Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
Ik ben een vrouw en woon in Den Helder (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 09/08/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: pc.bomen.natuur en lezen.
ik ben een vrouw die blij in het leven staat
Ja, het is echt waar, ik heb jubeltenen ! De grote teen van mijn voeten staat echt gekrult omhoog. Je hebt er normaal geen last van. Als ik stoffen sloffen kocht, had ik binnen een paar maanden gaatjes, precies bij de grote tenen. Ze staken er dan gewoon doorheen en dat staat slordig. Hetisgewoon niet voor stellen, dit wat ik nu opschrijf, is echt gebeurd.
Ik had aan de binnenkant van mijn linnenkastdeur, een grote spiegel. En aangezien ik gek op spiegels ben, stond ik er regelmatig voor. Het was gewoon een legkast met een deur. Ik sta mijn wenkbrauwen te plukken, tot mooie boogjes. Heb nooit in de gaten, dat mijn tenen onder het randje van de deur zijn geschoven (liep op bloten voeten.) Ik ben klaar met epileren ( deftig woord voor plukken ) enwil achteruit lopen. Zit met mijn grote tenen onder het randje van de deur. Ik val echt recht achterover, zo op de grond en lift met mijn gekromde tenen de deur uit de gaatjes waar de pinnen van de deur in zaten. Dat kan je toch niet bedenken ? Het was echt een enorme klap ! Onze slaapkamer was ook niet erg breed, dus ik lag op de grond tussen het bed en de kast in, met de deur op mij.
Simon, in de woonkamer, die ook de klap had gehoord, roept van uit de kamer: Wat doe je ? en komt ondertussen met zijn rolstoel door de badkamer ( kon niet verder de slaapkamer in). Roept nog eens: Waar ben je ? en wat doe je ?
Ik had me best zeer gedaan, vooral mijn stuitje deed behoorlijk pijn. Dus het schoot in mijn verkeerde keelgat, die vraagWat doe je ?
Ik lig hier te zonnebaden !
Simon helemaal gestrest, want hij kon niet bij me komen en dan voel je je ook doodongelukkig. Ik ook, maar Simon nog veel meer, want hij kon mij niet helpen, de deur omhoog te doen om mij te bevrijden. Ik zei:
Simon ik ben gevallen en ik lig hier tussen het bed en de kast. Ik blijf nog even liggen,. Ik ben ook geschrokken,maar heb geloof ik niets gebroken.
Dus er zat niets anders op om mij voorzichtig op te richten, de deur gewoon omhoog duwen, tot ik op mijn knieën zat en verder omhoog duwen, tot ik stond.
De deur is groter dan ik ,maar ik ben altijd hulpje geweest van een man die alles kon, dus alles zelf maakte. Ik wist wel precies hoe die pennen erin moesten, maar dan het doen, is punt 33. De deur was niet echt zwaar, maar door mijn korte armen, erg onhandig vast te pakken. Maar als ik kwaad word, dan moet en dan zal het goed komen.
Had ik de bovenste pen erin, zat hij er beneden niet in en omgekeerd. Je moest ze alle twee tegelijk in die gaten ziente krijgen. Ik denk dat ikeen kwartier heb staan zwoegen. Maar zo trots op mijzelf dat het gelukt was ik groeide,zeker tien centimeter !
Mijn stuitje is maanden gevoelig geweest, maar het had veel erger kunnen zijn.
Mijn achter naam is niet voor niets Engel. Ik heb al vaak een beschermengel gehad.
Fotos maken, ik kan er geen genoeg van krijgen. Dat ziet u vast wel. Maar dat het ernaast dan leeg is, dat moet niet. Dus we gaan weer belevenissen en gedichten opschrijven
Toen ik pas in Den Helder kwam, zon 38 jaar geleden, ben ik op een toneelclub gegaan. Dat ging uit van mijn mans werk. Hij werkte op de Rijkswerf, als scheepsmaker ijzer. Dat was een geweldige tijd; ik kreeg altijd de rol van buurvrouw, schoonzuster of bediende. Je zou zeggen, is dat alles, want een hoofdrol lokte ook wel eens.
