Vandaag is onverwacht na een korte ziekte Tosca overleden. Tosca was de hond van mijn vader en de beste vriend van Scruffy, onze jongste Berner. Ondanks het grote leeftijdsverschil konden die twee het best met elkaar vinden. De foto hieronder is van zondag ll. Tosca heeft totaal onverwacht hersenschade opgelopen door een bloeding of een tumor. Hij is deze morgen zachtjes ingeslapen.
Rust zacht lieve schat, we zullen je missen !
Als er een hondenhemel bestaat heeft Tosca daar vast en zeker een plaatsje om alles hier goed in het oog te houden !
Als je hier niet vrolijk van wordt weet ik het ook niet meer! Rudbeckia, ook wel zonnehoed genoemd, bloeit van eind juli tot ver in oktober. Het is een flamboyante, bladverliezende vaste plant die pollen vormt die elk jaar uitbreiden. Rudbeckia fulgida "Goldsturm" houdt van een standplaats in volle zon of halfschaduw en doet het goed in iedere, gemiddeld vruchtbare, goed doorlaatbare grond. De plant is goed winterhard, redelijk droogtetolerant en lokt bovendien vele vlinders, bijen, hommels en andere insecten.
Tijdens de recente hittegolf gaven de planten meermaals te kennen dorst te hebben. Na een sproeibeurt was hier enkele uren later niets meer van te merken en stond alles weer mooi rechtop. Zelfs de bloemen weten er niet van en staan terug mooi te wezen alsof er niks aan de hand was. Een leuke (onmisbare) plant voor de prairietuin waar je je weinig zorgn moet om maken!
Met deze sierbanaan uit de hooglanden van Ethiopië heb ik een haat-liefde relatie. Elk jaar tegen september hebben we een mooie tropische plant met donkergroene bladeren en rode nerven van meer dan 150 cm. Tegen eind oktober moet de plant naar binnen want één graadje vorst betekent het einde voor dit banaantje! Probleem is dat we de bladeren moeten inkorten wegens te hoog. Tegen mei kan de plant terug naar buiten en ziet er dan niet echt fraai uit. Halve bladeren met bruine randen. De wind maakt dan gewoonlijk nog een aantal extra scheuren en bij de eerste felle zomerzon verbranden de bladeren sneller dan dat je tot drie kan tellen! Gelukkig is het een snelle groeier, eens de temperatuur boven de 20° uitkomt verschijnt elke week een nieuw blad. Tegen eind augustus staat er terug iets dat de naam bananenplant waardig is!
Zo'n kuip versleuren is ook niet simpel want de pot is eigenlijk te groot in diameter om met een steekwagentje te kunnen transporteren. Je bent met twee personen nodig want het is "blind rijden" en de deuropening is het heikele punt van de hele onderneming.
Enfin, we gaan eerst nog een week of zes genieten voor het weer zover is! We zullen maar preventief gaan fitnessen zeker?
Klaar om iedereen te verwelkomen. 's Zondags komt Tosca, de flatcoat retriever, op bezoek en dat is geweten in hondenland. Hoe ze dat weten dat het zondag is is me een mysterie en een half uur voor aankomst liggen ze al mooi te wachten zonder dat ik iets gezegd heb. Ze hebben blijkbaar een ingebouwde kalender met uurwerkfunctie!
Er zijn zeer, zeer veel soorten begonia, meer dan vijftienhonderd. Een aantal worden vanwege het fraaie blad als kamerplant gehouden. De begonia is echter bij ons vooral bekend als éénjarige. Wie kent niet de bloemperken uit de jaren '70 met steevast knalrode begonia's en gele of oranje Tagetes (stinkertjes in het Antwerps).
Om wat overzicht te behouden op de enorme begonia familie zijn ze ingedeeld in groepen. Zo zijn er bladbegonia's, knolbegonia's, dikstengelige begonia's, struikbegonia's, winterbloeiende begonia's en Tuberhybride-begonia's. De indeling berust op het wortelgestel en de groeiwijze. Een begonia - ook wel scheefblad genoemd - is veelal groenblijvend. Het blad van de meeste begonia's is asymmetrisch van vorm.
