Malou, onze jongste Berner Sennen wordt maar zieker en zieker.
Maandag avond is ze letterlijk door de poten gezakt van uitputting. Het arme beest had nog een hematocrietwaarde van 12 (normaal 50) waardoor ze een acuut zuurstoftekort heeft. Ze heeft nu een bloedtransfusie gekregen met bloed van onze oudste Berner (Laïka). Hierdoor is ze voorlopig wat opgelapt maar dit is maar tijdelijk. Ze krijgt reeds 2 verschillende cytostatica om haar immuunsysteem plat te leggen maar tot nu toe zonder veel resultaat. Ze lijdt aan een auto immuunziekte (AIHA) waardoor haar immuunsysteem haar eigen rode bloedcellen afbreekt. Na een rustige nacht is ze nu wat alerter en heeft wat gegeten.
We hopen nog dat het goed komt maar ik vrees er een beetje voor. Niet normaal dat je een hond van 4 jaar zou moeten laten inslapen ! Bernerhof zou niet meer hetzelfde zijn !
Ook in de winter hoeft de tuin niet saai te zijn! Door een mix van groenblijvers en mooi gekleurd kaal hout kan je zelfs midden in de winter de kleur er laten uitspatten.
Als die groenblijvers dan ook nog eens willen bloeien, liefst nog met een lekker geurtje, kan de pret helemaal niet meer op. Mahonia media is zo’n heester. Het is een robuuste, middelgrote, wintergroene heester met symmetrisch geveerde bladeren. Van november tot en met maart bloeit deze met afhangende trossen van geurende, heldergele bloemen, later in de lente gevolgd door blauwzwarte, eetbare bessen.
Deze struik hoeft eigenlijk nooit gesnoeid te worden (da’s makkelijk). Een streepje zon is ok zolang hij maar niet in de ganse dag in de volle zon staat. Deze heesters houden van een lichtzure tot pH neutrale bodem, die goed doorlatend en voldoende vruchtbaar moet zijn. De plant is goed winterhard. Ik heb er eentje dat hier reeds 20 jaar staat. Deze is ondertussen ongeveer 3 meter hoog geworden. Vind je dat te groot, er zijn nog vele neefjes in allerlei kleinere maten verkrijgbaar
De bloemen zijn zeer populair bij de weinige nog vliegende insecten. In het voorjaar zijn de eerste hommels hier dan ook niet weg te slaan. Deze struik heeft bij mij een Cornus alba “Sibirica” als buur, veel vrolijker kan het niet meer worden!
Twee dagen geleden was het nog warm en zonnig, toen ik nog een houtpantserjuffer tegen kwam. Het libellenseizoen loopt nu op zijn laatste pootjes. Er is wel één soort libel die je bij ons ook in de winter kan tegenkomen (tijdens vorstvrije periodes) en dat is de bruine winterjuffer. Dit beestje kan onze winters overleven doordat ze antivries in hun bloed hebben. De houtpantserjuffer en alle andere libellen hebben dit niet, één nachtvorst en het is gedaan voor dit jaar. Volgend jaar is er een nieuwe generatie maar die overwinteren als libellenlarve onder water (zoals muggen dit ook doen).
Koelreuteria paniculata (lampionboom, blaasjesboom of vernisboom) is momenteel op zijn hoogtepunt qua kleurenpracht. Na de bloei met gele bloemen in juli en augustus hangen er nu merkwaardige, rosbruine, wat opgeblazen, lampionachtige peulvruchten met zwarte zaden aan het boompje. De bladeren zijn prachtig goudbruin gekleurd met rode nerven.
Geniet mee van de foto’s.
Het “beestje” op de foto is eigenlijk puur per toeval in beeld gekomen (het betreft een groene schildwants).
Veel soorten planten in dit geslacht zijn sterk giftig. Dat geldt voor alle delen, ook de wortels en zelfs de honing. Ze bevatten het gif aconitine, een alkaloïde, en sporen van verwante alkaloïden. Zelfs het sap van de plant op de huid kan een heftige reactie teweegbrengen. Toch heeft monnikskap zijn belang in de natuur, o.a. als waardplant voor enkele nachtvlinders waaronder een aantal verschillende dwergspanners , gelduil, … .
