Donkere kinderogen

De zon staat weer op deze ochtend,
elke dag iets meer naar links.
En ‘s middags piekt ze ook weer hoger
boven mijn fruitbomen ginds.

Maar ‘s avonds is het andersom
en blijft ze weer wat langer
schijnen voor mensen die verlangen
en smachten, immer banger.

De zon gaat onder, voor mijn ogen
die haar warmte kunnen zien
en haar strelende stralen kunnen voelen,
zoals voor die van u misschien.

Wie heeft nochtans die kinderogen
blind geslagen voor hun tijd
en staat bij onze Schepper daar boven
nu voor eeuwig in het krijt?

Wie en hoe en welke soort waarom
geven toch de ruimte of die zin
om te kwetsen, door zwakheid stom,
en te stoppen al van bij het begin?