De oude bosborder die vorige herfst en winter een make-over heeft gekregen begint er goed uit te zien. Er staan nog enkele phloxen klaar om een paar gaatjes in de halfschaduw op te vullen en dan nadert de voltooiing. De oranje toets in het midden van de foto zijn enkele inca-lelies die hier al meer dan 10 jaar staan en elk voorjaar mooi terugkomen ondanks hun tropische afkomst (Brazilië), daar komen we later nog op terug.
Dit fraaie kleine hommeltje met zijn karakteristieke rode kontje is een steenhommel. Hommels zijn niet agressief en deze al zeker niet. Ze zijn dan ook ideaal om even te poseren voor een foto van dichtbij.
Echt talrijk zijn ze hier niet maar af en toe zie je er toch eens eentje voorbijzoemen.
Wat als je maar 70 cm groot bent ? Hoe zou de wereld er dan uitzien ? Ik heb me even op Berner Sennen ooghoogte gezet en de resultaten zijn verrassend. De daglelies zien er nog redelijk normaal uit maar de Verbena heeft meer van een woud weg ! Al bij al valt die blauwe lucht als achtergrond nog wel mee vind ik. Zo had ik de Verbena nog nooit bekeken !
Onze oudste (15 jaar) had even tijd gevonden om tussen twee dutjes in eens in de tuin te komen kijken ! Waarschijnlijk om te zien of de tuininrichting nog conform de (hoge) eisen van mevrouw was. En toen kwam onze jongste er voor de gezelligheid even bijliggen. Onze derde rakker zat al aan het tuinpoortje te wachten op de crèmekar die gewoonlijk rond dat uur langskomt. Die ijscrèmewafeltjes zijn één van de hoogtepunten van de dag !
Belamcanda chinensis is een niet zo bekende plant, ten onrechte want de plant verdient beter. De bloemen zijn oranje-goud-geel met donkere vlekjes en met uitstekende meeldraden. Deze plant wordt ook wel de luipaardbloem genoemd. De bloei valt gewoonlijk in de tweede helft van augustus en vormt daarmee een waardevolle aanvulling op de vaste planten die de latere zomer boeiend en bloeiend houden. Ik denk dan aan Rudbeckia en Echinacea (zonnehoed). Na de bloei krult het bloemetje zich op en ontstaat er een grote groene bol. Daarin worden de bijzondere bessen gevormd. Deze zitten als een trosje bijeen en drukken de bol na verloop van tijd open. Ze zijn glanzend zwart. Ze zijn heel decoratief en blijven erg lang mooi, tot ver in de winter.
Niet alleen zijn deze zaden heel mooi, ze zijn heel makkelijk te oogsten en te zaaien. Dit komt goed uit, want de Belamcanda is niet altijd een lang leven beschoren. Hoewel de plant vorstbestendig is, zal ze een strenge winter bij ons niet makkelijk overleven.
Hoewel het bloempje er heel teer uitziet, vraagt Belamcanda niet veel zorg. Een plaatsje in de zon en een bodem die goed doorlaatbaar is houdt de plant gelukkig. Het loof van Belamcanda chinensis wordt ongeveer 40 cm hoog. De bloemstelen steken daar met hun zestig centimeter mooi boven uit.
Het was weer hetzelfde met de onweders. Op de ene plaats alles (met wateroverlast), enkele kilometer verder niets !
Hier heeft het wat gerommeld in de verte en het heeft 5 druppels water geregend. Daar moesten we het dan mee doen ! De sproeier heeft weer overuren mogen maken.
Dryopteris erythrosora, in het Nederlands ook rode sluiervaren of herfstvaren genaamd, is een kleine halfwintergroene tot bladverliezende varen. Deze varen heeft dubbel geveerde glanzende donkergroene bladeren en het jonge loof bij het begin van het groeiseizoen is mooi roodachtig tot bronsrood gekleurd. Onze herfstvaren houdt van een beschutte standplaats in de halfschaduw of schaduw en een goed doorlaatbare, humusrijke, vochtige grond. De herfstvaren is goed winterhard en eens goed ingeworteld kan hij ook drogere periodes aan. Deze plant heeft weinig last van ongedierte en is ook goed ziekteresistent .Deze varen is geschikt voor de bostuin, informele tuin of cottage tuin en kan toegepast worden als onderbeplanting of bodembedekker, maar ook als kuipplant om een schaduwhoek van het terras op te vrolijken.