In de Griekse mythologie ontvoerde Herakles de hond Kerberos uit de onderwereld. De hond schrok zo van het buitenlicht, dat hij gif spoot uit zijn met slangenkoppen bedekte huid. Op de plekken waar het gif terechtkwam schoot een plant uit de grond : monnikskap. Monnikskap is volgens legendes een middel tegen weerwolven. Dit zou kunnen kloppen want ik heb monnikskap in de tuin staan en heb hier nog nooit weerwolven gezien!
Als je de vorm van de helmvormige bloemen bekijkt zie je direct hoe de plant aan zijn Nederlandse naam komt. De meeste bloeien laat in het seizoen (sommige echter in het voorjaar) en prefereren koele schaduwrijke plekjes. De bloemen trekken veel insecten aan, vooral hommels zijn er gek op. Ze zijn perfect winterhard en hoeven weinig onderhoud. Sommige hoge soorten hebben de neiging om te vallen door veel wind. Ik laat ze bij mij tussen de hortensia’s door piepen zodat ze eigenlijk hierdoor gesteund worden en ze niet moeten opgebonden worden. Zet ze wel ergens waar kleine kinderen er niet bij kunnen!
Een plantje dat bloeit van maart tot november ( en soms nog langer). In alle mogelijke kleuren, ziekteresistent, bestand tegen de regen, … .
Een utopie? Neen, zulk plantje bestaat echt, en we kennen het allemaal. Ik bedoel hier Viola cornuta (Hoornviooltje), soms ook bekend als bosviooltje. Dat laatste is eigenlijk niet correct want het bosviooltje is een inheems plantje met steeds blauwe bloemetjes. Onze V. cornuta komt oorspronkelijk uit de Pyreneeën. Het zijn sterke plantjes, ongevoelig voor regen en wind. Zelfs een paar graden vorst deert ze niet, eens de vorst voorbij bloeien ze vrolijk verder. Als het echt heet wordt in de zomer doen ze het even wat kalmer aan maar vanaf half augustus zijn ze er weer. Je vindt ze in alle mogelijke kleurtjes. Echt oud worden ze niet maar ze zaaien zichzelf vrolijk uit en ze vermeerderen zich ook door uitlopers. Eens je ze hebt en ze het naar hun zin hebben zit je voor jaren goed. Uitgebloeide bloemhoofdjes uitknijpen is steeds een goed idee om ze uitbundiger te laten bloeien maar is hier zelfs geen noodzaak.
Je kan de bloemetjes tenslotte ook nog opeten. Persoonlijk zie ik ze liever in de tuin dan op mijn bord maar dat beslist iedereen maar voor zichzelf.
Dinsdagmorgen had de zon een speciaal kleurtje gekregen. Orkaan Ophelia heeft niet alleen voor veel wind en regen gezorgd in Ierland maar ook voor het mooie warme weer bij ons. Er kwam echter ook Sahara stof en roetdeeltjes van de bosbranden in Portugal mee met de zuidenwind. En dit gaf speciale kleureffecten.
Fatsia is natuurlijk het hele jaar een blikvanger wegens zijn exotisch uitziend groen gebladerte dat het ganse jaar aanwezig blijft. Nu echter doet de plant er nog een schepje bovenop door zich uitbundig met kleine witte klimopachtige bloemetjes te tooien. Een welgekome afwisseling op het menu van bijen en andere insecten nu andere bloemen die nog nectar bevatten stilaan schaars beginnen te worden. Ook voor ons mensen is dit nog een kleine bonus zo laat op het seizoen! Wij kunnen het echter best bij kijken alleen houden want de plant is giftig, je bent gewaarschuwd!
De bovenste foto is gisterenmorgen genomen toe de hele tuin in een rosse schijn stond van de zon die gesluierd werd door Saharastof en roetdeeltjes van de bosbranden in Portugal en Spanje. Vandaar het rare kleurtje, niks mis met het fototoestel!
