Deze Hebe begint elk jaar te bloeien als al de rest het zo ongeveer voor bekeken houdt. Is dat omdat in Nieuw-Zeeland de zomer nu zo ongeveer gaat beginnen? Of zouden ze daar ook helemaal aan het einde van het seizoen beginnen bloeien? Ik weet het niet maar ik vind het wel leuk als er met de Kerstdagen nog iets staat te bloeien in de voortuin. Er is wel één kanttekening : Hebe is niet echt winterhard! Een paar graadjes vorst kan nog geen kwaad maar veel kouder moet het niet worden. Met wat vliesdoek op de koudste momenten doet dit heestertje het toch al 5 jaar heel behoorlijk.
" Baas, help je even mee zoeken naar mijn aureooltje? " Met de meest onschuldige oogjes kijkt onze jongste me aan. Dat in de 5 minuten daarvoor remsporen van een paar meter lang in het gazon getrokken werden is hij al lang vergeten. Aan het tuinpoortje heeft meneertje een putje gemaakt om eens te kijken wat er onder het gras zoal te beleven valt. Daarna vond meneer dat het tijd was om binnen een dutje te gaan doen zonder eerst de slijkpootjes af te vegen aan de deurmat uiteraard. Op zo'n momenten komt er bijna stoom uit m'n oren en wens ik de Bernertjes een aparte planeet toe om hun fratsen te gaan uithalen. Lang kan je echter niet kwaad blijven en dat weten die rakkers heel goed. Dan komen ze even langs, springen tegen je op, zodat je al wat je aan hebt op dat moment ook recht in de wasmachine kan kieperen. Tot hoeveel moest je eerst tellen om zeker geen ongelukken te doen?
Gras is ook een hele goede ondergrond om te worstelen, dit is "vrije Zwitserse stijl" !
De aurikel (Primula auricula) is een plant uit de sleutelbloemfamilie (Primulaceae) De plant is een relict uit de laatste ijstijd en oorspronkelijk afkomstig uit het Tiroler Gschnitztal. Carolus Clusius beschreef de plant al in de zestiende eeuw.
Aan het eind van de negentiende eeuw was het kweken van aurikels een ware rage. Er waren veel verschillende variëteiten in verschillende vormen en kleuren. In Engeland zijn er ook nu nog veel liefhebbers en is er nog steeds een grote Primula- en Aurikelvereniging, de 'National Auricula and Primula Society'. Deze vereniging die nu nog steeds regelmatig tentoonstellingen organiseert werd reeds in 1872 opgericht. De aurikels worden in zgn. "theaters" opgesteld om de kleuren en vormen beter te laten uitkomen.
Voor nieuwe cultivars met afwijkende kleuren werden soms belachelijk hoge prijzen geboden, bijna als tijdens de tulpengekte in Holland zo'n kleine 400 jaar geleden! Ik heb alleszins geen extra anti diefstalverzekering afgesloten voor dit exemplaar van 2 of 3 euro, maar ik vind het wel een mooi plantje.
Stomorhina lunata is de officiële naam van deze vlieg met opvallende strepen op de ogen, een puntig snuitje en grijs bestoven lengtestrepen op het borststuk.
Tot voor 15 jaar werd deze vlieg zelden of nooit in onze contreien waagenomen. De laatste jaren nemen ze exponentieel toe! Waar hebben we dat woord nog gehoord?
De larven van S. lunata leven van de eitjes van een aantal Afrikaanse sprinkhaansoorten, waaronder de treksprinkhaan. Maar die treksprinkhaan komt (bijna) niet voor in W-Europa.
Wat die Sprinkhaanvliegen de voorbije jaren dan zo massaal in West-Europa komen doen, is niet helemaal duidelijk. Het zijn goede vliegers, dat staat vast. Zelfs in het zuiden van Scandinavië zijn al sprinkhaanvliegen opgemerkt. Maar hun gastheren, de treksprinkhanen, zijn al decennia afwezig in West-Europa. Is deze soort in staat zich aan te passen en ook op andere, inheemse sprinkhanen te parasiteren? Is de opmars van de soort klimaatgerelateerd? Dat zijn vragen die nog moeten uitgeklaard worden.
