Mijn vijverkringen      xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik houd vol eerbied de adem in,

en durf niet knipperen met mijn ogen.

Alleen zwijgen heeft nog enige zin,

zelfs de wind kan ik niet gedogen…

Ik hoorde de kiezel echt niet plonzen

in de lage spiegel van de natte zon,

en ik weet de libellen ook niet gonzen

waar het rimpelen daarnet begon.

Weer worden groeiende kringen geboren,

tot het deinen gauw verdwijnen wordt,

draaien de cirkels duizelend verloren

met mijn adem, ook veel te kort.