Maar het gekke is juist door een misschien kleine rol viel je op. Ik had een keer een rol van een dienstbode, die haar baas chanteerde. Mijn baas had een vriendin, (wat zijn vrouw, natuurlijk niet wist) en dat wist ik wel . Dus te pas en te onpas, stond ik met mijn hand opgestoken, stiekemzo achter mijn rug en ik hoefde alleen maar te zeggen: Ik hoor niks, ik zie niks,en ik WEET helemaal niks !,, en dan stopte mijn baas gauw wat geld in mijn hand.
Nou het werd zelfs zo erg,als ik opkwam, dan werd er al in de zaal geroepen ,,Ik zie niks, ik hoor niks en ik WEET helemaal niks,, !Schitterend gewoon, dat was dan een dankbare rol.
Ook was ik eenséén van tweeheel slechte schoonzusters. Onze broer zou verdronken zijn. Hij had een koffiehuis en wij wilden de erfenis van onze schoonzuster inpikken. Wij waren dik in de rouw, want onze arme broer (waar wij overigens nooit naar omgekeken hadden) was verdronken (dachten we).
Nou wij kwamen wel even de erfenis verdelen. Het decor was een koffiehuis, dus in de achterkant hadden ze een raam gemaakt met de naam van het koffiehuis erop. Als wij dan langs de achterkant het koffie huis binnen kwamen,
zagen de mensen in de zaal mijn zwarte veertje ( wat ik op mijn rouwhoedje had, met zon netje voor mijn gezicht ) langs dat raam schuiven. (ik ben zo klein, dus ze zagen ook alleen maar dat veertje) begonnen ze al heel spontaan boe ! te roepen.
Dat wil toch wel wat zeggen over mijn talent als toneelspeelster. We speelden de generale repetities altijd voor familieleden. Maar de echte uitvoeringen waren voor oudere mensen, die leefden heel erg mee, watontzettend leuk was. Ook haalden we wel eens grapjes uit onder elkaar. Er moest in een gedeelte, veel thee gedronken en dat was dan ook koude thee. Maar op een keer hadden we er cognac in gedaan, in plaats van koude thee. Degene die dat moest drinken, verslikte zich zo erg, dat ze blauw aanliep (watniet de bedoeling was) maar schik hadden we wel. Of een nep appel op de schaal leggen, waar een hap van genomen moest worden. Je staat op het toneel, dus je moet dan echt gewoon improviseren, dus er gewoon wat van maken, want dat verwacht je gewoon niet.
Het leukste was dat je de avond van de generale voor familie echt in de schouwburg optrad. Voor de ander optredens, hadden we soms niet eens een kamertje waar je je dan kon omkleden. Dat warenOude van dagen huizen.
Dan moesten we roeien met de riemen die we hadden, wat ook wel weer spannend was. Want je stond dan ook vlak voor de mensen te spelen en dan viel het niet mee om in je rol te blijven, als ze heel hard ,,Boe !,, riepen.
Maar in de schouwburg hadden we echte kleedkamers en konden we tussen de gordijnen aan de zijkant zo af en toe, naar de mensen in de zaal kijken . Want die zag je niet, door de schijnwerpers, als je op moest. Dan had ik ook echt plankenkoorts. Dan stierf ik duizend doden, was ik echt bang dat ik mijn tekst kwijt zou raken, maar dat viel gelukkig altijd mee.
Ja, zenuwen zijn rare dingen en daar heb ik al mijn hele leven last van. Ik zal daar nog eens een verhaal, ( allemaal echt gebeurd ) over schrijven.
Zenuwen, ze kunnen heel vervelend zijn. Door de zenuwen kon ik mijn rijbewijs niet halen. Door de zenuwen kon ik in een ziekenhuis niet uit de stoel van de dokter komen. De dokter had een kies getrokken, die er heel moeilijk uit ging.
Vandaar het ziekenhuis, maar ik was zo verstijfd van de zenuwen, dat ik nooit meer uit die stoel kwam. Toen moest mijn man eraan te pas komen, om mij even hartig toe te spreken en toen wasik er weer.
Ook zou ik voor een feestje van onze zwemclub ,waar ik ook een tijdje bij heb gezeten, accordeon spelen. Ik dacht, dat doe ik wel even. Maar toen het moest gebeuren, had ik voor de zekerheid maar twee zenuwpillen ingenomen. Het ging prima, totdat ik een glas champagne ging drinken, dat was te veel van het goede. Ze hebben mij half slapend naar huis moeten brengen. Dat was meteen het laatste optreden met mijn accordeon.