De Japanse esdoorns beginnen stilaan te verkleuren, nog enkele dagen zulk weer met hopelijk niet te veel wind en het is zover : de "Indian Summer". Dat doet me terugdenken aan L'eté Indien van Joe Dassin van ik weet niet meer hoelang geleden (jaren '80?). Ideaal om eens in het bos te gaan wandelen. De geur die je alleen nu hebt en het geluid van de afgevallen bladeren onder je voeten, heerlijk toch!
De bijtjes zijn zo gulzig geweest dat de Verbena en Sedum nog maar weinig voedsel bevatten. Gelukkig voor hen begint nu de Fatsia Japonica in bloei te komen met kleine witte klimopachtige bloemetjes. Blijkbaar vallen deze ook in de smaak bij de kleine zoemers.
Gisteren was er weer eens een vlindertje onder het dak van de veranda gesukkeld, bij nader bekijken bleek het een bont zandoogje te zijn. Deze zomer zag je ze regelmatig maar nu was het al een tijdje geleden. Maar ja, je zou je voor minder van datum vergissen met dit weer.
o ja, ik moet nog een fotootje nemen van die Fatsia voor een volgend artikeltje.
Gisteren was op weergebied een echte voltreffer en blijkbaar gaan we dit vandaag nog eens overdoen. Dus iedereen die niet moet gaan werken, hup hop naar buiten! Ik ga dat alleszins toch doen. Na de ochtendwandeling met de familie Woef gaan we wat opruimen in de tuin en na de middag wat genieten. Werken kan later ook nog!
Gisteren had ik een T shirt op een tuinstoel laten hangen. Een heidelibel had hiervoor wel heel veel interesse wat mij de gelegenheid gaf mijn fototoestel te halen om meneer libel (en dat is een zekerheid) langs alle kanten te fotograferen. Als een volleerd fotomodel nam hij verschillende poses aan. Een boomhommeltje wou ook nog even op de foto alhoewel hij (of zij) het heel druk had met nectar te zoeken in de bloemetjes. Helaas zijn de meeste bloemen al leeggetapt de voorbij weken door vlinders en bijtjes. Dat moest deze dagpauwoog ook vaststellen. Je kan dit zien doordat ze niet langer dan enkele seconden ter plaatse blijven vooraleer ze naar de volgende bloem gaan.
A propos, ik heb gisterenavond gezien waar de vlinders naartoe trokken om te overnachten! Hotel van dienst was het toilet waarvan het raampje nog open stond; aan het plafond hingen ze, de dagpauwogen & co. Ik ben wel een dierenvriend maar er zijn grenzen. Ik heb een deal gemaakt. Ze mogen blijven tot 10 uur vanochtend, dan gaat de huisbaas ze op straat zetten en vanavond gaat het raampje dicht. Ben ik nu hardvochtig?
Vandaag en morgen geeft het kmi temperaturen tot 25°C in de Kempen. Misschien niet normaal voor deze tijd van het jaar maar wel mooi meegenomen. Toch valt het niet te ontkennen dat de herfst wel degelijk in het land is. De bomen en struiken beginnen langzaam te verkleuren en het is nog een kwestie van enkele weken voor de eerste nachtvorst zijn intrede zal maken.
Reden te meer om er vandaag en morgen extra van te genieten. Ik had nog een siergember op het terras staan, blad zoveel je wou maar geen bloemen en wat blijkt nu? Gembertje is nu toch nog een bloemknop aan het vormen! Vermits de nachten toch al redelijk fris worden heb ik de plant nu in de veranda gezet waar het vooral 's nachts toch 6-7 graden warmer is dan buiten. Hopelijk zie ik nu nog wel een bloem verschijnen waar ik zo lang op gewacht heb. Als het "moment suprème" er is mogen jullie mee genieten.
De kraanvogel op de foto is een redelijk brave, deze laat de kikkers gerust in tegenstelling met zijn verre neef de reiger die ik regelmatig rond de vijver zie cirkelen de laatste dagen. De buurman die ook een vijvertje heeft met koi's heeft besloten een net te spannen om langpoot van zijn vissencollectie weg te houden. Nu komt hij hier verkenningsvluchten maken. Ergens kan ik langpoot wel begrijpen, zo'n knalrode koi zie je vanop een kilometer hoogte terwijl je voor een groene kikker tussen groene waterplanten al iets beter moet kijken. Mijn kikkers zullen een vervolmakingscursus camouflagetechnieken moeten gaan volgen. Die staat dan geprogrammeerd voor volgend jaar, dit jaar stond de agenda reeds volzet.