De prairieborder begint kleur te bekennen. De daglelies en vuurpijlen (Kniphofia) doen hun best om mooi te zijn. Het donkere blad van Cotinus steekt mooi af tegen het lichte fijne gras.
Het echte hoogtepunt van deze border komt pas in augustus en september als de Rudbeckia's en de zomer- en herfstasters de show stelen. En overal staat Verbena bonariensis tussen als verbindings element. Verbena bloeit maandenlang en is een echte magneet voor bijtjes en vlinders. Eens je éénmaal Verbena hebt raak je het nooit meer kwijt. Het zaait zichzelf vrolijk uit en schiet het jaar erop overal uit. Maar da's niet erg, je trekt gewoon uit wat je niet moet hebben, het blad is makkelijk herkenbaar !
Het enige dat al deze planten gemeen hebben is hun voorliefde voor een zonnig plekje. Ik weet ook wel dat vuurpijlen uit Z-Afrika komen en niet van de prairievlaktes in N-Amerika maar daar lig ik niet wakker van !
De boomblauwtjes zijn goed gelukt dit jaar. Ik zie er elke zomer regelmatig wel enkele door de tuin fladderen maar de laatste dagen zijn ze er met tientallen tegelijkertijd. Blauwtjes zijn genoemd naar de helderblauwe bovenzijde van de voorvleugels. Bij het vrouwtje van het boomblauwtje heeft de voorvleugel een brede zwarte rand; bij het mannetje ontbreekt die. Alleen krijg je dat helderblauw niet dikwijls te zien want als ze gaan rusten zijn de vleugels dichtgevouwen en zie je enkel de onderkant van de vleugels. Die is typisch zilverachtig blauw met kleine zwarte stipjes. Daarom werd dit vlindertje vroeger zilverblauwtje genoemd.
Boomblauwtjes zijn ook de enige blauwtjes die je zelfs in stadstuintjes kan tegenkomen !
Kalimeris zijn aan Asters verwante planten uit Japan. Ze vallen op door hun bossige groeiwijze en bijna onophoudelijke bloei en hebben in tegenstelling tot sommige asters geen last van meeldauw. Ze groeien op elke redelijke tuingrond. Het zijn werkelijk planten zonder fouten of gebreken. Ze bloeien lang, blijven netjes, ziektevrij, vallen niet om en kunnen goed tegen droogte. Het enige dat ze verlangen is een plaatsje in de zon.
Gisteren kreeg ik een schok, ik dacht op het eerste zicht een tijgermug gezien te hebben. Gelukkig was het vals alarm. Het bleek een vlieg te zijn, meer bepaald een spillebeenvlieg. Nog nooit van gehoord ? Ik ook niet. Spillebeenvliegen hebben karakteristieke lange dunne pootjes. De lengte varieert van 4-7 mm. Ze hebben een langgerekt lichaam.
Er zijn in onze contreien 9 soorten. Neria cibaria is de meest waargenomen soort. Ze komen voor in lage vochtige vegetatie vooral in de oeverzone aan het water.
Ze zijn maar een korte periode van het jaar actief in de maanden mei en juni.
Er is maar zeer weinig over deze diertjes geweten. De larven leven van organisch afval, mest, wortelknollen van vlinderbloemigen, van paddenstoelen en zwammen, en onder schors van afstervende en rottende bomen. De volwassen dieren eten (zeer?) kleine insecten en andere diertjes. Ze zoeken naar voedsel met de tasters op hun voorpoten die ze asymmetrisch vegend bewegen.
En zo vinden we regelmatig van die kleine verrassingen in de tuin terug. En wie weet zit die tijgermug hier toch ergens !
Als we eens fotootjes van de tuin willen gaan we meestal enkel overdag met onze camera op pad. Gewoonlijk enkel als het zonnetje schijnt om zeker genoeg licht te hebben want vroeger moest dat zo ! Tegenwoordig, met de digitale fotografie, zijn de mogelijkheden wel veel groter geworden dan in onze jongere jaren. Moest je vroeger nog een speciaal filmrolletje gaan kopen van 400 of 800 ASA, kan je nu met moderne camera's of zelfs met een GSM een al een foto maken in bijna pikdonker bij het licht van een kaars. Dus wat houdt ons tegen om tijdens de schemering eens door de tuin te wandelen. Je ziet details en lichtinvallen die je overdag nauwelijks opvallen !
