De secondenwijzer van mijn wandklok klimt elke minuut met meer moeite naar omhoog, terwijl de andere twee wijzers traagjes meegesleurd worden. Als de snelste wijzer stilvalt, volstaat het een nieuwe batterij in de klok te stoppen om de juiste tijd te kunnen blijven aflezen...Als ons hart stilvalt, evenwel...
Als de klok stilvalt
Van boven naar beneden,
tot aan het cijfer zes,
en dan schijnbaar zonder reden:
het aftakelingsproces...
Omhoog voorbij de elf,
stikkend naar de top,
hakkend op zichzelf,
vrezend voor de stop.
Dan valt alles stil:
minuten en uren,
niets dat draaien wil,
niets blijft duren.
En op je gemakje
zijgen de zorgen opzij
met in het kleine vakje
een nieuwe batterij.
Nochtans, zo simpel
is het met je leven niet:
je draagt trots je wimpel
tot je 't einde ziet.
Geen hokjes in mijn lijf,
geen zekerheid voor mij;
als ik in beweging blijf,
gaat niets nog ooit voorbij.
13/3/2019
|