En nu ga ik met de honden wandelen. O ja, er staat al iets in de koelkast om de namiddag op het terras dragelijk te maken, gezondheid!
Gisterennamiddag heb ik de blaadjes, takjes, dennenappels, eikels en wat weet ik nog allemaal van het gazon gehaald. Want mijn tuinslaafje rijdt elke dag wel netjes het gazon af maar met bladeren en takken weet ie geen blijf. De makkelijkste manier, vind ik, is met de grasmachine erover en alles de opvangbak in. En kom me nu niet zeggen dat dit niet ecologisch is want dat is het wel! Met een accugrasmachine die terug wordt opgeladen met stroom van de zonnepanelen op het dak! Het gras ligt er weer (even) netjes bij tot de volgende lading blaadjes eraan komt.
De oude bosrandborder ziet er nog redelijk uit zo laat op het seizoen. Straks doen we voort en zondag doen we niks behalve genieten van het zonnetje. Dat hebben de honden gisteren namiddag ook reeds gedaan. Soms vraag ik me af wie hier de slimste is?
Nu de korte en koude dagen er aan zitten te komen wandelen we eens door de tuin om een aantal bladhoudende heesters te bekijken. Die brengen zelfs op de donkerste winterdagen nog wat kleur in de tuin. Photinia serratifolia Pink Crispy is er zo eentje. Deze heester heeft een prachtig gemarmerd blad met lichte en donkergroene vlekken. Deze bladeren staan bovendien op mooie intens rode stelen. In het voorjaar worden we bovendien getracteerd op vrolijke felroze scheuten. Pink Crispy wordt een middelmatige grote heester, een hoogte van 175 cm en een breedte tot 1 meter.
In een goed doorlatende, vruchtbare grond in de zon of halfschaduw voelt deze heester zich prima. Temperaturen tot -20° Celsius zijn geen probleem. Pink Crispy is niet gevoelig vvor ziektes. Kortom een makkelijke mooie plant voor de border.
Van oorsprong komen deze planten uit het verre oosten (van India over China tot Taiwan en Japan)
Zijn er dan helemaal geen nadelen aan deze plant? Natuurlijk wel, voor vlinders en bijen is deze glansmispel ongeveer even interessant als een plastieken cactus. Dat wil niet zeggen dat je ze niet kunt aanplanten. Het is de kunst om een goede mix te bekomen van nectarplanten voor de zomer en mooie bladkleuren en vormen voor de winter. De tuin ligt er tenslotte toch 365 dagen op een jaar. Waarom dan niet het ganse jaar genieten?
Het tuinseizoen begint nu wel echt op zijn einde te lopen. Volgend weekend mogen we (als we het weerbericht mogen geloven) nog eventjes van een nazomertje genieten met veel zon en temperaturen van 20° en meer.
Misschien het moment om nog eens door de tuin te wandelen en eens rond te kijken. Er staat nog wel wat in bloei rond deze tijd. En dan spreek ik nog niet over de herfstasters die eigenlijk nog moeten beginnen met hun grote show. Waarschijnlijk wordt het ook één van de laatste weekends om nog wat vlinders of libellen in de tuin te spotten. toch mooi dat ze dit net in het weekend gepland hebben.
De oorzaak van dit mooie weer ligt ergens op de Atlantische Oceaan, de resten van orkaan Ophelia zorgen er voor dat wij aanvoer van tropische lucht uit Spanje gaan krijgen. Tegelijkertijd zal het op de Azoren en later in Noord Spanje een echt hondenweer worden met veel wind en regen. Dus, een goede raad, nu effe niet naar het zuiden. Blijf maar lekker thuis, veel beter !!!