Begonia grandis is ingedeeld bij de knolbegonia's. De soort komt van nature voor in China, op hoger gelegen heuvels in Zuidoost-Azië en het zuiden van Japan. In landen rondom de Middellandse Zee is deze begonia ook nog wel eens te bewonderen. Hij is min of meer winterhard en overleeft een paar graden vorst, mits de plant in het najaar een afdekking krijgt met veel blad of stro.
Onze cultivar heeft witte bloemetjes vandaar het toevoegsel "alba". Ik heb deze plant pas een weekje of zo. We zullen hem zo goed mogelijk door de winter loodsen en laten het weten of ie al dan niet de komende winter overleeft. Ik ben er wel redelijk gerust in, de plant staat vlakbij een subtropische Tetrapanax en die heeft toch al een paar winters zonder veel erg overleeft. De witte bloemetjes van de Begonia zullen dit hoekje in de schaduw wat oplichten. De eerste zijn net geopend vandaag !
De naam geeft al een heleboel informatie over deze kleine lage vaste plant. Hederifolium geeft aan dat het blad wat weg heeft van klimop. Album duidt op de witte bloemetjes die in de nazomer en de herfst verschijnen en silver leaf spreekt voor zichzelf. Een vaste cyclaam die liefst in de halfschaduw staat. Niet te vochtig maar ook niet kurkdroog. Het winterharde, gemarmerde, klimopachtige blad is prachtig zilvergrijs. Een sieraad!
Het eerste jaar na aanplant best wat beschermen bij zeer strenge vorst. Een ideale plant voor een schaduwrotstuintje of ergens als onderbegroeiing in een schaduwtuin. De plant wordt maar zo'n 10 cm hoog. Reeën lusten de plant niet, goed om weten als je deze soms op bezoek krijgt in je tuin. De plant is afkomstig uit Z-Europa, de Balkan en W-Turkije.
Deze witte variant is een leuk alternatief als je wat uitgekeken raakt op de "normale" purperroze cyclamen. Ik ga de twee combineren, ik hoop jullie volgend jaar het resultaat te kunnen laten zien.
Dit is een niet zo algemeen vlindertje dat hoofdzakelijk aan de kust te bewonderen valt. Je ziet ze meestal in duinengebied en ze hebben verschillende soorten viooltjes nodig die als voedsel voor hun rupsjes dienen. Nu zitten we hier zo'n kleine 200 km van de kust maar gelukkig voor de kleine parelmoervlinder hebben we hier in de Kempen wel hier en daar nog landduinen.
Vorige zomer heb ik er ook een aantal gezien maar dit is de eerste keer dit jaar! Als je de onderkant van de vleugels ziet weet je direct hoe ze aan hun naam gekomen zijn.
De kleine parelmoervlinder komt voor van Frankrijk tot Oost-Azië en van Midden-Scandinavië tot Noord-Afrika. Ze komen niet voor op de Middellandse Zee eilanden behalve dan op Sicilië. In Groot -Brittanië zal je ze ook niet vlug tegenkomen al is er af en toe wel eens eentje dat de oversteek maakt.
Op het eerste zicht hebben die twee niks met mekaar te maken en ik ga hier niet het tegendeel beweren. Ik ben me met het gazon aan het bezig houden na de grote hittegolf en het viel het me op dat als je dezer dagen tegen de taxus of de beukenhaag loopt de buxusmotten er met tientallen tegelijk uitvliegen. In eerste instantie voel ik me redelijk gerust. Alle buxus die ik ooit had is al lang naar de eeuwige jachtvelden. De (dure) Ilex die in de plaats kwam heeft het niet lang uitgehouden! Blijkbaar is onze Kempische zandgrond niet goed genoeg! Maar wat als onze buxusmot zijn menu heeft aangepast en besloten heeft iets anders uit te roeien? Ik heb er nog niks van opgevangen maar tegenwoordig zijn er nog weinig zekerheden in het leven! Enfin, we hopen er maar het beste van.
Terug naar ons gras. De maairobot is nog steeds met vakantie maar niet lang meer. Het gras moet nu een keertje gemaaid worden op de klassieke manier. Maar eerst zijn we er zoveel mogelijk onkruid van tussen aan het halen. Doordat dit nu boven het gras uitsteekt is het makkelijk op te sporen en laat het zich ook beter verwijderen. Het is een monnikenwerkje maar er zijn weinig ecologische alternatieven. De klaver laten we voor wat het is, dat is onbegonnen werk. Maar Verbena, Houttuynia en rode rolklaver moeten eraan geloven. Zoals het er nu uitziet zal er in september hier en daar nieuw gras moet doorgezaaid worden want er zijn enkele kale plekken. Hopelijk regent het tegen dan nog een paar keer want de grond is momenteel nog steeds erg droog.
