Misschien overbodige informatie: de haiku is een Japanse versvorm, bestaande uit achtereenvolgens 5,7en 5 regels, die heel raak en beknopt een indruk, stelling of emotie verwoordt.
Onze premier Van Rompuy is er een krak in.




Geen haiku, o nee...

Zelfs als blogger heb ik een correspondent
die kritiek heeft op een paar van mijn gedichten.
Hij beweert (dat hij zowat alles van dichten kent),
en dat ze meer lijken op weerberichten.

Hij mist kwatrijnen, sonnetten en alliteraties.
Hij vindt troost in de talrijke woorden die rijmen.
Want vrije verzen zijn voor hem iets gratis,
maar ik vermoed daarin een vorm van slijmen.

Natuurlijk heeft hij volgens mij echt een punt
als hij zegt dat haiku’s een stuk moderner ogen.
Maar mijn taal beperken heb ik nooit gekund.
Ik word gewoon door inspiratie meegezogen.

Haiku’s zijn voor mensen met weer te weinig tijd
om zich rustig in de poëzie te gaan verdiepen.
Daarom dat ik deze dichtvorm liefst vermijd
en regelmatig met iets persoonlijks kom piepen.

Ik pik wel iets uit de bijbel of de Kama Sutra
En draai er dan mystiek en cynisme om heen.
Als men me maar niet vergelijkt met Kamagurka
Want ik schrijf liever de dingen die ik meen.