The Day After
12 november
Daar sta je dan, met een ruiker bloemen als de einder oplicht, rose en wit tot het dreunen van de stad je doof maakt voor het zingen van de spreeuwen
Daar ben je dan,
met een ruiker rozen als de wolken dreigen, zwart en laag tot de plassen in het veld je doen trillen door het kleven van je natte mouwen
Daar zit je dan,
met een bundel distels als het onweer hapert, blind en doof tot de haren in je ogen je bedaren door de koelte van een natte windstoot
Daar lig je dan,
onder leliekransen als de toespraak eindigt, murw en leeg, tot de warmte in je aders je verstijft door de wanhoop op een langer leven
12/11/2010
|