Mijn wensen zijn blijkbaar verhoord want ik ben moeten stoppen door de regen. Alleen was het na een kwartiertje al terug gedaan met regenen. Ondertussen hebben we dit artikeltje geschreven en gaan we nu met de twee jongste Berners op pad zodat die nog wat energie kwijtraken. En ik ook!
Je hebt ze waarschijnlijk ook al wel gezien in de tuin. Boomblauwtjes zijn kleine drukke vlindertjes die heel de dag heen en weer schieten door de tuin. Ze vliegen letterlijk van 's ochtends vroeg tot de avondschemering rond. Als ze dan toch eens even stilzitten doen ze dit meestal met gesloten vleugeltjes waardoor je enkel de onderkant van de vleugels ziet. Die is zilverwit met een blauw zweempje en zwarte spettertjes. Het is pas als het beestje ergens met open vleugels gaat zitten dat je de mooie blauwe tekening kan bewonderen. Als je ze plezier wil doen zet dan hulst en klimop in de tuin waarop ze hun eitjes kwijt kunnen.
Boomblauwtjes hebben een gigantisch verspreidingsgebied : van W-Europa tot N-Afrika en Japan en ook in N-Amerika kan je ze tegenkomen.
De zwarte band op de vleugelrand verraadt dat dit een vrouwtje is, mannetjes hebben die niet !
Zo zie je ze meestal zitten, met gesloten vleugeltjes
Hibiscus is er in veel soorten, maar slechts enkelen zijn geschikt voor buiten: Hibiscus syriacus is daar de meest bekende van. Hibiscus is al sinds mensenheugenis in cultuur. Door die lange historie is het niet meer te achterhalen waar de bakermat van Hibiscus ligt. Er zijn veel cultivars bekend, enkelvoudige, dubbele, volledig gevulde bloemen en in verschillende kleuren. Hibiscus zie je overal ter wereld. Of het nu de tropen of subtropen of gematigde klimaten betreft. Ze worden gebruikt als solitaire struik: in pot of in volle grond.
Het zijn makkelijke heesters, ze doen het goed in volle zon maar ook in de halfschaduw en bloeien rijkelijk. Elke bloem houdt het maar één of twee dagen uit maar er zijn er zo veel dat het spektakel wekenlang voortgaat. De struik kan na een paar jaar makkelijk 3-4 m hoog worden. Vind je dat teveel kan je ze zonder problemen snoeien in het najaar. Ze komen pas laat in het blad, dikwijls pas in juni maar afhankelijk van de cultivar bloeien ze van juli tot oktober.
Wollemia nobilis is een conifeer en één van de oudste nog levende planten op aarde. In het tijdperk van de dinosauriërs kenden de Wollemia hun hoogtepunt. Tot zo'n 25 jaar geleden dacht men dat deze plantensoort uitgestorven was. Tot in 1994 in een verlaten regenwoudkloof in Australië een parkwachter enkele kerngezonde exemplaren van de Wollemia ontdekte. Sindsdien wordt de plant met mondjesmaat gekweekt en verkocht.
De originele vindplaats wordt geheim gehouden en bewaakt. Er werd een kweekprogramma opgestart ( de plant is gelukkig makkelijk te vermeerderen) en exemplaren werden naar plantentuinen en arboreta over de hele wereld verstuurd om in geval er iets met de originele vindplaats zou gebeuren de soort niet zou verloren gaan. Vorige winter (zomer in Australië) was het bijna zo ver want de grote bosbranden toen bedreigden ook de site. Met man en macht werd getracht deze plek te redden wat uiteindelijk ook lukte. In België kan je een aantal exemplaren bewonderen in de nationale plantentuin in Meise en in het arboretum in Kalmthout. In Kalmthout kan je ze ook (mondjesmaat) aankopen. Kalmthout heeft de alleenverkoop voor België. Ze mogen niet commercieel vermeerderd worden want de Australische overheid heeft een wereldwijde licentie op de kweek van de soort.
