Sportkar
Je zat daar, in je sportkar rood en spetterend van chroom,
je blonde haren losgewaaid ondanks een nukkig lint,
strak voor je starend, als gevlucht uit een verboden droom,
even pozend voor een stoplicht in de warme lentewind.
Heel even dacht ik dat je blik de richting van mijn kijken sneed
en dat je slikte, want het wachten duurde ook voor jou te lang.
Maar toen je aangemoedigd door het groen weer verder reed,
werd ik wakker uit fantasmen over haast vergeten drang.
Het landschap schoof weer sneller weg voorbij mijn ogen,
en het chroomgeschitter was versmolten in een verre mist.
Je gaf nu volgens mij meer gas dan je eigenlijk zou mogen,
en zou wel nooit beseffen wat ik toen met weemoed wist.
9/5/2013
|