Mijn spartelding werd op minder dan twee maand tijd een wandelding!






Milan

Je loopt zelfzeker door je leven
en verkent je huis en dat van mij.
Je hebt het kruipen opgegeven ,
je kijkt naar ons, en hoort er bij.

De tafel is al net niet te hoog
om aan je zoeken te ontsnappen.
Alles registreert je speurend oog,
en overal hoor ik je kleine stappen.

Je speelt met de sleutel van een kast
of met het potlood dat ik mis.
Je houdt die dingen stevig vast
en toont in je boekje 'de vis'.


Je vraagt een knuffel als je me ziet,
en waagt je in de kamer hiernaast.
Het is er donker, je ziet me niet,
 en rent terug met grote haast.

Dan roep je zelfverzekerd 'koek'.
Dat is alles wat je knabbelen kan.
En komt die uiteindelijk in je broek
dan zeg je ‘t ons, jij kleine man!