Als je dus niet moest weten wat te doen, hier ligt werk genoeg te wachten!
Voor wie de laatste weken niet meer is buiten geweest of op een andere planeet woont : de zomer is voorbij! Langzamerhand beginnen zelfs de bomen het te beseffen en beginnen ze zachtjes aan te verkleuren. Het lijstje met geplande werken gisteren werd afgewerkt met zelfs nog een paar extra"s met dank aan de regen die pas een aantal uur later dan aangekondigd kwam.
De Madagaskarpalm staat binnen en nu pas valt het op dat ons boompje weer serieus gegroeid is tijdens het afgelopen half jaar. Als dat aan het huidig tempo doorgaat komen we binnen een paar jaar in de problemen. De oplossing is een serre zoals in Laken maar dat laat mijn huidig pensioentje dan weer niet toe! Maar ja, dat zijn problemen voor later.
De flessenpalm hebben we in één moeite ook mee verhuisd, die staat nu in de veranda tot volgend voorjaar. Die is gelukkig wat meer handelbaar wegens een paar maatjes kleiner.
Ons schaduwgazon is ingezaaid onder de intussen gesnoeide Mahonia en we hebben achter ons prieel eikeltjes uit het gazon geharkt, zo ongeveer een GFT container vol. Hopelijk kantelt de vuilniswagen niet om want het ding weegt behoorlijk zwaar!
In de tuin gebeurt niet zo gek veel meer. De meeste borders gaan stilaan in winterrust, alleen de prairieborder en de siergrassen doen nog dapper even door. Het wordt dan ook moeilijker om elke dag nog iets nieuw te vinden dat de moeite loont om een artikeltje over te schrijven. We gaan binnenkort dus ook stilaan overstappen naar de wintermodus. Dat wil zeggen dat we nog een 3 tal keer per week iets gaan neerpennen en in het voorjaar gaan we terug dagelijks de evolutie in beeld trachten te brengen. Tussendoor kunnen we af en toe eens terugblikken op 2020 zoals gisteren bvb. met de vlindertjes.
Ik heb nog heel wat plannen voor volgend jaar! Een totaal vernieuwde border waarvan jullie nog niet veel gezien hebben en de border rond de vijver gaat de schop op. De Miscantus groeit daar iets te snel naar mijn zin waardoor je binnenkort geen vijver meer kan zien als het zo doorgaat. Ik heb daar iets in gedachten met éénjarigen en lage siergrasjes van 30-40cm hoog!
Maar eerst ga ik vandaag nog wat grasmengsel voor de schaduw inzaaien onder de Mahonia. Zoals je kan zien op onderstaande foto neemt die zoveel licht weg dat er niets meer onder wil groeien. Dus daar gaat de snoeischaar in!
De driehoekspalm uit Madagascar gaat vandaag ook naar zijn winterstek in de inkomhal want er worden nachttemperaturen van slechts zo'n 6° voorspeld en da's kort tegen de limiet voor deze palm. Het overgrote deel van de exoten blijft voorlopig nog op post in de tuin zolang er geen nachtvorst in aantocht is.
Ik denk dat we kunnen zeggen dat het vlinderseizoen voor dit jaar voorbij is! Behalve een enkel verdwaald klein koolwitje heb ik deze week niet veel meer zien voorbij fladderen. Daar zal de wind en de regen ook niet vreemd aan zijn. De wind is ondertussen (eindelijk) gaan liggen. Meer nog, het is hier compleet windstil en er hangt ochtendmist. hopelijk komt straks het zonnetje nog een kijken!
Indien niet kan je hieronder een aantal fotootjes van fladderaars bekijken. Mijn excuses aan de diverse soorten koolwitjes, zandoogjes, atalanta's en gamma uilen die er hier vandaag niet bij zijn. Die komen later nog wel eens aan bod!
Dagpauwogen waren er dit jaar niet zo veel als anders, pas vanaf augustus zag je ze regelmatig opduiken!
Het landkaartje zie je hier maar enkele keren per jaar langskomen.