En nu de dagen terug beginnen te korten gaan we binnenkort ook eens 's nachts op stap. Ik zou graag het 'groot avondrood' nog eens tegenkomen, onze grootste en mooiste nachtvlinder.
De Zesvlekkige Groefbij (Lasioglossum sexnotatum) is een glanzend zwarte bij met een lengte van 9 tot 11 mm. Het vrouwtje heeft opvallende witte haarvlekken. De vleugels zijn berookt. Het mannetje is kleiner en slanker dan het vrouwtje en heeft ook witte haarvlekken.
Deze bij kan je van begin april tot begin oktober tegenkomen op bloemrijke, halfopen terreinen met een zanderige of lemige bodem. Het zijn solitaire bijen en hun nest wordt in de grond gemaakt.
Echt zeldzaam zijn ze niet maar je ziet ze toch niet alle dagen !
Dypsis Decaryi (driehoekspalm) is een palm uit het zuidoosten van Madagaskar waar het regenwoud overgaat in droge doornbossen. In het wild is de Dypsis decaryi tegenwoordig zeldzaam door habitat vernietiging en het overmatig verzamelen van zaden. De grote grijsgroene bladeren groeien van bovenaf gezien in drie richtingen en kunnen tot 2.5m lang worden.
Deze palm kan absoluut geen vorst hebben en moet 's winters naar binnen. Door hun verticale groeiwijze nemen ze gelukkig niet teveel plaats in beslag maar na een paar jaar kan de hoogte wel problematisch worden. In de late lente kunnen ze het terras op eens het gevaar voor nachtvorst definitief is geweken. Een plaatsje in de zon of halfschaduw is ideaal. Laat de plant wel even wennen aan de lichtcondities tussen binnen en buiten. Eind oktober gaat het dan terug naar binnen. In de zomer mag de plant om de 2-3 weken wat palmen- of kamerplantenmeststof krijgen.
Al bij al is dit een makkelijke plant die weinig problemen geeft. Grootste probleem is er eentje vinden. In de gewone tuincentra zal je ze niet makkelijk tegenkomen. Het exemplaar op de foto heb ik twee jaar geleden als plantje van een 80 cm gekocht, ondertussen is hij al de 2 meter gepasseerd. We zullen wel zien waar het eindigt in de toekomst !
Zoals opmerkzame lezers (kijkers) kunnen zien op de foto ziet het gazon (op de meeste plaatsen) nog mooi groen. Dat komt door 's avonds (veel) water te sproeien. Vooraleer jullie mij nu gaan verketteren toch nog even een woordje uitleg.
Er wordt uiteraard niet gesproeid met leidingwater maar wel met grondwater. De pomp die daarvoor nodig is draait op zelfgeproduceerde elektriciteit opgewekt met zonnepanelen. En ik heb jaren geleden de afvoer van de regenpijpen afgekoppeld. Het hemelwater van het dak gaat dus niet meer rechtstreeks de riool in maar via geperforeerde afvoerbuizen die in grind liggen komt dit de tuinplanten ten goede. De rest trekt de grond in wat geen probleem is op onze Kempische zandbodem. Plassen zie je hier alleen maar staan net na een wolkbreuk en een uur later is alles weg.
Ik voel me dus absoluut niet schuldig. Met 3 viervoeters van 40-50kg per stuk heb ik er overigens alle belang bij dat de grasmat min of meer intact blijft want herstel duurt hier wat langer met al die trippelpootjes Dat groene gazon heeft nog een voordeel: door de verdamping is de temperatuur hier merkelijk lager dan aan de straatkant waar de grasmat wel egaal bruin is geworden! Dat laat me toe 's avonds de schuiframen aan de tuinzijde open te zwieren zodat het binnen lekker koel blijft zonder airco.
Het bloeiseizoen van de daglelies (Hemerocallis) is begonnen. Op één of andere manier associeer ik dat telkens met het begin van de zomer. We hebben ondertussen de eerste zomeronweders ook al zien passeren. Waar ik woon is het allemaal goed meegevallen, enkel gisterenavond een malse regenbui van enkele uren gehad. Die 5 druppels 's namiddags reken ik niet mee. Prima voor de tuin, het water kreeg de tijd om de grond in te trekken en er is niets omgewaaid !
