Avondklacht

De spin herstelt haar web en klaagt niet over regen,
mijn schaduw wordt iets langer dan voorheen,
zodra de zon iets banger wordt zo eenzaam hoog,
en zoekt de einder waar de nacht ontwaakt.

De muggen spelen lustig terrorisme in mijn kamer ,
de kruimels van de maaltijd liggen op één rij
omdat vermoeide handen na een dag van twijfel
rust gaan zoeken na een streling overheen de tafel.

Een koppel duiven slaat de wacht op bij mijn zolder,
de herinnering aan jou bevriest de wijzers van de klok,
je pantoffels zijn vergeten ergens bij de vuile was,
maar de mat ligt buiten onder de poes die klaagt.