H. paniculata bloeit op éénjarig hout, dus op takken die dit groeiseizoen gevormd zijn. De snoeiperiode is best in de winter (tijdens een vorstvrije periode) of vroeg in de lente (voor het uitlopen van de knoppen). Niet snoeien geeft meer, maar kleinere bloemen. Wil je mooie grote bloemen, snoei dan redelijk diep terug tot op het onderste paar knoppen of net boven de grond.
Hydrangea petiolaris (klimhortensia):
Deze klimhortensia met witte, platte bloeiwijze bloeit op de zijscheuten. Snoeien doe je in de zomer net na de bloei. De klimhortensia is een klimmer die net zoals klimop zichzelf zonder hulp kan vasthechten aan schuttingen en muren. Omdat we willen dat deze bedekt worden door de plant snoeien we hier slechts heel licht (enkel de takjes die van de muur weg groeien). Als je dit regelmatig (elk jaar) bijhoudt zal de plant rijkelijk bloeien. Als je een paar jaar zou overslaan en dan ineens drastisch snoeien heb je nadien een jaar veel minder bloemen.
Hydrangea aspera (fluweelhortensia) : weinig of niet snoeien . Enkel dood hout en zwakke takken wegsnoeien. De fluweelhortensia bloeit met platte schermen in juli – augustus. Verder is hij te herkennen aan zijn grote, grijze, zachte en behaarde bladeren en aan zijn afschilferende bast.
Hydrangea arborescens (“Annabelle” en “Grandiflora”). Deze bloeien ‘s zomers op het hout dat in het voorjaar gevormd werd. Juist daardoor is dit hout nog veel te buigzaam om na een regenbui het gewicht van de tot 20 cm grote bloemen te dragen. Gevolg : “Annabelle" ziet er na een zomerse stortbui niet meer uit. Je mag deze heel vroeg in het voorjaar snoeien tot een paar knoppen juist bovende grond. Tegendat de plant in bloei kolt zijn ze al terug ongeveer 1 meter hoog. Zonder snoei bekomt men hogere struiken met meer bloemen die dan wel kleiner zijn.
Hydrangea quercifolia of de eikenbladhortensia: weinig of niet snoeien. De eikenbladhortensia zijn bladeren hebben dezelfde vorm als die van de Amerikaanse Eik, maar ze zijn wel veel groter. Hij bloeit met witte pluimen op het tweejarige hout.
Hydrangea serrata De meeste serrata soorten zijn randbloeiers die weinig of niet worden gesnoeid. De H. serrata lijkt sterk op de gewone H. macrophylla maar heeft dunnere takken en zijn bloemknoppen kunnen de voorjaarsvorst iets beter verdragen.
Hortensia’s kunnen in 3 grote groepen onderverdeeld worden :
Hydrangea macrophylla of grootbloemige hortensia (bolhortensia's) Hydrangea paniculata of de pluimhortensia (ook schapenkoppen genoemd) Hydrangea anomala ssp. petiolaris of de klimhortensia
Vandaag gaan we het even hebben over het snoeien van macrophylla soorten :
Deze soorten met de bolvormige bloemen of platte schermen zien we het meest in de tuinen. De bloemknoppen staan meestal op twee- of meerjarig hout. Tijdens de snoei kun je de toekomstige bloemen reeds herkennen aan de dikke bloemknoppen. Deze kan je best snoeien in de vroege lente (zo vanaf maart als het even niet vriest) Bij de Hydrangea macrophylla kan je onderscheid maken tussen twee bloeivormen. Enerzijds de gewone bolvormige bloemen en anderzijds de H. macrophylla “Teller” soorten met hun platte schermen. De “tellers” met hun platte schermen hoeven eigenlijk weinig of niet gesnoeid te worden. Enkel dode en zwakke takken moet je wegsnijden. De soorten met bolvormige bloemen vragen iets meer aandacht als je elk jaar van nieuwe bloemen wil genieten. De uitgebloeide bloemen van het afgelopen seizoen afknippen tot net boven een dikke bloemknop. Deze zitten meestal net onder de uitgebloeide bloemen. Een bloemknop is een dikkere knop, langs weerszijden van de stengel. Eénjarige takken mag men zeker niet snoeien daar er bijna altijd een bloemknop op de kop van de stengel zal staan.
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