De kolibrievlinder is een zuiderse gast en komt de laatste jaren steeds vaker op bezoek. Op de foto zie je duidelijk de lange roltong die bijna groter is dan het vlindertje zelf.
De kleine parelmoervlinder zag je hier vroeger nooit! Pas de laatste 2-3 jaar duiken ze regelmatig op!
En als kers op de taart onze grootste en mooiste inheemse vlinder! Deze mocht zeker niet ontbreken : de koninginnepage.
Alle foto's zijn deze zomer hier op Bernerhof genomen.
Waar dat"Blue" vandaan komt in de naam weet ik ook niet. Dit roosje is mooi rose en bloeit van juni tot Kerstmis als het weer wat mee wil. In augustus is er gewoonlijk een periode waarin het lijkt of de bloei gedaan is. Niets is minder waar: een lichte snoei waarbij alle uitgebloeide bloemetjes wordt weggeknipt doet wonderen. Enkele weken later heeft ons roosje zijn tweede adem gevonden en begint terug vrolijk te bloeien. In het voorjaar als je ziet dat er terug leven in de zaak komt even wat in model brengen en meer is er niet nodig behalve de zon en wat rozenmest. Dit is één van de weinige rozen die het hier al jaren na mekaar goed doet!
Misschien heb je het vorige week op het nieuws gezien of gehoord : er was toen een kleine invasie van Tipula palidosa of langpootmuggen in het Nederlands. In tegenstelling tot de gewone steekmuggen die ons in de zomer wakker houden, hebben deze langpootmuggen geen water nodig voor hun nageslacht. Deze muggen leggen hun eitjes liefst ergens in het gazon. Als deze eitjes uitkomen kruipen de larcen de grond in en eten daar van de fijne worteltjes van het gras. Hierdoor kunnen bruine afgestorven vlekken in het gazon optreden. Nog erger wordt het als de vogels dit ontdekken. Vooral kraaiachtigen beginnen met hun snavel het gazon om te ploegen op zoek naar emelten zoals de larven genoemd worden. Na afloop ziet het gazon eruit als een slagveld! Omdat het gevaar vanuit de grond komt is hier helaas niet veel aan te doen. Je kan in (goede) tuincentra wel nematoden (aaltjes) bestellen. Dat zijn eitjes van kleine parasitaire rondwormpjes die de emelten besmetten en ze van binnenuit opeten. Zo'n nematode eitjes los je op in water en daarmee begiet je het aangetaste gazon. Er zijn meer dan 25.000 soorten nematoden in grootte variërend tussen 8m lang en microscopisch klein.
Je kan ze o.a. bestellen bij Aveve of on-line. Opgelet, in de winkel moet je ze meestal vooraf bestellen want ze zijn maar beperkt in tijd houdbaar!
En om positief te besluiten, de langpootmug steekt niet. "Elk nadeel heb z'n voordeel" zei een bekende voetballer ooit! (Willem van Hanegem)
Deze orchideetjes smukken al enkele jaren na mekaar in de herfst de veranda op. Ze staan redelijk licht maar nooit rechtstreeks in de zon en in de winter hebben ze een rustperiode van enkele maanden waarbij de temperatuur schommelt tussen 10 en 15°C met de hulp van elektrische verwarming. Dankzij dubbele beglazing en acrylaat op het dak is dat nog net financieel haalbaar. Nu er nog plaats is om te zitten kan je er nog van de tuin genieten bij regenweer. Het heeft wel iets als je de druppeltjes op het dak hoort tikken en zelf toch droog en uit de wind kan blijven. Binnen een paar weken echter kan je jezelf nog net een weg door de jungle banen want dan staat deze plaats helemaal vol met tropisch spul dat nu nog buiten staat. Onze rode banaan neemt de meeste plaats in maar er zijn nog talloze andere planten die hier komen overwinteren. De palmen, oleander en yucca's gaan de serre in, die zijn al blij als het daar net niet vriest. Dan is er nog de ondertussen flink uit de kluiten gewassen driehoekspalm die naar de inkomhal moet omdat geen enkele andere plaats hoog genoeg is! En al de rest gaat dus de veranda in! De winter heeft ook z'n charmes maar de zomer is toch veel leuker!