Ze zouden temperaturen tot -10° overleven maar jonge exemplaren verdragen waarschijnlijk geen vorst. Daarom behandel ik mijn exemplaar als kuipplant die binnen overwintert bij zo'n 10°C. Ze zijn ook nogal duur om mee te experimenteren! Vorig jaar werd in Kalmhout een 10 jaar oud exemplaar in volle grond geplant in aanwezigheid van de Australische ambassadeur. Dat zegt weinig over de winterhardheid want vorige winter heeft het amper gevroren!
Ons "Wollemieke" is in 3 jaar ongeveer in grootte verdubbeld, maar vooraleer ie 40 meter hoog wordt zoals in zijn thuisland zal het nog wel even duren! Vorige zomer heb ik de plant uit de volle zon moeten zetten omdat het blad begon te verbranden. Gelukkig waren we er nog net op tijd bij. Sindsdien staat hij in de halfschaduw (enkel wat getemperde ochtendzon) en daar doet hij het uitstekend.
Vorig jaar hebben we het hier ook al eens over het scheefbloemwitje gehad. Dit vlindertje is een schoolvoorbeeld van de gevolgen van de klimaatopwarming. Vijf jaar geleden had niemand hier ooit een scheefbloemwitje gezien. Toen doken ze op, het eerst rond de Sint Pietersberg in Maastricht (NL) en Kanne (B). Van daaruit werd gaandeweg heel langzaam Limburg ingepalmd. Toen ging het snel, twee jaar geleden dook het eerste in de prov. Antwerpen op (dat was hier op Bernerhof nota bene). Ondertussen heb ik hier al meer dan 60 officiële waarnemingen gedaan en zitten ze behalve W-Vlaanderen zowat in elke Belgische provincie.
Deze zomer heb ik er al zo'n 35 keer één of meerdere gezien. Vooral dan in de eerste 3 weken van juli waren ze talrijk. Toen werd het even stil, vlinders komen in generaties en waarschijnlijk heeft de droogte ervoor gezorgd dat de rupsjes in juli niet genoeg eten vonden. En nu, na een paar regenbuien de afgelopen dagen, zijn ze sinds vrijdag terug van weggeweest!
Weet je hoe je mannetjes van vrouwtjes kan onderscheiden? En dit geldt voor alle witjes (dus ook koolwitjes). Vrouwtjes hebben twee vlekken naast mekaar per vleugel, mannetjes slechts één! Ik laat het aan jullie over te ontdekken wie meneer en wie mevrouw is op onderstaande foto's!
Deze voormiddag is de temperatuur in zoverre gezakt dat de Berners terug iets actiever zijn geworden ! Ik zou niet graag in hun plaats geweest zijn bij temperaturen van 35° en meer en met dan nog zo'n bontjas aan.
Vandaag kwamen de 2 jongsten eens proberen of het niet te warm was om een spelletje te spelen. Daarna effe samen uitrusten !
Plantenkwekers zijn drankorgels. Hoe verklaar je anders dat deze Persicaria "Pink Elephant" noemt ?Volgens mij moet je zelf al roze olifantjes zien vooraleer je een nieuwe cultivar zo'n naam geeft. In dit geval was het een Vlaamse tuinarchitect die hiermee op de proppen kwam.Enfin, het plantje trekt het zich niet aan, dus iedereen gelukkig !
Persicaria amplexicaulis 'Pink Elephant' is een laagblijvende duizendknoop met lichtroze bloeiende "slurfjes". De hoogte van Persicaria amplexicaulis 'Pink Elephant' bedraagt doorgaans tussen de 30 en 50 cm. De bloei is van juli tot oktober en deze duizendknoop is ook in de halfschaduw gelukkig. In strenge winters kieper je best wat schors of blad over de plant als bescherming tegen de vorst.
Bernerhof is in twee fasen ontstaan. Het originele deel is zo'n 25 jaar geleden aangelegd en is grotendeels een schaduwtuin omsloten door dennen, eik en een gigantische berk. Toen ik zes jaar geleden met pensioen ging kreeg ik de kans het aangrenzende braakliggend stuk grond bij te kopen zodat de totale opppervlakte meer dan verdubbelde. In plaats van alles open te gooien tussen de 2 percelen heh ik geopteerd om enkel twee doorgangen te voorzien waardoor de bomen werden ontzien en het karakter van de originele tuin behouden bleef. Als je langs daar binnenkomt heb je niet direct een zicht op het nieuw gedeelte. Dat nieuw gedeelte is veel meer open van karakter. Enkel achteraan aan het vlonderterras staan ook enkele (nog jonge) eiken en enkele dennen. Centraal ligt de uitgegraven vijver en met de grond die daaruit kwam is het perceel min of meer vlak gemaakt.
