de woensdag wensdag kiesdag of zelfs sterfdag het blijft een dag als elke dag van al je jaren leefdag, werkdag, speeldag, diendag, denkdag: een etmaal lang geluk met liefd' en souvenirs vergaren
Gelijk een strohalm die kan breken of misschien een grasspriet die kan buigen, gelijk een donsje dat blijft steken een druppel nectar die een bij wil zuigen, gelijk de schaal van net geen windei of een pluisje dat, te moe van t zweven, hapert aan het eerste spinnenrag in mei, en dan wanhopig spartelt vol met leven
Zo kwetsbaar lig je in je moeders armen
en kalmeert zodra de honger is gedoofd. Zo heerlijk rustig laat je je verwarmen, schenkend wat de Heer ons heeft beloofd.
Zo vredig leer je al die drukke mensen
dat geluk vooral in liefd' en eenvoud ligt. Zo teder kijk je en vervult de wensen van elke wijze blik naar jou gericht.
Terwijl de zon pedant naar binnen glijdt door de scherpe kieren van de luiken en ik behoedzaam elk geluid vermijd, komt het leven van het dorp daar buiten al op gang, en staar ik naar je handen Op het laken, dan weer op mijn arm.
Ik zie de glimlach groeien rond je tanden, je schuift naar mij toe, maakt me warm.
En zo begint toch weer een nieuwe dag dat we samen minnen, eten, werken, dat ik weer eens met je leven mag, die onze band nog hechter zal versterken
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
Ik ben een man en woon in Everbeek (Oost-Vlaanderen) (nog steeds België) en mijn beroep is toeterniemeertoe.
Ik ben geboren op 06/01/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en alles wat ik daarbij nodig vind...
Bob Dylan als inspiratie, (niet)publiceren mijn frustratie, mijn gezin is mijn gratie, eerste dorpsdichter Galmaarden (2007) worden was een prestatie, dat u komt lezen is een sensatie!
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