Aard- en veldhommels zijn nauw aan mekaar verwant. Zo nauw dat het verschil soms moeilijk of zelfs helemaal niet te zien is. Maar af en toe zie je dan toch eens een veldhommel waarvan je zeker kan zijn dat het er inderdaad eentje is. Ze hebben omzeggens dezelfde grootte en tekening maar de veldhommel oogt wat meer "afgeschenen" door de zon. De werksters van beide soorten zijn praktisch niet van mekaar te onderscheiden! Men spreekt dan ook over het "aardhommel complex". Van deze twee zijn we wel zeker wie of wat ze zijn!
Boven : veldhommel Onder : aardhommel
Aardhommels zie je hier vanaf het vroege voorjaar en heel de zomer met tientallen. Het is na de akkerhommel de meest voorkomende soort in Bernerhof. Veldhommels zie je op een enkele uitzondering na pas vanaf augustus-september en in veel kleinere aantallen. Ik vermoed dat ze andere voorkeuren hebben wat favoriete bloemen betreft waardoor ze in de lente en zomer elders gaan foerageren en pas later op het seizoen naar hier afzakken als de herfstbloeiers aan zet zijn.!
Na een ganse dag regen gisteren kwam een uurtje voor zonsondergang de gouden bol nog even piepen om de dag in schoonheid af te sluiten. Ik had nog gehoopt op een regenboog maar die was ons niet gegund. Tja, een mens kan niet alles hebben zeker!
Het KMI geeft voor volgende week alle dagen wel regenbuien. Het moment misschien om op het gras wat kalk te strooien, kan die oplossen en de grond intrekken voor de winter. Het mos in het gazon zal er niet zo blij mee zijn maar da's de bedoeling. Ik gebruik nooit producten op basis van ijzer(II) sulfaat tegen mos. Ten eerste past dat niet in een ecologische tuin en ten tweede krijg je afschuwelijke roestvlekken op je tegels als daar ooit van dat product terechtkomt. Die vlekken krijg je nooit meer weg. Kan je je voorstellen als acht Zwitserse pootjes over het gazon en door dit product lopen en dan vrolijk het huis intrekken? Een nachtmerrie op klaarlichte dag! Ik zal het wel bij wat kalk houden.
De tuin is blij met al die regen, ik iets minder! Ik zou graag nog een paar droge dagen hebben om een border te lijf te gaan die me niet meer bevalt. Daar zou ik graag o.a. wat rozen zetten. Ik weet het, ik heb hier ooit geschreven dat rozen het hier niet goed doen. Met flink wat compost ga ik het toch nog eens proberen. De grond is nu nog lekker warm om te planten. En als we de weerman (vrouw) mogen geloven zou er tegen volgend weekend nog een nazomertje zitten aan te komen! Ze doen maar, het komt allemaal goed!
Het zachte blauw van de herfstaster "Karl Foerster" contrasteert mooi met het zachte geel van het siergras waarvan ik de naam even kwijt ben. Het naamplaatje hiervan is namelijk verdwenen, waarschijnlijk tijdens het helpen tuinieren door één van de twee zwarte monsters die hier rondlopen. Hoe dan ook vind ik het een mooie combinatie. Kleuren moeten niet altijd knallen! De tuin begint zich stilaan klaar te maken voor de herfst en de winter. Ook het groen is niet meer zo groen als weleer. Er beginnen ook al blaadjes te vallen en zelfs de verbena maakt geen nieuwe bloempjes meer aan. De bijtjes, hommels en zweefvliegen komen enkel nog tevoorschijn tussen twee regenvlagen in om de laatste nectar te zoeken. En wij kunnen plannen gaan maken voor volgend jaar! De eksters en de kraaien beginnen mijn gazon, dat ik met veel moeite door de droogte kreeg, te ruïneren op zoek naar emelten en andere dikke larven. Dat gebeurt elk jaar wel maar dit jaar wel op een veel grotere schaal dan anders. Ik kan me troosten met de gedachte dat het bij de buren niet beter is!