Ik heb dus twee tuinen voor hetzelfde geld en ben nog steeds tevreden met de twee verschillende stijlen. De doorgangen zijn zo'n 2 resp. 4 meter breed en er is geen verharding. Het gazon loopt gewoon door. Aan de smalle doorgang groeit geen gras meer wegens te donker enerzijds en 12 trippelpootjes van de Berners anderzijds. Ik ga in het najaar proberen of daar een schaduwgazon wil groeien. Hopelijk regent het nog eens een paar keer tegen dan want anders zal het niet lukken.
Gisterenavond weer een goed bui gehad voor de tuin. Niet te fel, geen hagel, geen wind. Ik ben een tevreden mens zo !
Ze komen nooit in grote getale naar hier maar elke zomer zie ik er toch wel enkele in de tuin passeren. Ik denk niet dat ze zich hier voortplanten want dat doen ze normaal enkel in beekjes met vers stromend water. In ieder geval kan het nooit veraf zijn want het vrouwtje op de onderste foto was pas uitgeslopen en zat nog op te drogen. Libellen brengen het grootste deel van hun leven onder water door als larve. Op het laatst kruipen ze via een rietstengel of zoiets boven water om aan hun laatste fase te beginnen. Ze moeten dan eerst even opdrogen en dat kan je zien aan de fraai blinkende vleugels. Oudere exemplaren hebben ook dikwijls beschadigingen aan de vleugels en dat is hier duidelijk niet het geval.
Als je niet beter weet zou je de mannetjes en de vrouwtjes voor een aparte soort kunnen houden, zo verschillend van kleur zijn ze. De mannetjes zijn fraai blauw en de vrouwtjes koperkleurig met een mooie tekening. Tot half september kan je nog beekoeverlibellen tegenkomen, afhankelijk van het weer.
Na de verkwikkende bui van gisterenavond oogt de tuin deze ochtend veel frisser. Ook een aantal tropische planten waren er blij mee, ze hebben het weliswaar graag warm maar de meesten houden absoluut niet van hete woestijntoestanden. Neem nu de Dicksonia fibrosa, een neefje van de Dicksonia antarctica. Fibrosa is smaller en hoger dan antarctica en neemt daardoor minder plaats in in de winterberging. Qua leefomstandigheden zijn ze identiek. Dat betekent volgens de literatuur winterhard tot -5°C maar daar heb ik slechte ervaringen mee. En het zijn nogal dure planten om een experimentje mee te beginnen. Hier gaat ie 's winters de veranda in en bij de daar heersende temperatuen van zo'n 10-15° blijft de plant wintergroen.
De tropische allocasia links op de voorgrond wordt op dezelfde manier overwinterd. Deze is sinds mei, toen de plant de tuin in mocht, bijna verdubbeld in omvang. Meer nog dan de boomvarens is dit een echte schaduwplant. In de zon verbrandt het blad in no-time.
Fatsia is een ander verhaal. Ooit heeft iemand de moed gehad een Fatsia, tot dan bekend als kamerplant, 's winters in de tuin laten staan en dat ging probleemloos. Dit exemplaartje is slechts 6 jaar oud en is nu al meer dan 3 m hoog. Deze plant heeft al -10°C doorstaan, het blad hangt er dan slap bij (zoals bij rododendron). Eens de vorstperiode voorbij wordt alles terug normaal. Er bestaat ook een bontbladige vorm van Fatsia, even winterhard maar wel een veel tragere groeier dan deze !
Uiterst links zie je nog net een paar bladeren van Trachycarpus fortunei, deze is ook perfect winterhard tot -15°C en staat liefst in de halfschaduw. Trachycarpus komt uit China en groeit daar in bossen op de uitlopers van de Himalaya. Het zijn dus geen woestijnplanten maar bosplanten ! Dit exemplaartje is op 6 jaar ook reeds meer dan 3m hoog geworden !
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
