Hunkering
Ik draaide mee met het licht van de sterren,
zwakke stralen volgend, bruisend vol verwachting.
Alleen de poolster boeide me maar matig
want het noorden wou mij kwijt.
Ze smolten weg, verblind in de witte kim van een mistige horizon,
geschrokken door de wekker naast mijn bed.
Nog koppig volgde ik de melkweg,
doch die keek niet om
en ik al evenmin.
Zo miste ik wellicht het zuchten van mijn schaduw,
onvermoeibaar mijn stappen volgend,
hunkerend naar iets van laatste aandacht
maar doodsbang voor de duisternis.
28/4/2015
|