Ik heb van morgen weer even heerlijk gewandeld.Toen ik naar buiten keek vanmorgen was ik echt verbaasd, alles was weer wit op het weiland !De waterhoentjes glibberden over het dunne ijslaagje naar de kant, om de stukjes brood te nuttigen die ik neergestrooid had.Moest erbij blijven staan, want zodra ik twee passen achteruit deed,vloog er een zwerm meeuwen naar beneden.De waterhoentjes waren dannergens meer. Zo lang ik langs de kant bleef staan, durfden de meeuwen niet.
Voor zon klein waterhoentje zijn hun poten best grooten de drie tenen waren een soort lichtblauw.Normaal zitten ze onderwater, dan zie je ze niet,maar nu op het ijs wel. Ik beneen kopje thee gaan drinken in het restaurant aan de duinen, daarna door het bos en dan in het patattentjeeen kroketje.Middageten heb ik ook weer gehad Thuis een heerlijk groot glas koude melk.
Jonge jonge, die mobiele telefoon, dat is toch wat .Het is een geweldige uitvinding, maar ik vind wel voor uitzonderingen. Het is een mooi iets om iemand te waarschuwen hoe laat je aan komt of bij ongelukken.
Maar afgelopen zaterdag in de trein, zat voor mij een meisje dat uitgebreid haar schoonmoeder aan het afkraken was en achter mij zat een jonge man zijn vriendin maar te zoenen door de telefoon en allemaal lieve woordjes te fluisteren ( nou fluisteren ). Waar is het privé gebleven, waarom zaten wij vroeger in van die enge telefooncellen van glas te praten ? Gewoon omdat we niet wilden dat iemand meeluisterde, toch ?
Ik geloof dat ik echt oud word als ik me daaraan erger. Over oud gesproken, mijn buurman van 88 jaar is nog erg flink hoor.We rummicuppen twee maal per week en soms is de buurman mij te slim af. Dat zegt over de Buurman dat hij slim is, dat zegt over mij dat ik gauw afgeleid ben en niet zo slim ben, maar gezellig hebben we het wel en daar gaat het om.
Vorig jaar waren we een eind aan het rijden gegaan met de auto. De buurman heeft nog voor 5 jaar zijn rijbewijs weer gehad. Geweldig toch ? Toen vroeg ik of we naar Makkum konden rijden. Daar had ik 3 jaar gewoond en wou het na 35 jaar graag eens terugzien.
Wij naar Makkum, een leuk plaatsje in West Friesland. We hadden de auto in het begin van het dorp gezet en al wandelend gingen we langshet huis waar ik gewoond had . Het stond te koop. Ik had alweer graag veel geld willen hebben, want ik ben daar erg gelukkig geweest. Ik had het graag als tweede huis willen kopen. Ik hoef normaal niet heel veel geld, maar af en toe zou het wel erg fijn zijn
Zo liepen we ook de mooie dorpstraat door en dan ga je richting haventje. Aan het haventje staat een hotel, waar ik nog gewerkt had. Meteen na het hotel komt een brug, die open en dicht kan voor de zeilboten. Er is ook een klein sluisje. Ik stond eigenlijk naar binnen te gluren in dat hotel had helemaal niet in de gaten dat buurman over de brug al naar het haventje liep. Ik draaide me om, gingen de sluisdeuren net openen moesten er allemaal bootjes doorheen. Dat duurde zeker een kwartier. We waren net Romeo en Julia !Buurman aan de ene kant, ik aan de andere kant,konden niet bij elkaar komen.
Het was een geweldig uitje. Ik hoop dat de duurman nog zeker die 5 jaar volhoudt
Was twee dagen niet in Mariëndal geweest. Ik kom er nu vanmorgen en voelde me gewoon schuldig. Ik had er vast niets aan kunnen doen, maar het voelt alsof ik de bomen in de steek heb gelaten Ik beneen sentimenteel mens. Mijn hart draaide echt om toen ik al die gekapte bomen op een hoop zag liggen. Boomstammetjes, normaal stevig met hun voeten in de grond, nu allemaal bloot op een hoop. Als ik dit zo lees denk ik ook, nou dit is wat overdreven, toch voel ik het zo .