Mensen met meer fantasie dan ik zien op de rug van dit diertje een grijnzende doodskop. Mannetjes zijn van vrouwtjes te onderscheiden doordat vrouwtjes twee gescheiden ogen hebben, "mannetjesogen" zitten tegen elkaar. Het exemplaar op de foto zou dus een mannetje zijn.
De doodskopzweefvlieg komt in heel Europa voor, tot in Noord-Afrika. Het voedsel bestaat uit stuifmeel en nectar van diverse bloemsoorten. De larve leeft in het water en leeft voornamelijk van rottend materiaal. Deze larve is made-achtig, en heeft een witte en naar verhouding enorm lange en dunne telescopische adembuis, die boven water gestoken wordt om adem te halen; hierdoor kan de larve in sterk vervuilde of vrijwel zuurstofloze omgevingen leven. Door deze wijze van ademhalen wordt de larve, net als die van de blinde bij ook wel rattenstaartlarve genoemd. Het is de eerste keer dat ik deze soort heb gezien maar je moet er dan ook juist met je neus op vallen tussen tientallen andere zweefvliegen!
De nieuwe vriendin van onze jongste Berner groeit voorspoedig op. Gisteren was het fotoshoot en onze diva kwam gewillig poseren! Voor diegenen die het vorige week gemist hebben, mevrouw is een Old English bulldog.
Eupatorium rugosum 'Chocolate' is een vrij robuuste, vaste plant met lancetvormige, getande, bruingroene bijna chocoladekleurige bladeren aan paarse stengels. In het Nederlands heet de plant, wit leverkruid of koninginnekruid. Deze eupatorium bloeit van augustus tot september met kleine witte bloemhoofjes gegroepeerd in afgeplatte bloempluimen . Leverkruid houdt van een standplaats in de halfschaduw en doet het goed in iedere voldoende vruchtbare, goed doorlaatbare en vochtige grond , de plant is zeer goed winterhard en trekt vlinders en bijen aan. Hier staat ie sinds een jaar of 2 in de prairieborder. Ik heb de indruk dat de kleur van het blad wat lichter wordt door een teveel aan zon. We gaan er een plekje voor zoeken met iets meer schaduw. Voor de rest is het een probleemloze plant die blijkbaar ook goed tegen de droogte kan.
Bee Proud is een roos met opvallende veelkleurige bloemen. De gesloten knoppen zijn rood, de bloemblaadjes zijn oranje tot zalmroze met een geel hart. Naarmate de bloem ouder wordt komt er meer en meer roze tevoorschijn. De open bloem heeft opvallende meeldraden. De vorm van de bloemblaadjes bezorgt de bloemen een extra fleurig karakter. Bee Proud bloeit een hele zomer lang tot laat in de herfst en is goed ziekteresistent. Hierbij een tip: als je voor nieuwe rozen gaat kijken ga je best nu langs een kweker. De rozen die nu geen sporen van meeldauw of roetdauw hebben zijn goede soorten. Nu zijn er nog steeds kwekers die spuiten tegen alles en nog wat maar het verschil zie je heus wel! De "Bee" in de naam "Bee Proud" verwijst naar de bijzonder aantrekkingskracht die de roos heeft op hommels en bijen. Vooral bij het begin van de bloei zoemen bijen en hommels rond de bloemen. Door de open vorm van de bloemen hebben de hommels en bijen makkelijk toegang tot de bloem!.
Nog een klimaatvluchteling! Tot 1991 waren ze nog nooit gezien in ons land. Sindsdien zijn ze één van onze meest algemene "spinnen" geworden. Oorspronkelijk komt de rode hooiwagen uit Spanje en Portugal. Strikt genomen zijn het geen echte spinnen. Ze hebben weliswaar 8 poten waardoor het ook geen insecten zijn.Hun lichaam bestaat uit één deel, bij spinnen uit twee delen. Men heeft ze ondergebracht in een aparte familie : de spinachtigen. Hooiwagens hebben geen gif en kunnen ook geen spinweb maken. Ze hebben ook maar 2 ogen, echte spinnen hebben er 6 of meestal 8 ! Ze leven o.a. van bladluizen en dode diertjes die ze tegenkomen. Best nuttige beestjes dus !
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