Terug naar onze daglelies, ze zijn er in ontelbare kleuren en formaten. Zoals de naam al laat vermoeden zijn het geen langbloeiers : één, soms twee dagen en gedaan. Er zijn echter zoveel knoppen aanwezig dat de totale bloeitijd toch oploopt tot enkele weken! De enige voorwaarde die ze stellen is een zonnig plekje. De grondsoort is niet echt belangrijk zolang ze in de winter maar niet te nat staan.
Problemen met ziektes of plaagdieren hebben ze nauwelijks. Leliehaantjes hebben alleen interesse voor echte lelies en niet voor onze daglelies. Soms kunnen ze last hebben van zwarte bladluizen maar die kan je er met een waterstraal grotendeels afspuiten. En onze beste bondgenoten tegen bladluizen zijn de Lieveheersbeestjes maar dat wist je ongetwijfeld al !
Met de kleine eendjes gaat alles goed. Mama eend houdt alles goed in de gaten en als ze even een waarschuwing geeft komen de kleintjes direct bij haar voor bescherming. Ze gaan ook al op verkenning rond de vijver. En kleine correctie, er zijn 10 jonkies (waarvan 9 op de foto)
Eén van de mooiste Zuid-Afrikaanse tuinplanten in mijn ogen is Agapanthus. De meeste zijn jammer genoeg net niet winterhard genoeg om het in onze (natte)winters uit te houden. Maar er zijn uitzonderingen op de regel. Sommige cultivars kunnen het op een beschutte plek en mits niet te nat wel uithouden in ons klimaat. Algemeen kan je stellen dat de bladverliezende soorten tot -5°C geen enkele risico lopen. Zelf heb ik meerdere witte Agapanthussen die al 10 jaar in volle grond staan en waar ik zelfs geen winterdek op aanbreng. Deze hebben aan de noordzijde beschutting van rododendrons en ze staan zelf niet ver van de basis van een grote berk, maar wel aan de zonzijde. De berk zuigt alle overtollige water uit de grond op (de sapstroom van berken komt in januari al op gang). Zo staat onze agapantus lekker droog en beschut en heeft al meermaals 10° vorst overleefd. Bloeitijd van deze soort is pas in juli-augustus. Dit valt ongeveer samen met de bloeitijd van de witte Phloxen die hier ook staan.
De twee exemplaren op de foto zijn bladhoudende cultivars en behoren tot de koukleumen. Meer dan 1 of 2° vorst is dodelijk voor deze soorten. Ze overwinteren in de veranda bij 10-15° ( je kan ze ook zonder problemen rond 5° overwinteren).
Groot was mijn verrassing deze morgen toen ik naar het kippenhok ging. De familie eend was beduidend groter geworden! Trots zwom ma eend met een 8-tal eendenkuikens rond op de vijver. Ik had ma eend al een tijdje niet meer gezien maar mijn oog was enkele weken geleden al wel op een redelijk kunstmatige constructie tussen de Miscantus gevallen. Dat deed me toen al vermoeden dat ze daar een nestje aan het bouwen was. En vandaag was het dan zo ver. We gaan de jonge familie stilletjes laten doen en wensen ze alle succes voor de toekomst!
Ik moet eerlijk bekennen, ik had nog nooit van penseelkevers gehoord, laat staan één gezien. Ik dacht eerst een nieuw soort hommel of bij ontdekt te hebben maar dat was dus niet zo. Eigenlijk zijn er 2 soorten penseelkevers in onze contreien maar die zijn zo moeilijk van elkaar te onderscheiden dat er geen beginnen aan is om ze exact op naam te brengen. Het zijn fraai getekende harige kevertjes van zo'n 9-13mm groot. Echt zeldzaam zijn ze niet, per jaar worden er zo'n 500-tal gezien in België, maar je oog moet er toevallig op vallen. Het meeste kans om er eentje te zien te krijgen is nu, in de maand juni. De kevers leggen hun eitjes in vermolmd hout. De larven brengen hier zo'n 2 jaar door. Het kevertje zelf leeft maar enkele weken tot maanden en leeft van stuifmeelpollen van bloemen. Ze zijn dus weinig schadelijk voor de tuin. In Engeland worden ze soms "Bee-beetles" genoemd vanwege de gelijkenis met bijen of hommels.
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