Er zal gerust onderhoud gepleegd moeten worden, maar al die zekerheid van de plekjes waar ik elke dag langs loop, wordt ondermijnd. Ik ben ineens een heel stuk bos kwijt, het is zo anders, zo kaal. Ik wilgillen moet dit allemaal ?
Juist omdat zon boom honderden jaren oud kan worden, is dat zekerheid; maar dan komt een cirkelzaag en weg is de zekerheid. Beetje warrig allemaal, weet ook niet zo goed hoe ik het onder woorden moet brengen, maar ik werd er droevig van.
Vanmorgen was ercursus voor honden. Nu was ik er op bedacht en had Rocky vastgemaakt (eventjes). Ik bekeek het nog eens, vroeg me toch af: Voor wie doet de baas het ? Voor de hond of voor zich zelf ? Ik neem aan voor alle twee, maar als ik soms hoor hoe commandos gegeven moeten worden
Zitten ! Wachten ! Af ! Blijf !... als het hondje het niet goed doet is baasje niet blij. Je ziet wel dat de hond er lol in heeft, dus erg is het niet. Ik ben blij dat Rocky een knuffelhond is, die lekker vrij los rent met zijn huppel kontje. Ik ben zelf ook totaal niet geschikt voor zon cursus, ik zou eerst zelf een cursus moeten volgen
De basis heeft hij wel gehad, maar wat er verder met hem gebeurd is, daar kom ik steeds meer achter en niet door te schreeuwen of driftig worden, want dan raakt hij totaal in paniek. Rustig benaderen, zachtjes praten,maar als je zelf schrikt dan denk je daar niet zo over na tot ik de reactie van Rocky zie.
In april wordt hij 5 jaar, dan heb ik hem bijna 1 jaar. Hij heeft het niet gemakkelijk gehad op het laatste adres. Er waren nog 2 grote honden waarvan 1Rocky duidelijk niet mocht. Maar dat is ook allemaal verleden tijd, hij is nu een blij, vrolijk hondje en we zijn stapel op elkaar.
Het woordje vroeger heb ik wel eens gehaat en dat kwam door mijn kookkunst.
Moet eerlijk bekennen dat ik mij niet zo bezighield met koken toen ik nog bij mijn moeder woonde. Doordat mijn moeder vaak ziek was en ik de oudste dochter ben, moest ik mij al meer dan mij lief was met het huishouden bemoeien. Vandaar mijn tegenzin voor het huishouden.
Als mijn vader thuiskwam ging hij koken, dus daar hoefde ik niet voor te zorgen. Natuurlijk leer je van ouders, in dit geval , wel de grote lijnen van het koken, maar dat hield me niet bezig. Maar ja, dan ga je trouwen en er moet gekookt worden en toen kwam dat woordje ,vroeger tevoorschijn
Mijn moeder deed vroeger altijd peterselie op de worteltjes mijn moeder deed vroeger geen sausje op de andijvie (de mijne wel !) enz enz
Op een dag vroeg ik aan mijn man, lust jij tuinbonen ? (Ik ben er gek op !) Ja hoor, dat lust ik wel.
Els in de weer met de tuinbonen, keurig doppen (het waren verse in die fluweelzachte schillen) en opzetten en maar koken dus. Maar wat wil het geval ? Vroeger bij zijn moeder thuis, werd er s avonds warm gegeten, omdat iedereens avonds pas thuis kwam van zijn werk. Zo doende werden de tuinbonen dan kant en klaar opgediend.Maar nu woonden wij in Friesland, waar iedereens middags warm at en daar ook wat meer tijd voor kreeg. Wij bleven gewoon s avonds warm eten, omdat we dat gewend waren. Maar ja, Siem komt tussen de middag thuis, terwijl de tuinbonen nog stonden te koken. Allemachtig wat stinkt het hier !, was het eerste wat hij zei. Wat stinkt het hier ? Hoezo ? Nou het stinkt, ik ben tuinbonen aan het koken ! Bij mijn moeder vroeger stonk het niet zo ! Nee, dat klopt, die waren al lang klaar voor dat jullie kwamen .
Nou, maar die dingen eet ik niethoor ! Natuurlijk wel je lustte ze toch, dus s avond de tuinbonen op tafel
Maar mijn man stond op, ging naar de patatzaak en kwam met patat terug en ging dat heerlijk opeten Nu dat herhaalde zich drie avonden. Ik zat met de tuinbonen, hij met patat en nog kreeg ik later te horen: Jij hebt je man verwend met eten ! Maar na zon actie kwamen er bij mij geen tuinbonen meer op tafel ! Later, alleen voor mezelf, maar dan uit een potje, van die hele kleintjes, heerlijk (de groenten van Hak, weet je wel !).
Begrijpt u nu waarom dat woordje vroeger een beetje moeilijk lag voor mij ?
Dit is niet zon vrolijk verhaal,hoewel er wel iets gebeurde dat best grappig was
Mijn moeder was vroeger best wel veel ziek en een keer was datzó erg ,dat ze in het ziekenhuis moest blijven, 4 weken . Mijn vader werkte de hele dag, dus kon er niet voor ons zijn.
We waren met vijf kinderen . Dus wij moesten voor 4 weken naar een tehuis, waar we dan opgevangen zouden worden. Was wel al meteen heel erg, dat mijn twee broers in een jongenstehuis kwamen en wij, drie meisjes, bij de katholieke Zusters.
De Zusters liepen in hun lange gewaden en nog met die kappen op, wit boordjelangs het gezicht en dan zon zwarte lange lap naar achteren. Er was een Moeder Overste, een oudere zuster, die best streng was; maar er was ook een hele jonge zuster, die heel lief was en ook met ons speelde op de speelplaats buiten . Als er iemand wat kwijt was, moesten we wel een half uur bidden: Heilige Antonius beste vriend, ik hoop dat ik mijn wat het ook maar was vind ! En of het ook gevonden werd, weet ik niet meer
Op een keer, waren we aan het spelen, op de speelplaats en waarom ik het deed, weet ik niet meer, maar ik wou opde rug van die jonge zuster springen. t Was onverwacht, dus die zuster schrok,maakte een vreemde beweging en ik gleed zo naar beneden maar hield mij aan de sluier vast
O ! Hemel, wat een drama ! De sluier gleed af en er kwam een kaal hoofdje tevoorschijn; ik ben nog nooit zo geschrokken hoor. De zuster nam het nog gemoedelijk op, maar Moeder Overste vond het toch nodig dat ik honderd keer moest opschrijven:Ik mag niet zo wild zijn !,, Heb er niet zoveel van geleerd, ben nog steeds een druktemaker...
Laatst ging ik mijn kleinzoon uit school halen en onderweg, speelde zich dit gesprek af
Oma !
Ja Sven ?
Pappa is toch jouw zoon ?
Natuurlijk is papa mijn zoon !
Ja maar, Oma ?
Ja Sven ?
Ik ben een zoon van pappa
Ja knul, dat is zo.
Maar oma
Jaaa ?
Ik moet altijd luisteren naar pappa.
Jaaa
Als pappa jouw zoon is, dan moet hij luisteren naar jou ! Zou je dan willen vragen of ik wat later naar bed mag ?
Logica van een kind hé !
Heb moeten uitleggen dat pappa wel mijn zoon was, maar zelf nu pappa is en dat hij dus nu niet naar mijmeer moest luisteren. Kon alleen beloven een goed woordje voor hem te doen
Rocky, mijn hondje, is toch wel slim hoor en nu kom ik er achter ook nog rancuneus
Ik ben met hem uitgeweest en het begon te miezeren (hele zachte regen). Dus de weg terug hebben wij de wind tegen en als Rocky ergens een hekel aan heeft, dan is het nat worden. Toen we thuiskwamen, was eigenlijk het ritueel: badhanddoek op het achtereind van mijn bed en dan Rocky stevig afdrogen.
Ik was binnen, deed de riem af, hing mijn jas aan de kapstok en zat gelijk weer achter de computer Oh ja, Rocky moet nog afgedroogd worden ! Kom ik in de slaapkamer, ligt Rocky met heel zijn natte lijf op mijn hoofdkussen. Dat heeft hij eerlijk gezegd nog nooit gedaan, meestal blijft hij op de grond in de slaapkamer wachten tot ik kom, maar nu had het wachten toch te lang geduurd en Rocky dacht:Ik zal je krijgen, ik ga lekker nat op het hoofdkussen liggen !
En weet u wat, ik moest erom lachen, ik vond het wel een goede stunt van hem.
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
